It is what it is || L.S

Κεφάλαιο 7

Όταν ο Louis φτάνει επιτέλους σπίτι του, ρίχνει το ποδήλατο γεμάτος θυμό στην αυλή και πήγε αμέσως προς την πόρτα ξεκλειδώνοντάς την.

Μπήκε στο δωμάτιό του πετώντας την τσάντα στο πάτωμα και πέφτει απότομα στο κρεβάτι του.

Τι είχε κάνει για να αξίζει τέτοιου είδους συμπεριφορά; Πάντα συμπεριφερόταν πέρα από καλά στον Harry. Όσο μπορούσε... τον τελευταίο ένα χρόνο όμως έμοιαζε σχεδόν αδύνατον να του φέρετε καλά, όταν εκείνος τον ανταγωνιζόταν στα πάντα. Δεν ήταν δικό του λάθος όμως... προσπάθησε πολλές φορές να το σταματήσει και να του δώσει ένα κίνητρο, όχι απαραίτητα για να γίνουν φίλοι, αλλά έστω για να μπορούν να συνυπάρξουν, αλλά είχε βαρεθεί να προσπαθεί... και να που έφτασε.

Του έκοψε τα φρένα από το ποδήλατό του και τρύπησε τις ρόδες. Το ποδήλατο αυτό, το είχε πάει μόνος του, με δικά του χρήματα. Με χρήματα που πάλεψε για να τα πάρει, που δούλεψε και κουραστικέ μέχρι να τα αποκτήσει και τώρα αυτός ο εγωιστής εγωκεντρικός και αηδιαστικός νεαρός, το είχε καταστρέψει και το χειρότερο; Δεν ένιωθε τόσο θυμό, όσο θα έπρεπε.

Ήταν περισσότερο στεναχωρημένος, παρά θυμωμένος και σιχαινόταν τον εαυτό του, που δεν θύμωνε όσο έπρεπε.. όσο άξιζε.

'Υπομονή, απλά αυτό και σε λίγους μήνες θα έχεις ήδη φύγει από εδώ' Louis ψιθύρισε στον εαυτό του καθώς η ψυχή του έκλαιγε.

Κάθε φορά που τον πλήγωνε κάτι, έκλαιγε, και δεν μπορούσε να ντρέπεται περισσότερο για τον εαυτό του. Αλλά δεν έκλαιγε εξωτερικά.. έκλαιγε από μέσα του, μέχρι που μάτωνε η ψυχή του. Αυτό ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματά του και ταυτόχρονα ένα από τα μεγαλύτερα προτερήματα του: Πληγωνόταν με το παραμικρό, αλλά είχε αυτό το ταλέντο να δακρύζει από μέσα του, ώστε να μην μοιάζει αδύναμος.

Όλα ήταν θέμα χρόνου, πριν ακουστεί το μπαμ μεσ' την ψυχή του όμως, και δεν το ήξερε καν.

Το υπόλοιπο της μέρας, μέχρι το απόγευμα, το πέρασε ξαπλωμένος στο κρεβάτι του, κατηγορώντας ξανά και ξανά τον εαυτό του για όσα συνέβαιναν. Προσπαθώντας να μισήσει τον Harry, γιατί έτσι έπρεπε. Προσπαθώντας να μισήσει τον Stefan και τον Nathan, γιατί έτσι έπρεπε. Προσπαθώντας να μισήσει όσους του κατέστρεφαν την ζωή, γιατί αλλιώς θα μισούσε τον εαυτό του για αυτό που ήταν, ακόμα και αν στην πραγματικότητα, αυτό δεν είχε καμία σχέση.

Το μυαλό του ένα μπερδεμένο χάος. Προσπαθούσε να ξεδιαλύνει όσα συνέβαιναν μέσα του, αλλά ήταν τόσο περίπλοκος ο χαρακτήρας του, που ούτε ο ίδιος δεν καταλάβαινε τον εαυτό του ορισμένες φορές.