I am a human but he is my mate (On Hold:()

hoofdstuk 14

Ik knoopte mijn benen los. Nu alleen nog een manier vinden om weg te komen.
------------------------------
Pov Laura
Gestrest keek ik de kamer rond dat zwak werd belicht. Wat me als eerste opviel was het kleine raampje. Ik zat te twijfelen of ik er door zou passen, ik zou het glas kunnen breken waar Joshua uiteraard wakker van zou worden maar als ik geluk had zou ik er door heen passen en eerder dat hij er was zou ik allang buiten zijn. Maar als ik er niet door heen zou passen brrr... ik rilde bij de gedachte. Ik doordacht de situatie en besloot het te doen. Ik liep de kamer door om iets te zieken waarmee ik de ruit kon openbreken. Al snel vond ik een mes en een stok ik rilde bij de gedachte waarom het er zou liggen ik kon veschillende ideeën te bedenken maar besloot dat ze te gruwelijk waren om verder over na te denken. Op blote voeten over het koude beton liep ik naar het raam en pakte de stok stevig vast en ademde diep in. Zweet parels over mijn voorhoofd van de zenuwen en mijn handen werden zweterig en ik slikte nou het is nu of nooit. Met een ferme zwaai sloeg ik de stok tegen de ruit aan en bedekte snel mijn ogen met mn arm. Glas snee zich door mijn huid heen zonder erbij na te denken probeerde ik me door het raam te proppen. Nee! De angst omvatte me toen ik er niet met mijn schouders door pasten. Ik trok me snel terug voorzichtig het glas ontwijkend en pakte mijn mes als verdedigingsmiddel. De boze voetstappen weerklonken op de trap en binnen een paar seconden stond Joshua met een boos gezicht woede flitste door zijn ogen en ik dacht zelfs iets van bewondering maar dat was al snel weg. De adrenaline stroomde door mijn lichaam terwijl ik een paar seconden stil bleef staan als een konijn verblind door koplampen. Eindelijk kwam ik in beweging en schoot snel langs Joshua heen wat hij blijkbaar niet verwacht had. Maar zijn reactievermogen was veel beter en greep met zijn magere krampachtige handen me stevig vast. Uit allemacht probeerde ik mezelf los te trekken maar zijn hand bewoog geen milimeter ik keek twijfelend naar het mes maar stak hem toch in Joshua zijn hand. Een ijselijke schreeuw verdoofde me maar ik schoot snel de gang op de woeste schreeuwende Joshua achterlatend. Ik rende vlug de gang op opzoek naar een deur. Ik vond verschillende deuren en smeet ze een voor een open. Achter me hoorde ik Joshua gestoord lachen 'ik kom je toch wel halen..' ik kreeg kippenvel en vervolgde hysterisch mijn ritueel en zwaaide een nieuwe deur open. Tot ik uieindelijk voor de laatste deur stond. Ik wou de deur open smijten maar toen ik de klink naar beneden duwde bewoog de deur geen milimeter. Met trillende handen zocht ik naar de sleutel in een kastje. Al gauw vond ik een hele sleutelbos. Met trillende handen stak ik ze een voor een in de deur. Langzaam hoorde ik Joshua de gang doorlopen want het hout kraakte steeds luider. En het zweet brak me uit. Net toen ik dacht dat ik verloren was hoorde ik een klik. Ik duwde snel de deur open en smeet hem snel weer dicht. Ik stormde door de stromende regen op mijn blote voeten en met niks anders dan een soort badjas naar buiten. Bloed sijpelde langzaam uit de wonden bij mijn armen. Ik bleef door rennen met alle kracht in mijn benen. Takjes kraakten onder mijn benen en stenen prikten in mijn voeten. Na een tijdje kwam ik hijgend tot stilstand en viel languit op de drassige grond. Ik..ik ben vrij... dat was mijn gedachte voordat ik in slaap viel