Οι ιστορίες του Παραμυθότοπου.

Η αρχή μιας νέας φιλίας

"Και η περιπέτεια ξεκινάει ..."

Δεν ξέρω πόση ώρα κοιμόμουν στο πάτωμα του δωματίου.  Όταν ανοιξα τα μάτια μου,  ο ήλιος είχε δύσει χαρίζοντας την θέση του σε ενα ασημοχρωμο φεγγάρι,  του οποίου το φως διαπερνουσε το τζάμι και χάριζε χρωματιστές πινελιές στους τοίχους.  Ετριψα τα μάτια μου , και κάθισα ακουμπωντας την πλάτη μου στο τέλος του πελωριου κρεβατιού.  Κρατούσα στο χέρι το γράμμα της αδερφής μου.  Τότε μόνο πρόσεξα τη μικροσκοπική χρυσαφένια αλυσίδα που είχε τυλιχτεί στο χέρι μου. Σαν από ένστικτο κατάλαβα πως ηταν δική της δουλειά.  Κάτι μέσα μου με έκανε να νιώσω ένα αίσθημα ασφάλειας και αγαλιασης. Είχα λάβει επιτέλους νέα της. Το μόνο που έμενε τώρα ήταν να συναντηθούμε. Δυστυχώς όμως αυτό έπρεπε να περιμένει για την ώρα.  

Σηκώθηκα,  και τοποθέτησα προσεκτικά το γράμμα στην τσέπη του τζιν μου. Λογικά ο ιππότης θα είχε ειδοποιήσει το παπιομορφο πλασμα για την άφιξη μου, και πόσο μάλλον για την εντυπωσιακή μου είσοδο στο λιβάδι.  Εκτίμησα , ωστόσο το γεγονός πως μου επετρεψαν να ξεκουραστώ για λίγο.  Άνοιξα προσεκτικά την πόρτα.  Στην είσοδο του δωματίου μου, εστεκαν δύο φρουροί.  Μόλις με αντίκρισαν έκαναν μια βαθιά υπόκλιση.  Χαμογέλασα αμήχανα καθώς μου ηταν αδύνατο να συνηθίσω τέτοιου είδους αντιδράσεις στη παρουσία μου.  

"Εξοχοτατε, ο καγκελάριος Πολντακ είπε μόλις ξυπνήσετε να τον συναντησετε στο γραφειο του. Σας περιμένει εκεί μαζί με την υψηλοτητα της" είπε ο ένας από τους δύο ευγενικά. 

"Α μαλιστα...Εμ θα ηταν εύκολο να μου πείτε πως θα πάω εκεί γιατί απο προσανατολισμο δεν το έχουμε ιδιαίτερα; " απάντησα το ίδιο αμήχανα. 

Ο φρουρός χαμογέλασε με κατανόηση.  Με ένα νεύμα του χεριού του μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω.  Η διαδρομή ηταν αρκετά άβολη,  αν λάβουμε υποψην πως κάθε άτομο που συναντουσαμε έκανε μια βαθιά υπόκλιση στη παρουσία μου συνοδευόμενη με μια έκφραση έκπληξης και θαυμασμού.  Ήμουν σίγουρος πως θα αποτελουσα αντικείμενο συζήτησης για πολλές μέρες.  

Το μαρτύριο ευτυχώς δεν κράτησε πολύ,  καθώς φτασαμε στην είσοδο του γραφείου του Πολντακ. Ο φρουρός ανακοίνωσε την είσοδο μου, και η πόρτα άνοιξε.  Στο δωμάτιο βρισκόταν ήδη η μητέρα μου και το παπιομορφο πλάσμα.  Ηταν το ίδιο εντυπωσιακή όπως και την προηγούμενη φορά που την ειχα συναντήσει.  Τα μακρια καραμελενια μαλλια της ηταν ξεπλεκα σε μακριές μπούκλες που έφταναν μέχρι τη μέση της. Φορούσε ενα φόρεμα σε βαθύ μωβ που αγκαλιαζε το σωμα της και κατέληγε σε μια μακριά ουρά,  στην οποία ηταν σχεσιασμενο με χρυση κλωστή ενα εντυπωσιακό τριαντάφυλλο. Η λαμπερή κορωνα έστεκε με χάρη στα μαλλιά της. Ο παπιομορφος ηταν δίπλα της και συζητουσαν με σοβαρότητα. Στο δωμάτιο ομως έστεκε άλλο ενα πλάσμα το οποίο δεν ειχα συναντήσει την προηγούμενη φορα.