I am a human but he is my mate (On Hold:()

hoofdstuk 19

Pov Laura

Wow had ik dat nou echt gedaan? dacht ik. Er waren inmiddels een paar mensen om me heen gaan staan. Ik keek rond en liep toen snel weg. Pas buiten stond ik stil, ik had geen idee of ik nou trots op mezelf moest zijn of niet. Tot mijn verbazing stond Damon een paar meter verder sexy tegen zijn auto aanleunend me vragend aan te kijken.

Pov laura

Ik opende moeizaam mijn ogen en keek om me heen, naast me lag Damon vredig te slapen. Ik sloop op mijn tenen het bed uit, het was 5:00 uur en ik wou hem niet wakker maken. Ik liep op mijn blote voeten naar buiten, het gras was nog nat van de ochtenddauw en kriebelden aan mijn tenen. Ik rekte me eens flink uit en had ineens de sterke drang om te gaan rennen, ik veranderde in mijn wolf en keek naar mijn kleine witte pootjes. Ik kon het nog steeds niet geloven, ik ben uitgekozen om een oorlog te stoppen met niks anders dan mijn mate. Ik trippelde over het territorium en keek rond, niemand was buiten. Ik liep naar het jachtgebied. Ik spitste mijn oren en vertrouwde alleen nog maar op mijn instinct, een fazant landde vlak op de open plek. Hij zag me niet, ik zat behendig verscholen achter een struik. Ik liet me in de jachthouding zakken en spande mijn spieren aan. Toen hij niet oplette viel ik hem aan, een snelle beet in zijn nek maakte er gauw een einde aan. Vroeger zou ik het zielig hebben gevonden, maar nu was ik een wolf, een echte jager. Trots liep ik terug met de netgevangen fazant. Ik keek naar de middenplek waar alle prooien werden verzameld, ik keek recht in de ogen van Damon die me aan stond te gapen.

POV Damon
Ik was oprecht verbaasd, hoe had ze zo snel een prooi kunnen vangen. Ik scande haar van top tot teen, zilveren lijnen sierden haar witte vacht, ik besefte nu pas hoe mooi ze was. 'Ehm zit er iets tussen mijn tanden,' mompelde ze. Hij grinnikte 'Nee maar ik vind het knap dat je nu al iets gevangen hebt. Ze bloosde 'echt?' Ik knikte en keek haar trots aan.

Pov laura
Op een of andere manier was ik blij dat Damon trots op me was, of ik het nou wilde of niet. Ik keek over de grote vlakte waar hier en daar wolven rondliepen en vroeg me af waarom het er zo vredig uitzag, ik wist hoe Damon sommige wolven behandelde. Hoe konden ze nou vrolijk rondlopen?. Mijn gedachten werden verstoord toen een jonge lichtbruine wolf op ons af kwam gerend 'alpa Damon!' Schreeuwde hij met zijn ogen wild van paniek die snel heen en weer vlogen. Hijgend stopte hij en keek naar Damon 'er is een groepje zwarte wolven op weg naar de roedel'  wist hij er nog net uit te brengen. Damons ogen werden groot en hin leek bezorgd. Ik snapte niet wat er zo bijzonder gevaarlijk was aan de zogenaamde "zwarte wolven", Damon was ook een zwarte wolf maar hij was toch ook niet zo gevaarlijk. Ik zuchtte en besloot het maar te vragen 'Damon, wat zijn die zwarte wolven dan?' Damon staarde in de verte en spandde zijn kaken aan 'het zijn zwarte schimmen, ze zijn snel en sluw. Ze hebben ogen zo rood als bloed, en vlijmscherpe nagels. Ze zijn gevaarlijk' ik herrinderde me nog wat Joshua zei over de zwarte wolven en dat Damon en ik voorbestemd waren om ze te stoppen. 'En nu komen ze hierheen' mompelde Damon, ik had Damon nog nooit zo bezorgd gezien en eigenlijk maakte het me een beetje bang. 'breng me erheen' zei Damon en keek naar de jonge wolf die gespannen van zijn ene poot op de andere wipte. "Ja alpha' stamelde hij bang. 'Mag ik mee?' Vroeg ik aan Damon 'als het voorbestemd is dat we het samen moeten doen moet ik toch mee?'
Hij keek me even aan en kneep geïrriteerd in zijn neusbrug. 'Nee' was het enige wat hij zei, ik wou hem tegenspreken maar iets in zijn toon zei me dat ik dat maar niet moest doen. Ik knikte langzaam hij gaf me een klein glimlachje en draaide zich toen om en liep de deur uit. Ik liep zenuwachtig rondjes door de kamer, wat als er wat gebeurde? Wat dan. Ik veranderde me ik wolf, denk maar niet dat ik stil ga zitten wachten tot Damon terug komt. Ik rende naar buiten en stond twijfelend stil, hoe wist ik waar hij was. Ik tilde mijn hoofd en rook, ik rook een beetje munt, dat moest Damon zijn! Met mijn neus aan de grond volgde ik het spoor.

