-EVLATLIK- (Raflarda...)

-32.BÖLÜM-

Multi:Ada.

Finale bir kaç bölüm kaldı.

İyi okumalar.

***

Yaşadıklarım gerçekten ağır gelmeye başlamıştı. Koskoca bir karmaşanın içindeydim. Aklımda cevaplanmayan binlerce soru vardı. İlk önce ailemin öldüğünü sanmam şimdi yaşadıklarını öğrenmem. Yaşadıkları için sevinsem mi üzülsem mi bilemiyorum. Yaşadıkları halde benim bunca şeyleri yaşamama izin vermelerine inanamıyorum. Onlar beni her zaman her kötülüğe karşı korurken şimdi en büyük kötülüğü yaşatmışlardı bana. Onları çok özlüyor ve görmek istiyordum. Ama görmeye hazır değildim. Kaç gündür gözüme uyku girmiyor okulda ruh gibi geziyordum.

Derslerde bazen uyuyakalmam hocaların gözünden kaçmayıp beni sürekli uyarıyorlardı. Selin daha çok Ozanla vakit geçirdiği için onunla konuşmaya vaktim olmamıştı. Burak bu halimi farketmiş ve sürekli neyim olduğunu sormuştu. Ama ona o kadar kırgındım ki tek kelime etmemiştim. Sürekli beni güldürmeye çalışıp yanımda olmuştu. Bu halleri gerçekten çok tatlıydı ama ona olan kırgınlığım geçmek bilmiyordu. Ailemin yaşadığını benden saklaması affedilir gibi değildi.

Okulda son dersin bitmesini beklerken yine düşüncelere dalmış zilin sesiyle kendime gelmiştim. Eşyalarımı toplayıp okuldan çıktım. Dışarıda arabasıyla beni bekleyen Burağı umursamadan yürümeye devam ettim. Bugün eve yürüyerekte gidebilirdim.

Burak arkamdan Ada diye bağırıp beni kolumdan tuttu anlamayan gözlerle ona bakarken "neyin var Ada? Kaç gündür tek kelime ettiğin yok. Ne yemek yiyorsun ne derslere katılıyorsun ne konuşuyorsun. Sürekli bir şeyler düşünüp dalıp gidiyorsun. Seni önemsiyorum. Merak ediyorum." demesiyle alayla kahkaha attım. Bu halime şaşkınlıkla bakıyordu. "Beni önemsiyorsun öyle mi?" deyip kahkaha atmaya devam ettim. Delirmiş gibi gözüküyordum belkide. Ama umrumda değildi.

Kahkaha atmayı bırakıp bağırmaya başladım. "Ailemin yaşadığını ne zaman söyleycektin? Bunu saklayarak mı önemsiyorsun beni? Ya ben aylaydır neler hissediyorum hiç mi düşünmedin? Ailemin öldügünü sandığımda ne kadar üzüldüğümi hiç mi görmedin? Beni zerre kadar önemsediğin yok senin. Kimsenin beni önemsediği yok. Ailemin bile." Sonlara doğru sesim fısıltıyla çıkmıştı. Burak dediklerim karşısında afallamış kaskatı kesilmiş bana bakıyordu. Günlerdir konuşmamış sonunda patlama noktasına gelmiştim. İkimiz de hiçbir şey yapmıyor öyle duruyorduk. O şaşkınlıktan bende sonunda içimi döktüğümden kımıldamıyordum. Ama o sesi duymamla bedenim kaskatı kesilmişti.

"Ada. Kızım."