SHE IS THE PAYMENT

21st Purchase

"Mama, san po tayo pupunta?" Kandong ko si Lance sa loob ng sasakyan. Habang si Vladimir napapagitnaan namin ni Dash. The car seems much smaller na merong tension na namumuo sa loob. At mas dumoble ang tension na nandito rin ang kambal.

"Err sa-"I look at Dash' side and I swallowed hard ng makitang maitim siyang nakatitig sakin at ibinalik ko agad ang tingin kay Lance. "-Umh mama will explain pagdating natin dun okay Lance?"

"Ok" I inhale secretly ng nag focus na si Lance sa tanawin mula dito sa loob ng sasakyan. He maybe the silent type kesa sa kakambal niya, pero he's always the curious one.

"Mister sa inyo po itong car?"

I see Dash looks down at his son's question and eagerly give him his undivided attention. "Yes buddy. You like cars?" Masigla ng tanong pabalik dito.

"Opo. Pero yung toy lang na c--."

"Stop po please! Stop." Sigaw ni Vlad habang tinuturo ang entrance ng mall.

"Vladi wag ngayon" Tutol ko.

"Is something wrong?" Dash ask with a worried face written in his face. But I didn't entertain him instead I just focus on Vlad.

"Sorbetitos po mama please" With a puppy eyes. And with that, nakisawsaw na rin si Lance.

"Ako din mama Sorbetitos!" Hyper na hyper at pumalakpak pa si Lance at akmang tatayo na talaga para na lumabas ng sasakyan.

"Nagmamadali tayo at isa pa-"

"Sorbetitos! Sorbetitooooooos! Sorbe! Sorbetitos! Sorbe! Titoooos!" Pagch-cheer nung dalawa at inilapit pa talaga ni Lance ang bibig niya sa tenga ko.

"Oo na. Oo na. Sandali."

"What's Sorbetitos?" Dash butts in again, looking so confused.

I press my eyes and reach the door's lock. "Sandali lang kami."

"Yey!" Chorus ng kambal.

"W-wait! I'll come with you" Kumahog na lumabas ng kotse si Dash para sabayan kami.

----

"Tig-iisang scoop lang ah." I warn the two.

"You can pick whatever flavors you want. Treat ko." Dash out of nowhere ay bigla nalang sumulpot sa likuran ko. He bends down para magpantay ang mukha niya sa kambal at ginulo buhok ng dalawa.

"Talaga po?"
"Ikaw ang magbabayad?" Sabay na tanong ng dalawa.

Dash only smiles and nod.

Ngumisi lang ang kambal habang tinuturo ang lahat ng flavors na naka display sa estante.

"Dash di m--"

But he cuts me in. "Sshhh let them. Di naman to palagi di ba?" Then with that he turns to the saleslady. "Bigyan mo din ako ng dalawang strawberry flavor pls" At biglang bumaling sakin sabay sabi "Your favorite flavored ice cream" and wink.

I try to form a word but couldn't speak it. Kaya ang resulta naka nganga lang ako.

After a few minutes "Here" He stretch his one hand with the ice cream.

Tiningnan ko lang ang ice cream na hawak niya. I can't help but reminisce my bitter past with him. "Sobrang paborito ko yan DATI. Pero di na ibig sabihin na eto pa din ang flavor ng ice cream ang gusto ko NGAYON. Nagbabago ang panlasa ng tao Dash." I say coldy. As cold as the ice cream infront of me and even emphasized the word noon at ngayon.

"Pero mama di ba strawber--" But Lance didn't finish his words ng bigla-bigla may nalusaw na ice cream na nasa kamay niya at dinilaan ito. I take a mental note na pangaralan siya mamaya. But now isn't the time for that.

I can visibly see he tightens his jaw. "Just accept it. Kahit naman na di na eto yung paborito mo ngayon di ka naman siguro mabubulunan pag kinain mo ito di ba?"

His words was full of.... remorse? No! Don't Cass!

