Allthesehungergamez

Roy

Bo's P.O.V.

Loïs. Zo heet het jonge meisje die me zojuist heeft omgetoverd tot een compleet ander persoon. Ik staar voor de zoveelste keer naar mijn weerspiegeling in het raam, terwijl ik mijn laatste maal naar binnen werk voor de openingsceremonie. De jurk is gemaakt van een volmaakte, fijne, witte stof met kleine schilfers van een glanzend materiaal erin verwerkt. Ik geloof dat ik Loïs heb horen zeggen dat het kristal is. Ze zegt niet veel trouwens, wat ik prima vind aangezien ik toch geen behoefte heb om te praten. Ik eet de laatste restjes van mijn carpaccio extra langzaam op omdat Loïs me zo ongeduldig aankijkt. Als ik klaar ben staat ze op en zegt: "Zodra Kaj er klaar voor is gaan we meteen door naar de zaal waar de ceremonie zal plaatsvinden. Bespeel het publiek, ze zullen je geweldig vinden." Ik heb helemaal geen zin om als een mascotte die mensen te moeten vermaken. Te glimlachen en naar ze te zwaaien terwijl mijn wereld is ingestort. Ik bijt op mijn tong en boor mijn nagels in mijn vuisten zodat de venijnige opmerking die ik het liefst eruit gegooid had, binnen blijft. In plaats daarvan doe ik een poging oprecht te glimlachen. Loïs kan er immers niets aan doen, en volgens mij zie ik in haar ogen dat ze iets van medeleven met me deelt.

Ik had verwacht dat mijn huid zou jeuken van alle make-up, maar Loïs heeft opvallend weinig aan mijn gezicht gedaan. Mijn haar heeft ze voor het grootste deel ook gelaten voor hoe het is, behalve dat het is bijgeknipt en ze de voorste plukken met een kristallen klem aan mijn achterhoofd heeft bevestigd. Ik irriteer me eraan dat ik daardoor niet aan het plukje kan zitten waar ik normaal gesproken aan zou zitten. In plaats daarvan wrijf ik maar over de zachte stof van mijn jurk terwijl ik wacht op Kaj.

Niet veel later hoor ik de klik van een deur die wordt opengetrokken. Ik sta gelijk op en merk dat mijn benen lichtjes trillen als ik in de richting van het geluid loop. Daar zie ik Kaj staan, in een volmaakt witte outfit. Met, net als ik, kristallen erin verwerkt. Hij neemt mijn outfit zo te zien ook in zich op, maar ik ben onderhand te zenuwachtig geworden om nog langer te wachten. "Wat denk je ervan?" vraag ik. Zonder zijn antwoord af te wachten loop ik vast richting de zaal, de route die Loïs me heeft aangewezen. Ik moet moeite doen Kaj bij te houden met zijn grote passen. Zijn handen trillen net zo erg als die van mij. Als we aankomen bij de zaal waar alle tributen voor de poorten van de zaal staan te wachten, recht ik mijn rug en doe mijn schouders naar achter. Ik kijk strak vooruit en loop in een recht lijn naar onze kar zonder aandacht aan de anderen tributen te besteden. Ik voel hun blikken in mijn rug branden.

Kaj's P.O.V.

Waar Bo kalm naar onze kar weet te lopen, moet ik even stilstaan. Een voor een kijk ik naar de tributen. Een naar gevoel bekruipt me. De mensen zijn er nog slechter aan toe dan toen ik ze op tv zag. Hoeveel make-up de zieke vrouw vlak langs me ook opheeft, haar wallen en tranende ogen zijn niet te verbergen. Ik voel een steek van medelijden als ik de oude man uit district 4 met moeite in zijn kar zie stappen. Zijn been lijkt mank te zijn. Hij haalt uit naar een mede-beroepstribuut die hem probeert te helpen en hijst zichzelf vloekend overeind. "Zie je Nina? Ik kan het prima zelf." glundert de man. "Wat jij wilt André." zegt Nina terwijl ze een loszittende pluk haar uit haar gezicht veegt. Ik onderdruk de neiging mijn vingers in mijn oren te stoppen. Ik wil hun namen niet weten, ik wil het liefst niets over ze weten. Hoe beter ik ze leer kennen, hoe schuldiger ik me zal voelen wanneer ik ze moet doden. Ik schud die gedachte weg en houd mezelf voor dat ik toch niemand ga vermoorden.

Ik vervolg mijn weg naar de kar en vraag me af hoe Bo het lukt de andere tributen te negeren. Ik betrap mezelf er telkens op hun kant op te kijken. Als ik een van de paarden aan de kar aai, merk ik dat er plotseling iemand naast me staat. Met een ruk draai ik me om, en zie dat het kleine meisje uit district 4 me aanstaart. Een van de weinigen die ik heb onthouden van de Boete. In plaats van twee vlechtjes heeft ze haar rode, golvende lokken nu los. Er zitten pareltjes in verwerkt zie ik, net als in haar ketting. De zachte oceaan-achtige gloed van haar jurk en de met make up aangebrachte zeesterren op haar gezicht doen me denken aan de diepzee bodem. District 4, het vissersdistrict.

Ik voel me schuldig dat ik me zoveel zorgen heb zitten maken om de spelen, terwijl zo'n klein meisje als zij het waarschijnlijk veel moeilijker gaat krijgen. Ik glimlach breed naar haar. Ze blijft me echter met een harde blik aanstaren en draait zich zonder een woord te zeggen om. Ik trek een wenkbrauw op naar Bo, die haar schouders ophaalt.

Ik klauter onhandig op onze kar zodra ik een stem hoor omroepen dat het eerste District vast de zaal in mag rijden. Ik kijk nerveus naar Bo, die ook al klaarstaat. In de tijd dat we moeten wachten tot wij mogen trommel ik met mijn vingers een liedje op de kar van vroeger. Ik herinner me hoe ik door de boomgaarden heen sloop terwijl ik dit zong, samen met hem. Ik glimlachte bij de gedachte aan die goede tijden. Hij zal me nu haten, geen contact meer met me willen. En dat is het moment dat ik hem aankeek. Hij staat daar bij de kar van District 11, in een pluizig pak waarvan het shirt en de broek één zijn. Het moet een koe voorstellen, zie ik aan de zwart-witte vlekken, de schattige oortjes aan zijn muts en de koebel aan zijn nek. District 11, vee. Hij glimlacht voorzichtig naar me terwijl hij met zijn handschoen in de vorm van een hoef de koebel losser probeert te trekken. Dat alles bij elkaar, die schattige outfit, die glimlach, dat liedje van ons vroeger in mijn hoofd, zorgt ervoor dat ik hem het liefst wil omhelzen. Ik krijg weer kippenvel, zoals ik vroeger ook altijd kreeg als ik hem iets schattigs zag doen. Aaibaarheidsfactor 100. Hoe kan hij naar me glimlachen? Hij moet me haten, ik ben een Avox. Toch kon ik het niet laten terug te lachen. Vrijwel direct daarna komt zijn kar in beweging, en veranderd zijn glimlach in een verbeten grimas.