Pov Damon
Ik rende door het bos, spieren rimpelden onder mijn zwarte pels. Ik zigzagde door de bomen heen het natte zand onder mijn poten vandaan schoppend. Ik rook een scherpe zure geur, de geur van dood. Dat moesten de zwarte wolven zijn. Mijn hart klopte als een gek, maar ik moest sterk blijven, anders was mijn roedel niet bang voor me. Ik concentreerde me op rennen en alle andere geuren om me heen. Het was net mei en alles geurde fris en naar opbloeiende bloemen. Ik kwam slippend tot stilstand naast de ander wolf die volgensmij Nick heette. Ik keek naar het dode zwarte verschijnsel op de grond.

Pov Laura
Ik was zo geconcentreerd met het spoor te volgen dat ik de wolf niet hoorde die op me af kwam geslopen. Toen ik weg wou springen was ik al te laat een grijze wolf sprong op me en boorde zijn nagels net naast mijn hoofd. 'Ga van me af jij stomme-' snauwde ik naar de onbekende wolf. De wolf grijnsde 'herken je me niet meer Dushi' 'Micheal?' Mompelde ik verbaasd, ik had hem niet meer gezien sinds hij me naar Damon had gebracht. Hij sprong van me af 'ik had niet verwacht dat je al wolf zou zijn'. Ik lachte en schuurde mijn vacht langs de zijne (is een soort "knuffel" voor wolven). 'Wat leuk je weer te zien maar ik moet echt gaan.' Hij knikte en verdween weer tussen de bomen.

Pov Damon
Ik keek nog steeds als versteend naar de grond. Ik kon dit niet weer meemaken, ik had het al vaker meegemaakt, maar doordat ik zo snel genas overleefde ik het altijd, maar mijn mate niet altijd. Ik kon Laura echt niet missen. Terwijl ik zat te kijken trok een vreemd geritsel mijn aandacht. Ik spitse mijn oren en keek naar de kant waar het vandaag kwam. En zag 2 zwarte wolven uit de struiken komen. Ze keken me boos aan en lieten hun tanden zien. Ik inspecteerde ze en zag dat er grote littekens zichbaar waren op hun pels. Nick zat naast me te trillen. De wolven keken elkaar aan en kwamen grommend op ons af geslopen. Ik zakte door mijn poten klaar om aan te vallen, we cirkelden om elkaar heen en hapte naar elkaar. Ik was de eerste die aanvalde en hapte naar de nek van de zwarte wolf, die opzij dook. Terwijl hij opzij dook hapte hij naar mijn poot. Zijn tanden boorde zich in mijn poot en ik hoorde iets kraken, ik voelde een scherpe pijn in mijn poot, er liep wat bloed uit en ik denk dat er een scheurtje in het bot zat. Ik gromde en dook op hem. Ik beet vlug in zijn nek, hij worstelde voor een paar seconden en bleef toen roerloos liggen. Ik hoorde nick piepen en keek naar hem. Hij rende weg, mij alleen achter latend. Ik keek hem na en draaide me om naar de overgebleven wolf. Hij grauwde en sprong op me af, ik wou ontwijken maar door mijn poot lukte dat niet. De wolf gromde en beet naar mijn nek. Er was geen ontsnappen meer mogelijk. 'Ik vraag me af of je kan genezen als ik je dood bijt' gromde het moordende monster bovenop me. Ik realiseerde me opeens wat, dat betekent dat ze weten dat ik de zwarte wolf van de legende ben, en het niet lang zou duren dat ze erachter komen dat er weer een nieuwe witte is. zijn tanden kwamen steeds dichter bij mijn nek, mijn hart begon sneller te kloppen. Ik kon nu toch niet sterven?.

Hey hey ook al staat mijn verhaaltje al een tijdje on hold ik heb toch een klein hoofdstukje geschreven voor mijn trouwe lezertjes. Nog super bedankt voor alle liefde en dat mensen het nog steeds lezen.  Evelien❤