I am a human but he is my mate (On Hold:()

hoofdstuk 15

Hier is eindelijk eindelijk een hoofdstukje veel leesplezier xxx

Na een tijdje kwam ik hijgend tot stilstand en viel languit op de drassige grond. Ik..ik ben vrij... dat was mijn gedachte voordat ik in slaap viel
- - - - - - - - - - - - - - -
Pov Laura
Ik was gelijk wakker. Alles wat gebeurt was kwam terug. Ik keek schichtig om me heen. Ik besloot al snel dat de kust veilig was en stond moeizaam op. Ik kreunde, ik had echt overal pijn, snel veegde ik de blaadjes van mijn kleding af. Ik keek om me heen en trok een conclusie: ik had totaal geen idee waar ik was en ik kon ook niet even bij het dichtstbijzijnde huis aankloppen want die waren in de verste verte niet te zien. Ik beet op mijn lip en keek panisch rond of ik iets herkende, wat niet het geval bleek zijn. En bepaald warm was het niet. Ik twijfelde en besloot een willekeurige kant op de lopen. Ik liep in een stevig tempo recht vooruit. Alle steentjes en andere scherpe dingen ontwijkend. Ik bleef stug doorlopen niet wetend of ik überhaupt wel goed liep. Ik dacht na. Eigenlijk mistte ik Damon wel of ik het nou wilde of niet. Ik dacht ook na over vroeger...
- - - - - - - - - - - - - -
Flashback
'Mam mam mahaaam' ik stond van enthousiasme te springen op de vloer. 'Je had belooft om me een verhaaltje te vertellen' ratelde ik hyper 'ik heb niks belooft ik zei misschien' zei ze lachend. 'Mahaaam alsjeblieft' vroeg ik smekend met mijn handen bijelkaar.'Oké dan ga maar alvast liggen ik kom zo' ik rende zo snel als ik kon de trap op en maakte een duikvlucht naar mijn bed. De voetstappen maakten een kloppend geluid op de trap. 'Je bent er al klaar voor zie ik' grinnikte ze. Ik knikte zo overdreven dat ik even bang was dat mijn hoofd eraf zou vallen. Ze ging zitten en sloeg de deken over me heen.
'Er was eens een groep wolven. Ze waren redelijk gelukkig maar de leider niet hij wou heel graag zijn vriendinnetje vinden maar hij vond haar maar niet. Op een dag liep hij buiten treurend om zijn eenzaamheid..'
Een awhhhh wat sneu rolde over mijn lippen. Ze lachte om mijn enthousiasme en ging verder 'een heerlijke geur drong zijn neus binnen en hij rende er op af. Een meisje zat op de grond met een wond op haar hoofd. Hij tilde haar voorzichtig op alsof ze van glas was en rende ermee naar zijn groep hij legde haar op een bed en depte voorzichtig haar hoofd met een nat doekje. Ze opende langzaam haar ogen en glimlachte, het was de mooiste glimlach ooit besloot de leider en gaf haar een kusj..' 'ieuwww' Gilde ik met mijn tong naar buiten bungelend. 'En ze leefde nog lang en gelukkig...
- - - - - - - - - - - - - - -

Ik besefte nu pas waar mijn moeder me op had willen voorbereiden. Het was geen leider maar een alpha en geen vriendinnetje maar zijn mate!
Alles duizelde. Mijn moeder wist ervan. Zou ze ook een wolf zijn? Nee dat zou ik toch wel gemerkt hebben? Toch? Ik besloot er later over na te denken en bleef doorlopen met de gedachte me nog steeds achtervolgen.

Pov Damon
Diepe kringen sierden mijn ogen en mijn schouders hingen vermoeid naar beneden. Sinds dat Laura weg was had ik niet geslapen evenals gegeten. De meeste tijd verspilde ik met rennen zonder een specifieke bestemming gewoon rennen. Ik liep naar buiten en begon te rennen terwijl de bezorgde ogen van mijn roedel me achtervolgden tot ik uit het zicht verdwenen was. Ik liet mijn roedel in de steek en alle hulp werd bot afgeslagen. Ik was een wrak dat wist ik ook wel maar er was niks dat me kon opvrolijken behalve mijn mate...
De wind blies in mijn vacht en de geur van het nabijgelegen bos vulde mijn neus. Ik rook ook vanille. Dat doet me denken aan mijn mate...MIJN MATE! Een klein beetje hoop wakkerde in mijn borst. En mijn poten schoten over de koude aarde en de wind rukte aan mijn vacht. De geur kwam steeds dichterbij. Daar zag ik haar lopen. Ik zat te twijfelen of ze het wel was haar kleding was zo gescheurd dat ik twijfelde of je het nog kleding kon noemen haar haar zat door de war en half voor haar gezicht waar opgedroogd bloed aan zat evenals een diepe snee bij haar arm wat vol zat met rotzooi. Haar schouders hingen en ze keek me half krankzinnig met open mond aan met een vage blik van herkenning. Ik twijfelde, ze zag er zo gebroken uit dat ik geen flauw idee had hoe ik haar moest benaderen. Ik zette voorzichtig een klein stapje dichterbij bang hoe ze zou reageren. Langzaam kwam ze in beweging en deed haar mond open waar een krakerig geluid uitkwam 'j..jij' het leek alsof ze wou gillen maar er volgde geen geluid. Zelfverzekerder zette ik een paar stappen dichterbij. Ze keek me bang aan met nog steeds dezelfde vage blik in haar ogen. Ik was bang dat ze weg wou rennen. Ze deed weer haar mond open 'G...ga weg' wat in het begin als een zachte krakerige stem begon eindigde in een krankzinnige schreeuw. Ik deinsde achteruit ik had niet zo'n reactie verwacht. Ze was bang voor me. Ik een stap was ik bij haar en greep haar om haar magere middel. Ze krijste in mijn oor maar ik besloot het te negeren wat veel moeite kostte. Zo vervolgde mijn weg naar huis net een zware spartelende Laura op mijn rug die krijste waar ik zeker van was dat stervende dieren nog mooier heb horen gillen.

