Allthesehungergamez

Macht

Kaj's P.O.V.

Ik word wakker van een pijnlijke steek. Ben ik dan toch in slaap gevallen? Ik heb zo'n beetje de hele nacht liggen woelen, ik kon geen oog dichtdoen van het bonkende gevoel in mijn keel. Doordat alles gisteravond zo snel is gegaan, voelde ik niet hoeveel pijn je eigenlijk overhoudt aan zo'n operatie.

Al heb ik geen flauw idee of het al tijd is, toch sta ik moeizaam op. Ik zal toch niet meer kunnen slapen nu ik eenmaal wakker ben. Ik wrijf in mijn ogen en realiseer me opeens dat vandaag de openingsceremonie is. Het herinnert me er maar al te goed aan dat hoe blij ik ook ben dat mijn stem weer terug is, het toch allemaal geen zin heeft. Straks zit ik in de arena, wat gelijk staat aan overlijden, en wat heb ik er dan nog aan? Ik probeer mijn negatieve houding om te slaan naar een positieve en loop daarmee mijn kamer uit.

Als ik de eetkamer binnenstap zie ik dat Ward en Bo al aan het ontbijten zijn. "Schuif aan." zegt Ward. Ik plant mezelf naast Bo neer en laat een Avox een bord dampende champignonsoep voor me zetten. Ik slurp de hete vloeistof naar binnen. Hij smaakt lekker romig, maar mijn keel doet teveel pijn om er echt van te kunnen genieten. "Hebben jullie zin om jullie stylisten te ontmoeten?" doet Ward een poging een gesprek te beginnen. Ik haal mijn schouders op, nog steeds niet gewend aan het idee dat ik weer kan praten. "Ga je met ons mee?" vraagt Bo aan Ward. "Nee. Paola, Lunia en Landon staan jullie wel op te wachten in het Correctiecentrum, maar ik zie jullie pas na de openingsceremonie in het trainingscentrum als we jullie tactiek voor in de spelen en de interviews gaan bespreken. Maar concentreer je voor nu maar op de ceremonie."

De rest van het ontbijt is iedereen zo'n beetje stil. Alsof er iets is om te zeggen.
Als we klaar zijn met eten wordt de tafel afgedekt door de Avox, en omdat we hier eigenlijk niets meer hoeven te doen maken we ons klaar om naar het Correctiecentrum te gaan. We verlaten ons verblijf en nemen kort afscheid van Ward. "Tot na de ceremonie." zeg ik met een schorre stem. Ward knikt naar ons en voor Bo nog iets kan zeggen leidt een vredesbewaker ons naar het centrum.

De kanten jurk zwiert achter de jonge vrouw aan als ze rondjes om me cirkelt. Aan de mouwen en onderkant hangen loszittende stukken stof met een witte, gedetailleerde bloemenprint, waar ik gebiologeerd naar staar waardoor ik even vergeet hoe mijn huid prikt. Mijn voorbereidingsteam heeft me zo hard aangepakt dat alles tintelt. Ik ben eindelijk na 3 uur 'schoonheidsniveau 0' zoals ze dat onder de stylisten noemen, geen gel, geen weet ik veel wat voor troep ze hier op hun gezicht smeren. "Brandy, Brandy Salden." De vrouw staat nu recht voor me en steekt vriendelijk een hand uit. Ik schudt hem en probeer sympathiek te glimlachen, maar diep van binnen mag dat hele zooitje stylisten per direct naar het verlaten District 13 gevoerd worden. "Kaj Moritz." mompel ik. "Goed, Kaj, ik had zo even heel wat ideeën met je te bespreken, maar god ik heb me toch een honger. Ik regel eerst even een kipje." Ik kijk verbaast toe hoe Brandy door de intercom voor eten roept. Ik had dit hele gebeuren een stuk proffesioneler verwacht. Nog geen minuut later staat er voor Brandy een enorm bord met de grootste kip die ik ooit gezien heb. Al zit ik nog vol van mijn ontbijt, ik kan geen nee zeggen tegen dit verrukkelijke Capitool voedsel wanneer Brandy me een boutje aanbiedt. We nemen plaats achter een tafel en ik laat haar het woord doen terwijl ik aan het boutje knabbel.

"Zoals je weet zijn er een aantal regels als het om de openingsceremonie gaat," zegt Brandy met haar blik op het boutje gericht die ze tussen haar vingers rond laat draaien. "Zo moet de outfit de functie van je District, of in dit geval het Capitool, reflecteren." Ik wacht tot ze met een oplossing komt, want het Capitool heeft naast een beetje mooi wezen en al het geld binnen krijgen niet specifiek een functie hier in Panem. In plaats daarvan eet ze in één hap de kip op en gooit het botje nonchalant over haar schouder. Ik heb nu al medelijden met de Avox die straks kip vet van de vloer kan schrobben. "Dus ik dacht dat je wel zou willen weten wat ik bedacht heb." Zonder te wachten tot ik klaar ben met eten staat ze op. Ik haast me achter haar aan, niet-begrijpend waarheen.

We staan in een smal kamertje ernaast, waar tegen elke muur een grote spiegel staat. Ik sta ongemakkelijk in het midden en zie in elke hoek mezelf van een andere kant. Brandy komt naast me staan, met iets achter haar rug wat ik niet kan zien. "Alle ogen zullen op het Capitool gericht zijn, omdat jullie natuurlijk nooit eerder hebben meegedaan. En daar gaan we gebruik van maken." Ze gebaart dat ik me moet omdraaien zodat ik met mijn gezicht van de spiegels af sta. Brandy draait ook om zodat ik het pak kan aandoen wat ze aan me geeft. Het overhemd voelt vreemd genoeg zwaar aan, net als wanneer je zwemt met je kleren nog aan. De stof van de broek zit heel comfortabel, dezelfde stof als het jasje dat erbij zit. Brandy komt voor me staan en neemt mijn outfit met een kritische blik in haar ogen op. Terwijl ze een stukje kip tussen haar tanden vandaan pulkt past ze hier en daar nog wat dingen aan; rolt de mouwen van het jasje op, stopt het overhemd in mijn broek. Ze lijkt eindelijk tevreden. "Straks komt de make-up en gaan we nog iets aan je haren doen. Maar je krijgt vast een sneak-peek." Ik draai me om, richting de spiegels.

Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Ik straal het uit. Ik straal het Capitool uit. "Macht, perfectie. Dat is het Capitool. En het steekt boven alles en iedereen uit." Aan de andere kant van de kamer klikt Brandy op een knop. Ik knijp mijn ogen dicht tegen het felle licht dat uit elke kant van de spiegels komt, maar sper ze weer open als ik zie wat er met me gebeurd. De ruitjes in mijn overhemd beginnen te gloeien. Het licht van de lampen reflecteert erin en voor ik er erg in heb straal ik. "Kristal." Brandy lacht bij het zien van mijn gezichtsuitdrukking. "Wow." breng ik half fluisterend uit. Ik ben wit van top tot teen, en mijn overhemd is bezaaid met tientallen, glanzende kristallen. Geen wonder dat het zo zwaar is. Het jasje en de broek waren van zichzelf al wit, maar er zitten geen kristallen in. Dat zou veel te fel zijn. Maar daar is over nagedacht; zo zie je dat ze hier in het Capitool weten waar ze mee bezig zijn. Alles is onder controle.