Οι ιστορίες του Παραμυθότοπου.

Πρώτη μέρα στο σχολείο

"Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένα αγόρι που δεν πίστευε στα μάγια "

Η Μπάρμπαρα μας είχε προσπεράσει για τα καλά και ειχε εισχωρήσει στο εσωτερικό του παλιου βικτωριανού κτηρίου στο οποίο συστεγαζοταν το σχολείο μας. Ηταν ενα επιβλητικό κτήριο, με τέσσερα πατώματα, ενώ η έκταση που κάλυπτε συμπεριελαμβανε εναν όμορφα ανθισμένο κήπο. Στο διάβα μας συναντούμε μαθητές, που αποχαιρετουσαν τους γονείς τους και συναντούσαν τους φίλους τους , διηγόντας τους ενθουσιασμένοι τις καλοκαιρινές τους περιπέτειες. Άθελά μου, μου ήρθε στο μυαλό ο ενθουσιώδης όχλος στο περαξενο εκείνο μέρος. Έδιωξα την σκέψη από το κεφάλι μου και συγκεντωθηκα σε αυτό που έβλεπα. Δίπλα μου ο Τζόελ έκανε σχόλια για το κτήριο γεμάτος έξαρση. Πραγματικά αυτό το παιδί είχε την ικανότητα να με καταπληττει καθε φορά με τον απαράμιλλο ενθουσιασμό του για οτιδήποτε!

"Τζόελ νομίζω πως πρέπει να βρούμε την Μπάρμπαρα." 

Ο Τζόελ μου απάντησε καταφατικά με ενα νεύμα του κεφαλιού. Το εσωτερικό του σχολείου ήταν το ίδιο εντυπωσιακό,  ανακαινισμένο, όμως αρκετά πιο εκμοντερνισμένο, ώστε να εξυπηρετεί τις ανάγκες των μαθητών και του διδακτικού προσωπικού. Υπήρχε μια μεγάλη ξύλινη σκάλα η οποία οδηγούσε σε δυο διαδρόμους. Στην βαση της σκάλας υπηρχαν δυο μικροσκοπικά ξύλινα αγαλματίδια που αναπαρισθουσαν αρχαιοελληνικές νυμφες φορτωμενες με πυθαρια που αδιαζαν νερό. Τα μεγαλα παράθυρα που ηταν τοποθετημενα ολόγυρα φωτειζαν το δωμάτιο αποκαλυπτοντας μια εντυπωσιακή και συνάμα διακριτική σαμπανιζέ ταπετσαρία που κάλυπτε τους τοίχους.  Παράλληλα μοντερνα κάδρα φορτωμένα με ανακοινώσεις απο τη γραμματεία και πολυχρωμες αφίσες έδιναν εντονα την αισθηση πως το κτηριο εσφιζε από ζωή. Αρκετοί μαθητές βρίσκονταν εδώ και συζητουσαν ζωηρά, ομως η Μπάρμπαρα δεν ηταν πουθενά ανάμεσά τους. Κοιταχτηκαμε με τον Τζόελ.

"Νομίζω πως θα ήταν καλύτερα να ρωτήσουμε κάποιον" κατέληξα.

Ο Τζόελ πλησίασε ένα ψηλό,  καστανομαλλικο αγόρι, αρκετά μεγαλύτερο μας, το οποίο φλυαρουσε με ενα τσούρμο κοριτσιών , που βούιζε σαν μελίσσι γύρω του.

"Συγνώμη φίλε,  μήπως είδες μια γαλαζομαλλουσα, περίπου τοσο ψηλη, φορτωμένη με βαλίτσες και πολλά νεύρα;" ρωτησε ευγενικά. 

Το αγόρι γέλασε με την περιγραφή του Τζόελ,  και του υπέδειξε πως ο γαλαζομαλλικος τυφώνας κατευθύνθηκε προς την γραμματεία,  ενώ μας ευχήθηκε καλη τύχη. Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω αν αυτό το ειπε επειδή κατάλαβε πως ειμαστε πρωτοετείς ή για τα "μπουρινια" που θα ακολουθουσαν μόλις βρίσκαμε την ξαδέρφη μου.