Ik zag hoe opgeluchte maar ook argwanende blikken mijn kant op geworpen werden. Laura blijkbaar ook want ze was eindelijk stil. Zonder op of om te kijken liep ik direct naar binnen en legde haar op de bank. Waarom ze niet vluchtte wist ik zelf ook niet.

Pov Laura
Ik keek walgend naar mijn mate die me tot nu toe meer ellende dan plezier had gebracht. Ik wou hem niet zien. Hij had me dingen verzwegen hij had me tegen mijn zin gevangen genomen. Daarna ben ik doordat hij niet zat op te letten ontvoerd door een of andere engerd waar ik weet ik hoeveel dagen vastzat. En zijn magere maar nog steeds gespierde vermoeide gestalte die geëriteerd en lichtelijk agressief naar me keek boezemde me flink wat angst in. 'Waar was je' blijkbaar had hij door dat ik wat gekalmeerd was 'weet ik veel het was niet dat ik het voor het zeggen had!' Hij zuchtte diep. 'Ga douchen je stinkt'
'Jij stinkt ook en je hebt waarschijnlijk wel gedoucht' zei ik giftig. 'Laat me gewoon gaan ik wil je nooit meer zien!' Hij schrok duidelijk van mijn reactie. Hij keek me boos aan zijn ogen donker met een glimp van intens verdriet. Maar het was al zo snel weg dat ik twijfelde of ik het me niet verbeeld had. 'Ga nu verdomme naar boven en doe wat ik zeg!' Schreeuwde hij. Ik vloog snel de trap op of het nou door de dreiging in zijn stem klonk of wetend dat ik het toch niet zou winnen, dat ik toch mijn gelijk zou krijgen.
Ik stapte uit mijn rare jurkje en zette de douche aan.

Ik weet niet hoe laat ik in de badkamer kwam en hoelaat ik er uitkwam maar daar moest vast een flinke tijd tussen zitten wamt het was al donker buiten. Het duurde eeuwig voordat ik eindelijk alle blaadjes, modder en klitten uit mijn haar had gekregen. Ook had ik al mijn wonden schoongemaakt en vakkundig ingepakt met toiletpapier omdat ik geen idee had waar het verband lag, en het niet van plan was vriendelijk aan Damon te vragen. Niet omdat ik bang was alles behalve ik was gewoon te trots en te koppig

Pov Damon
Ik zuchtte ik had niet zo moeten uitvallen dat wist ik ook wel. Maar ik snapte niet waarom ze zo raar deed in het bos ze leek zo verwilderd. Nu was dat anders ze leek nu vooral pisnijdig. Ik kan zo beter even gaan kijken of het goed gaat met haar of ze het nou leuk vind of niet.
Ik hoorde het gekraakt van de trap en mijn hoofd vloog opzij en daar liep mijn mooie Laura de trap af ik keek en grinnikte ik zag ook toiletpapier om haar arm, 'lekker creatief' mompelde ik. 'Kom laat me eens naar je arm kijken' het klonk dapper maar ik was nu alles behalve zelfverzekerd ik had waarschijnlijk net mijn doodvonnis getekend. 'Nee' siste ze. 'Het gaat zo onsteken' zei ik vastberaden. 'Het zal toch wel genezen' zei ze spottend ik trok mijn wenkbrauw op 'dat duurt weken' zou ze het weten? piepte een stemmetje in mijn hoofd ik drukte snel die gedachte weg en keek haar gespannen aan. Ze keek spottend terug 'ja het is al bijna genezen wat eigenlijk wel apart is voor een "mens"' sneerde ze. Het zweet brak me uit. 'H..Hoe bedoel je..' Ze lachte gemeen 'ja Damon toen ik je "mate" was ben je me één piep piep piep klein dingetje vergeten te zeggen' ik slikte hoorbaar nu ging het komen hoor 'ik ben gewoon eventjes een fricking maanwolf! Maar ah kan gebeuren joh, mensen maken fouten! Nou ja mens...' Ze lachte weer, een snerpend geluid dat door merg en been ging.

en liep daarna de trap nou ja liep, stampte, de treden protesteerden krakend. En zo liet ze me alleen en beduusd achter

Heey mensjes echt super super super supeeeeer bedank ik heb nu 8k lezers en echt meer votes dan ik had durven dromen en tot slot super lieve reacties waar ik echt zo blij van wordt. Nou hier is het hoofdstuk sorry sorry sorry sorry sorry dat ik altijd zo laat ben en dat ik soms hele korte hoofdstukjes, als dit boek af is ga ik later alles nog bewerken maar dat is nog een tijdje verder nou dat was het hoodstuk al weer.
Kisses Evelien xxxx