Allthesehungergamez

Midnan

Kaj's P.O.V.

Zou die glimlach vals zijn? Of probeert ze echt aardig te zijn? Twijfelachtig schud ik haar hand. Ze kijkt me telkens recht aan en blijft maar lachen, wat ik behoorlijk intimiderend vind. Ik moet mijn lach inhouden als het team hun namen voorstellen; de jongen met het groene haar en de piercings heet Landon, het panda-meisje heet blijkbaar Lunia en de vrouw die ik al eerder kende heet Paola. Ik heb jaren voor haar en haar gezin gediend, tot ik de simpele opdracht kreeg haar zolderkamer af te stoffen. Niet veel mensen in het Capitool hebben nog een zolderkamer, en degene die er een hebben bewaren daar voornamelijk waardevolle spullen, wat ook het geval was bij Paola. Terwijl ik de kamer schoonmaakte stootte ik een vaas om, niet bewust van het feit dat die heel kostbaar was. Ik veegde de scherven op mijn gemak op en gooide ze in de container achter het appartementencomplex. Je had Paola's gezicht moeten zien toen ze ontdekte dat de vaas er niet meer stond. En al helemáál toen ze ontdekte dat de vaas kapot was. Als het niet aan de situatie lag had ik het eerder lachwekkend gevonden, maar het bleek dat die vaas van diamant en puur goud gemaakt was. Kortom, ik was ontslagen. En mijn reputatie als Avox werd er ook niet beter op, waardoor het nog lastiger werd nieuw werk te vinden. En nu staat diezelfde vrouw voor me.

Het diner met Bo, Ward en het voorbereidingsteam verloopt behoorlijk ongemakkelijk. De rest verwacht natuurlijk dat we uitleggen waarvan we elkaar kennen, en aangezien ik niet kan praten kan Paola alles over me zeggen zonder ik kan protesteren. Gek genoeg verteld ze niets over hoe slecht het met me gesteld was, ze geeft alleen kortaf antwoord dat ik voor haar gezin in dienst ben geweest. Het voorbereidingsteam heeft er volgens mij moeite mee dat een Avox dit jaar als tribuut verkozen is, maar ik zie het juist als een prima excuus om niet te spreken en gewoon mijn eten naar binnen te werken.

Ik luister niet naar het gesprek tot de klank van mijn naam me uit mijn gedachten haalt. "Midnan is het brein achter dit geniale plan, ik was me al zorgen aan het maken hoe we de interviews konden afnemen zonder dit apparaat, hè Kaj?" Ward kijkt me tevreden aan. Verward kijk ik de eettafel rond, en ik merk dat iedereen me verwachtingsvol aankijkt. Er verschijnt een jongvolwassen man naast me met een wit pak en rode krullen, met een klein, rechthoekig apparaatje in zijn hand. "Dit apparaat gaat ervoor zorgen dat je weer kan praten." zegt Ward, waarna hij grijnzend mijn reactie bekijkt. Ik denk even dat hij een grapje maakt. Mijn ogen worden groot. "Midnan uit District 3, wiens echte naam ik niet bekend mag maken, heeft dit apparaat speciaal voor je ontworpen voor de interviews, zodat je net als de andere tributen gewoon kunt antwoorden." Ik ben met stomheid geslagen. Is dit mogelijk in het Capitool? Ik weet dat ze in District 3 goed zijn met technologie, maar je stem vervangen door een apparaat? En waarom zou ene Midnan dat ontwerpen, een volslagen vreemde?

Ward verteld me dat na het eten het apparaat wordt uitgetest. Paola grijnst naar me, en weer weet ik niet of het uit sympathie of uit sarcasme bedoeld is. Ik duw de rest van het eten zo snel naar binnen dat ik er net niet in stik, en trippel dan enthousiast maar nerveus achter mijn mentor en de Avox aan, zonder goed te weten waarheen aangezien ik zo slecht geluisterd heb.

We lopen het verblijf uit door een lange gang die stikt van de vredesbewakers. "Je weet toch wel dat het werk van Midnan illegaal is? Als iemand je vraagt waar je dat apparaat vandaan hebt, je hebt het van mij." Ward kijkt me doordringend aan wanneer hij dit fluistert. Mijn benen stoppen met bewegen. Waar heeft hij het over? Ward en de Avox stoppen ook met lopen en even is Ward stil, tot hij vraagt: "Je weet toch wel waar je nu aan begint? Ik heb je tijdens het eten in detail verteld hoe de operatie zal verlopen als alles goed gaat." Ik knik maar om hem niet te kwetsen over het feit dat het me verder niet interesseert. Ik kan gewoon niet geloven dat ik na 2 jaar eindelijk weer zal kunnen praten, ik ben er zo van in de wolken dat ik niet nadenk over de consequenties.

Nadat we een aantal trappen zijn afgedaald komen we uit bij een koele, donkere gang waar de vredesbewakers niet meer te bekennen zijn. Ik begrijp niet goed waarom Ward zo haastig doet, ik heb het gevoel dat er iets niet klopt. Maar ik weet dat ik daar te laat mee ben als hij de deur opent en verwelkomd wordt door een enorme bende die enkel verlicht wordt door een schemerig peertje aan het plafond. Tussen allemaal papieren, kleren en technische onderdelen staat een bureau met een man erachter. Ik kan alleen zijn rug zien, maar zodra hij doorheeft dat er iemand zijn territorium betreedt heeft, komt hij slungelig uit zijn bureaustoel overeind en beent onze kant op. Hij struikelt over alle troep, maar bereikt vloekend de deuropening waar Ward, ik en de Avox hem ongemakkelijk aanstaren. Hij heeft een klein beetje een baard, en onder zijn beanie komt warrig, lichtbruin haar vandaan. Dus dit moet die 'Midnan' voorstellen die me mijn stem terug zal laten krijgen? Ik wissel een vragende blik met Ward als Midnan zijn armen spreidt en zijn stem heft wanneer hij roept:"Welkom in mijn domein!"
Ik had naar Ward moeten luisteren, waar ben ik aan begonnen.