-EVLATLIK- (Raflarda...)

-33.BÖLÜM-

Selam :)) Bu bölüm bomba gibi oldu bence. Bu arada 27. bölümü silip tekrar yükledik. Bölümde sıkıntı yaşanmıştı. aysu_su123 ile röpörtajımız çok zevkliydi. Okumanızı tavsiye ederim. Keyifli okumalar :)))
Multimedya: Ada Burak Selin Seçil Serkan...

"Ada. kızım..."

Burak arkama bakıyordu. Donakalmıştım. Ben de arkama baktım. Annem gözyaşları içinde yalvarır bi biçimde bana bakıyordu.

İçimdeki cam kırıklarına benzeyen şey aslında can kırıklarıydı. Cam kırığı batsa bu kadar yanmazdı canım.

Annem. Benim Annem. Elime iğne batsa ağlayan Annem... Bana bu acıları nasıl yaşattı.

Ya babam? Küçükken bahçede koşarken düştüğümde ayağım çatlamıştı. Sabaha kadar başımda beklemişti. O nasıl kıydı meleğine?
Ya burak? Gözünün önünde o kadar acılar çektim. Omzunda ağladım ben onun. Sokaktan geçen insan olsa üzülürdü. Bu nasıl taş kalplilik?

"Ada'm meleğim."
"Bana yaklaşma." diye bağırdım.

Selinle Ozan buraya doğru gelmeye başladılar. Selin bir bana bir de Annem'e doğru baktı. Annemi görünce gözlerini sonuna kadar açıp elini ağzına doğru götürdü. "Bu nasıl...Nasıl olur...?" diye sayıkladı.

Seline doğru döndüm ağlayarak bağırmaya başladım.
" Bak selin. Bu benim annem. Benim kaç aydır acısıyla kıvrandığım annem." Burak'a doğru dönüp "Bak bu da omzunda ailem yok oldu diye ağladığım insan. Babamdan sonra güvendiğim tek erkek selin bak. Vicdansız taş kalpli Burak." O sırada ortada ben sol tarafımda annem sağ tarafımda Burak karşımda da Selin ve Ozan. Karşıdan da telaşlı bir şekilde Kerem bize doğru geliyordu.

Kafamı bir sağıma bir de soluma çevirip "Sizden nefret ediyorum."dedim. Ve anneme doğru dönüp.

"Benim annem asıl şimdi öldü." dedim.

Burak'a omuz atarak koşmaya başladım. Arkamdan Selin ve Ozan da geliyordu. Koşarken minik topuklu ayakkabımın topuğu kırıldı.

Selin bana yetişti. "Ada geçicek Ada nolur sakin ol." dedi.

Annem de koşa koşa gelip "Yavrum." dedi.

Bana dokunmaya kalkınca elini ittirdim. "Bak anne bu da kırıldı. Her şey kırıldı anne paramparça oldum. Şimdi yoluma nasıl devam edeyim ben." dedim.

Annem hıçkıra hıçkıra ağlarken Selin'e doğru dönüp "Selin götürün beni burdan." dedim. Ve Ozan'ın arabasına doğru Selin'in yardımıyla ilerledim.

***
Selin'den

Ada'yı uyutmam çok zor olmuştu. Hiç durmadan saatlerce ağladı. Sonra da sızıp uyudu. Odadan sessizce çıkıp oturma odasına geçtim.

Annem birkaç günlüğüne İstanbul'a gitmişti. Tek başıma öylece oturup kalmıştım. Bir insan neden kızını bırakıp gider ki?

Hele de seçil teyze gibi bir insan. Beni Ada'dan ayırmamışlardı hiç. O evin ikinci kızıydım ben.

Ada'ya bu kadar acı çektirmeye onu tek başına bırakmaya hakları yoktu.

Ben ne olursa olsun Ada'yı hiç yanlız bırakmayacaktım.

Ben bunları düşünürken telefonum titremeye başladı. Kayıtsız bir numaraydı.

"Alo." dedim. "Alo Selin ben Nermin teyzen Ada yanında mı?" dedi.

"Yanımda ama uyuyor. Sizi de bir daha görmek isteyeceğini zannetmiyorum. Bir daha aramazsanız sevinirim." dedim.

Tam telefonu kapatacakken. "Selin bari sen bir dinle. Size geleyim açıklamama izin ver sonra istemezseniz yine giderim." dedi.