Οι ιστορίες του Παραμυθότοπου.

Το βασίλειο του Ουράνιου Τόξου

"Ακόμα και τα θαύματα χρειάζονται λίγο χρόνο "

                                                           Σταχτοπούτα 

Η Μπάρμπαρα περπατούσε όλο το βράδυ μέχρι που ο ήλιος άρχισε να κάνει την εμφάνιση του.  Το πρωινό ήταν τόσο ζεστό και όμορφο που σχεδόν ξέχασε την χθεσινοβραδινη περιπέτειά της.  Γύρω της συναντούσε σπιτάκια που θυμιζαν Γαλλική εξοχή.  Όλα τους ηταν πολύ όμορφα έχοντας ξεχωριστά χρώματα του ουράνιου τόξου,  ενώ το καθένα διεθεται μια μικρή αυλή στολισμένη με κάθε λογής λουλούδια.  Τα μεγαλύτερα σπίτια μαλιστα, είχαν δέντρα οπου οι ιδιοκτήτες τους ειχαν τοποθετήσει μεταλλικες τραπεζαρίες κήπου και κούνιες,  ώστε να εχουν την ευκαιρία να απολαύσουν το κηπο τους. Αυτό που εντυπωσίασε περισσότερο την Μπάρμπαρα ηταν οι ανεμοδεικτες. Κάθε σπίτι στην κορφή της χρωματιστης στεγης του, διεθεται εναν εντυπωσιακό μεταλλικό ανεμοδεικτη που αναπαρισθουσε κάποιο πουλί,  στεκομενο στο σταυρο που σχηματιζαν τα βελη των τεσσάρων σημειων του ορίζοντα.  Στην κορφή του ανεμοδεικτη, υπήρχε ένα μικρό κομμάτι κρυσταλλου. Οταν το φως έπεφτε πανω του, εκείνο το αντανακλουσε σχηματιζοντας ενα μικροσκοπικο ουρανιο τοξο. Το θέαμα την εντυπωσίασε. 

Την προσοχή της ομως τράβηξε ενα σπίτι που βρισκόταν σε ενα μικρο λόφο και δεν έμοιαζε τοσο με τα υπόλοιπα . Η καγκελοπορτακαι ο φράχτη του ηταν στους τόνους του ροζ,  ο κήπος ηταν στρωμενος με πολύχρωμες τριανταφυλλιες, που όμως φαίνονταν απεριποιητες καιρό με αποτέλεσμα να εχουν γεμίσει ροζους. Το σπίτι φαινόταν αρχοντικό,  όμως όχι τόσο καλοδιατηρημενο. Ήταν ψηλό  και φαρδύ με δύο πατώματα. Φανταζε να ακολουθεί γοτθικη αρχιτεκτονικη, μα το έντονο ροζ των τοίχων και η γαλαζοπη γυρλαντα των κεραμιδιων του το έκανε να μοιάζει περισσότερο με φανταχτερη τάρτα. 

Η Μπάρμπαρα κοίταξε προσεκτικά γύρω της,  και αφου σιγουρευτηκε πως κάνεις δεν την έβλεπε έβαλε το χέρι της στο εσωτερικό της πορτας και τράβηξε το μανταλο. Η πόρτα άνοιξε με ενα ενοχλητικό τρίξιμο.  Εκείνη μπήκε στο κήπο και έκλεισε την πόρτα προσεκτικά.  Από κοντά ο κήπος φαινόταν πολύ πιο παραμελημενος, σαν ο ιδιοκτήτης του να έλειπε αρκετό καιρό. Το γρασίδι είχε φουντωσει καλυπτωντας τα μαρμάρινα πλακάκια που οδηγούσαν στο σπίτι. Όσα δε ήταν ορατά ,ηταν  είτε σπασμένα είτε τοσο βρώμικα που ηταν αδύνατο να ξεχωρισει κάποιος το χρώμα τους. 

Ανέβηκε τα τρια μαρμάρινα σκαλοπάτια και πλησίασε την πόρτα. Ξάφνου σαν κρίση συνείδησης,  θυμήθηκε τους μπελάδες που την έβαλε η περιεργεια της. Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού σίγουρα δεν θα ηταν χαρούμενος να επιστρέψει και να βρει μια εισβολεα στο κήπο του, ανεξάρτητα από το ποσο χαριτωμένη είναι. Μπορεί να θεωρουσε πως ήθελε να κλέψει το σπίτι και κρίνοντας από την άθλια κατάσταση της εμφάνισης της, δεν θα πίστευε ότι είναι πριγκίπισσα.