I am a human but he is my mate (On Hold:()

hoofdstuk 7

'Laat me gaan!' ik bonkte hard op de deur tot mijn handen helemaal rood waren. Ik hoorde voetstappen steeds dichterbij komrn todat ze stil stonden bij de deur. Ik hoorde een klik en Dave stapte binnen en keek me chagerijnig aan. Ik snoof afkeurend 'ik moet weer naar school' siste ik hij dacht even na en knikte langzaam 'Ja en ik ga met je mee' zei hij bedachtzaam en keek me vastberaden aan. Ik keek hem boos aan en schudde mijn hoofd 'dat denk ik niet' wat dacht hij wel niet ik wil gewoon weg hier. 'Dat bepaal ik zelf wel' gromde hij met een laag dierlijk geluid waar ik geschrokken van achteruit deinsde. Hij grinnekte om van het zien van mijn reactie met zijn kille donkere ogen boorden zich in de mijne en even zag ik een vleugje spijt. Dat kan toch niet waarom zal hij gevoel hebben dacht ik grimmig. Toen hij eindelijk zijn blik van de mijn losmaakte haalde ik opgelucht adem. 'Ik heb nu al zin in school' zei hij met een geamuseerde grijns, hij haakte zijn vingers in de lusjes van zijn broek en liep vervolgens fluitend de kamer uit. Midden in de gang bleef hij staan en draaide zich op zijn hakken naar me toe 'wil je nog rennen' vroeg hij met een uidagende blik op zijn gezicht. 'M..maar ik ben geen wolf' stamelde ik 'weet ik maar ik wel' gromde hij speels. Ik twijfelde zal ik dit doen of niet hij blijft een engerd ik zuchtte een keer en besloot het wel te doen aan de ene kant leek het me toch wel leuk om te proberen. De grijns op Damons gezicht werd steeds groter toen ik naar hem toe liep, hij pakte mijn tengere hand met zijn warme grote handen vast, als een wesp gestoken trok ik mijn hand terug en keek hem met samengeperste lippen aan, als blikken konden doden was hij nu terplekke neer gestort bij die gedachte moest ik lachen in gedachten verzonken liep ik Damon acherna. Toen we een maal buutenstonden lag hij al als wolf voor me, me afwachtend aankijkend. Zwijgend klom ik onhandig op zijn rug en pakte zijn vacht stevig vast. Voordat ik ook nig maar kon vragen of ik goed zat had hij al zijn spieren aangespand en spurtte in een keer weg. Ik slaakte een verschrikt gilletje en klemde me nog steviger vast wat een geamuseerd geluidje van Damon opleverde. Om eerlijk te zijn genoot ik ervan, de wind door mijn haren, het bos om me heen die snel voorbij flitste en de zachte vacht van Damon hij maakte een scherpe bocht waardoor ik bijna van zijn rug afviel en ging weer terug. Tot mijn verbazing waren we nu al terug bij het territorium. Hij liet me rustig van zijn rug afzakken, veranderde en tilde me op 'hmm' mompelde ik terwi ik tegen zijn borst aankroop hij grinnekte wat me in een klap terug bracht in de werkelijkheid en verschrikt worstelde ik me uit zijn armen en stampvoete blozend weg. Nog maar net kon ik Damon horen zeggen 'dat is mijn Laura weer'