I reach it out though. "True." Tumango-tango pa ako. "Pero minsan kapag di mo na talaga gusto ang panlasa ng isang pagkain at pinilit mong kainin, Naisusuka mo" Puno ng pang-uuyam na sabi ko. Then with that I take a mouthful of the ice cream and call the attention of the twins and started walking back to the car, my head held high triumphantly. I didn't even look back with Dash to see if he's following or not.

"Great job Cass! I'm so proud of you!" Bulong ng konsensya ko.

Pero di pa ako nakakalayo narinig kong tumikhim siya at nahihiyang tinawag ang pangalan ko.

I inhale before turning to look at him at hindi ako nag-abalang itago man lang ang pagka-irita. "What?"

"Umh. Ano kasi.-" He scratched his head.

Kung titingnan mo siya ngayon, alam mong he wanted to be anywhere but in that precise moment.

"Well?" I race my eyebrow this time.

"Do y-you have ano-" He sighs.

"Ano nga?" Di na maipinta ang pagmumukha ko ngayon. Kung wala siyang matinong magawa ok lang naman wag lang siyang mandamay.

"-Cash? Babayaran kita pagdating sa bahay. Err! no I mean we can stop by at any near ATM to withd-"

Di ko siya pinapinatapos at binalingan agad ang saleslady ng Sorbetitos. "Magkano ba miss?" Nag cross na ang kilay ko sa pagkakalkula kung magkano lahat ang inorder nung kambal.

She named the price and reasons out. "Wala po kasi kaming panukli sa 1 thousand ate."

Ugh! "Sandali titignan ko kung aabot ba pera ko dito." I thoroughly scan my bag. Hoping and praying na aabot ang pera ko...

But on the second thought...

Dahan-dahan kong inangat ang ulo ko mula sa pagkalkal sa loob ng bag ko at parang inosenting nagtatanong. "Miss, pag di ba nakabayad ang customer, ano ang ipapagawa niyo sa kan-?"

"Cassidy!?" Kahindak-hindak na bulalas niya.

I smirk seeing his reaction. I JUST smirk! Kahit na ang gusto ko talagang gawin ay literal na mag ROFL!

I hear Vladimir giggle while pinipigilan ni Lance ang matawa.
"Ok lang po yan Mister. Tutulungan ka po namin mag hugas ng pinggan." Inosenting offer pa ni Vlad habang focus na focus siya sa kinakain na ice cream. Yung tila naghahabol na dilaan ang kung saang parte ng ice cream ang malapit ng matunaw.

Halos lumuwa ang mga mata ni Dash pagkarinig nun. "Hey kids. That's not funny." Mahinahong pangaral niya sa dalawa.

"Pero ok lang po. Gusto din po namin ma subukan yung ginawa ni mama na maghugas ng pinggan sa Mcdo nung last birthday po namin" Walang bahid na alinlangang sinabi ni Lance.

I gasp ng mapagtanto ang sinabi ni Lance! Its like my world seems to stop! Now 'twas my turn to pale!

"What?" Narinig kong sabi ni Dash kahit sobrang hina ng pagkakabigkas nito.

Trust Lance to tell the slightest of info he could get. Gusto kong Kilitiin siya ng kilitiin sa mga oras na iyon dahil sa inis!

Dash' eyes slowly drifting to mine. Yung mukha niya parang tinuka ng ahas. "Is it true?" Halos binasa ko nalang ang mga katagang iyon sa bibig ni Dash. Pero dali-dali kong binawi ang titig ko nung makitang he's teary eyed. Di ko lang siguro masyado napansin kanina dahil sa distansiya namin.

Hindi ko alam ano magiging reaction. Hindi ko siya matignan sa mata.

Nang mahimasmasan konti, I swallow hard and clear my throat then looks at my two little devils. "Gagawa pa tayo ng assignment nyo kambal kaya dali na." Completely ignoring his question.

I turned back from him. At gaya kanina. I walk confidently. Naisip ko I don't have any reasons to be ashamed of especially in front of that man. For God's sake! He already see me at my down moments. At siya pa ang dahilan!

PS. Pls click the external link. It's Sara Bareilles' brave. :)