SİYAH MÜREKKEP

2. Bölüm

Gözlerimi açamıyorum sesler uğultu şeklinde geliyo kulağıma anneme babama birşey olmamıştır inşallah göz kapaklarim sanki erimişte birbirine yapışmış gibi gözlerimi açmaya zorladım en sonunda kısık bir şekilde açıldı ama etrafı puslu görüyorum başındaki bayazlar içindeki adamın bana seslendiğini anladım

- özgür bizi duyuyormusun -
Sesim çıkmıyordu sadece kafamı sallamakla yetindim

- tamam kendini yorma anneni babanı kazayı hatırlıyormusun ? -
Kaza evet hatırlıyorum kesik kesik ahhh başımı salladım ve

- annem gil nasıl - dedim
Kendi sesimi bile zor duydum ama doktor beni anladı ve cevap vermedi

- tamam sen şimdi dinlen ben yine gelicem kontrole -
Neydi şimdi bu annem gile bişeymi olmuştu ? Yok canım onlar iyidir kaç saattir buradayım bilmiyorum gözlerim kendiliğinden kapanıyor sonra uyumuşum zaten ama o kaza anını kabus olarak gördüm sanki tekrar yaşadım aynı olayı gözümü açtığımda kimse yoktu ve susamıştım ama suya yetişemedim zaten o sıra hemşire odaya girdi

- iyimisiniz - dedi

- su - dedim
Bana su verdi içtim sonra
-iyiyim annem gil nasıllar - dedim

- başınız sağolsun ikisinide kaybettik - dedi
Duyduğumu anlamadım ve bir daha sordum

- ne ? -

- ikisinide kaybettik -
Biraz kelimeleri idrak etmek için bekledim sonra anladımki annemide babamıda kaybettim

- anneeeee babaaaaa - diye (bağırdım)
Canım o kadar açıyordu ki hiç bu kadar büyük bi acı tatcağımı düşünmemiştim ben onlarsız yaşayamam ki yok canım bu bi eşşek şakası demi olmaz yani tamam bana annelik babalık yapmamış olabilirler ama çok seviyorum ben onları

- hayır bu şaka demi yalan söylüyorsun beni ailemin yanına götürün ( bağırdım )
Bana sakinleştirici iğne vurdu sonra ağlamam yavaşça azaldı sonra gözlerim kendiliğinden kapandı
Nasıl uyuduğumu hatırlamıyorum gözlerimi açtım ve kimse yoktu serumu kolundan çıkarttım ve ayağa kalktım başım dönünce geri oturdum sonra yavaş bir şekilde kalktım kapıdan çıktım kolidorda ilerlemeye başladım üstümde mavi önlük vardı o kadar sersemdimki danışmanın yanına zor gittim

- pardon Esra Korkmaz ve Ahmet Korkmaz neredeler acaba - dedim

- bir dakika bekleyin bakayım -

- tabi -

- maalesef efendim esra Korkmaz ve ahmet Korkmaz cenazesi kaldırılmak için işlemleri yapılmış ve hastaneden çıkartılmış -

- nasıl olur ? Peki nereye götürdüler kim götürdü ?

- ebru akyol cenazenin sevkini o almış gerisini bilmiyorum -

-ttamam-
Nasıl ulaşcam teyzeme hera'yı aramam lazım ama nasıl, odaya geri döndüm dolaptan kıyafetlerimi çıkartıp giydim sonra odadan çıktım bahçeye ilerlemeye başladım kendimi dışarı attım birinden telefon istemem lazım bankta bi tane yaşlı bi amca oturyodu gidip yanına

- pardon bi bakar mısınız - dedim

- tabi hanım kızım buyur -

- telefonunuzu kullana bilirmiyim amca acil -

- tabi al kızım -
Telefonu alıp hera'nın numarasını tuşladım üç kere çaldı ve açıldı

- Alo -

- hera ben özgür -

- Özgürrr -

- nerdesiniz ? -

- bi bizim evde -
Telefonu kapatıp amcaya geri verdim

- teşekürler amca - dedim

- önemli birşey değil kızım -
Hastaneden çıkmak için yürümeye başladım çantamda para olması lazm deyip çantama baktım parayı bulunca taksiyi durdurdum taksiye binip yolu tarif ettim sonra ağlayarak camdan insanları izlemeye başladım ne kadarda mutluydular bendemi eskiden dışardan bakılınca mutlu gözüküyordum offf 15 dakikalık yol olduğu için çabuk geçmişti şoföre tutan parayı ödeyip taksiden çıktım koşarak kapıya ilerledim kapıya gelince çalmaya başladım teyzem kapıyı açınca beni gördü ve resmen şok oldu

- Öözgür sen nasıl ? -

- teyze annem gil nerde cenazesi nerde - diye bağırdım
O sıra hera kapıya geldi ve boynuma sarıldı ağlamaya başladı ağlayamıyordum artık ne kadar ağlamak istesemde içim yanıyordu canım acıyordu ama gözümden bir damla yaş bile akmamıştı teyzenin gözleri kızarmış hera'nın gözleri şişmiş ağlamaktan ama ben o kadar çok ağlamıştım ki artık gözümden bir damla bile akmıyordu ölmeyi bu kadar çok istememiştim bu hayatta.