Οι ιστορίες του Παραμυθότοπου.

Ένας κρίνος φτιαγμένος από χιόνι

"Το κρύο ήταν τόσο δυνατό,  που μπορούσε να δει την ίδια της την ανάσα"

                                                                   Η βασίλισσα του χιονιού 

Τα σύννεφα στον ουρανό ήταν απειλητικά σκοτεινά. Η καταιγίδα δεν θα αργούσε να ξεσπάσει. Η νεαρή γυναίκα έσφιξε την ασημόχρωμη κάπα πάνω στο κορμί της. Η μέρα δεν έμοιαζε ιδανική για να κινηθεί προς το δάσος όμως εκείνη δεν έδωσε σημασία. Δεν θα την σταματούσε τίποτα την σημερινή ημέρα. Τα βήματα της πάνω στο απαλό στρώμα που είχε δημιουργήσει το χιόνι έμοιαζαν να μην έχουν ήχο, σαν να ήταν ένα πλάσμα άυλο. Το δάσος έμοιαζε έρημο σαν τα πλάσματα που κατοικούσαν σε αυτό να είχαν πέσει ήδη σε βαθύ λιθαργο . Οι κορμοί των δέντρων ήταν ολόμαυροι, ενώ τα κλαδιά γυμνά σαν αγκάθια στραμμένα στο γκρίζο ουρανό. Η γυναίκα έβγαλε το δερμάτινο γάντι που προστάτευε το χέρι της, και άφησε τον αναζωογονητικό κρύο αέρα να χαϊδέψει την χλωμή επιδερμίδα του χεριού της. Κανείς δεν θα έβγαινε από την προστατευτικη θαλπωρή του σπιτιού του μια μέρα σαν και αυτή. Εκείνη ομως δεν έμοιαζε με τους άλλους. Η παγωνιά ηταν για εκείνη κατι γνώριμο.  Σταμάτησε  και κοιταξε πισω της. Λιγα μέτρα μακρύτερα απο εκείνη έστεκε ενα πελώριο λευκό ζώο το οποίο με δυσκολία μπορούσε κάποιος να διακρίνει καθώς το λευκό του τρίχωμα το έκανε ένα με το χιονισμένο τοπίο. Η γυναίκα πλησίασε την μεγάλη αρκούδα. Το ζώο έμοιαζε κουρασμένο από την απόσταση όμως την ακολουθούσε αδιαμαρτυρητα. 

"Λίγη υπομονή καλή μου" είπε εκείνη και χαϊδέψε απαλά την λευκή  μουσουδα.  Το ζώο απόλαυσε το άγγιγμα της και αναθαρρυσε.

Προχώρησαν για αρκετή ώρα μεχρι που βγήκαν από το δάσος και έφτασαν στην ριζα ενός βουνού. Ήταν ολο καλυμμενο με χιόνι,  οι ορμητικες πλευρές του οδηγουσαν σε αποτομους γκρεμους, ενώ η κορφή ηταν τόσο ψηλή που χάνονταν μέσα στα γκρίζα σύννεφα. Η αρκούδα λουφαξε μπροστά στο θέαμα,  όμως γνώριζε πως η αφέντρα της δεν θα σταματούσε. Άνθρωποι και ζώα πάντα απέφευγαν το βουνό καθως λεγοταν πως ενωνε το Παραμυθοτοπο με την γη των ξεχασμένων. Κανείς δεν τολμούσε να το ανέβει  ή τουλάχιστον να ειχε επιστρέψει πίσω για να πει τι υπήρχε. Ο θρύλος έλεγε πως όποιος έπινε νερό απο την γη των ξεχασμενων έχανε τα λογικά του και η ψυχη του ανήκε για παντα σε εκεινο το καταραμένο τόπο. Κανείς εκτός απο εκείνη. Κάθε χρόνο,  ιδια μέρα έκανε αυτή την διαδρομή κρυφά. Έψαχνε να βρει κάτι το οποίο υπήρχε στις ψηλότερες κορφές του βουνού. Ηταν ενας κρινος, λευκος και ευθραυστος. Τα πέταλα του έμοιαζαν να είναι φτιαγμένα από χιόνι. Τόσο παράξενο θέαμα αυτο το μικρό φυτό να αψηφά το θανατερο χειμώνα. 

Η γυναίκα στάθηκε λίγα μετρα μακρύτερα απο την αρκούδα. Άπλωσε τα ντελικατα χερια της στο πλάι. Ο άνεμος άρχισε να γίνεται δυνατότερος, η κάπα και το φόρεμα της χόρευαν στις προσταγές του. Η γυναίκα τοτε άνοιξε τα γκρίζα ματια της απότομα. Ξάφνου το λεπτο σώμα της άρχισε να εξαυλωνεται, μέχρι που μεταμορφωθηκε σε χιλιάδες μικρές νιφάδες που χόρευαν στον άνεμο. Ήταν ένα με την πραγματική της φύση. Λευκή, αερινη, παγωμένη. Εκείνη ηταν ο χειμώνας. Ο άνεμος την οδήγησε ψηλά.  Το λουλούδι ειχε φυτρώσει στην αποτομη άκρη ενος γκρεμού. Λίγο πριν το χείλος η γυναίκα επέστρεψε στην σαρκινη μορφη της. Έβγαλε την ασημόχρωμη κάπα της, και ενας χείμαρρος απο λευκές μπούκλες απελευθερωθηκε και παρασύρθηκε από τον άνεμο. Έκοψε προσεκτικά το άνθος και βγάζοντας το χερι της από το δερμάτινο γάντι το ακούμπησε. Το λουλούδι αργά άρχισε να κρυσταλλωνει. Με το τροπο αυτό θα μπορούσε να το κρατήσει ζωντανό για μπορέσει να το μεταφέρει.  Τοτε συνέβη κατι αναπάντεχο. Μια μικρή δέσμη φωτός εμφανίστηκε δειλά μέσα από τα πυκνα σύννεφα. Η γυναίκα έστρεψε το βλέμμα της προς την κατευθυνση του. Σιγά σιγά,  και άλλες ακτίνες έκαναν την εμφάνισή τους. Άπλωσε το γυμνό της χέρι προς την κατεύθυνση τους. Η ζεστασιά του ήλιου την ακούμπησε απαλά. Τόσο ζεστο...είχε χρόνια να νοιωσει αυτό το αίσθημα, να δει εκείνο το φως. Έσκυψε και κοίταζε τον κρυσταλλομενο κρινο που κρατούσε.

"Ώστε λοιπόν είναι αλήθεια. Ο δουκας του μυστηρίου επέστρεψε"

-------------------------------------------------------------------------------------

Ξέρω απαράδεκτη,  δεν εχω δικαιολογία ειναι μικρό αλλα  εχω λόγο,  επισης τρεχω με προβες και σχολή. Υπόσχομαι ομως να γραφω συχνοτερα σαν καλο παιδι του χειμώνα και γω ^_^ Περιμένω να μου πείτε τι σκέφτεστε οτι μπορεί να γινει! Φιλια!