~Louisiana~
<<Τι στο διάολο εννοείς ότι η Luna ξάπλωσε τον Justin?? Για ποιόν πούστη λόγο σας έστειλα εκεί ηλίθιο πλάσμα? Για να παραλάβετε την αδελφή μου. Όχι για να πλακώσει τον Justin στο ξύλο!!!!>>
Θεέ μου δώσε μου δύναμη για να μην σκοτώσω τον Derek.
<<Σταμάτα να κλαψουρίζεις βλαμένε και δώσε μου στο τηλέφωνο την Luna τώρα.>>
Δεν πρόκειτε να ζήσουν. Θα τους ξεφτυλίσω μέχρι αηδίας.
<< -Ναι? Luna? Γλυκιά μου.
-Τι? Όχι βέβαια.
-Φυσικά και σ' αγαπάω.
-Δεν είναι έτσι βρε κοριτσάκι μου άσε με να σου εξηγησω!
-Ναι? Luna? Γαμώτο, δεν το πιστεύω μόλις μου το έκλεισε.>>
Τι θα κάνω μαζί σου βρε μωρό μου?! Τι θα κάνω?!
***
<< Έλεγες κάτι καλέ μου?>>
<<Δεν μπορώ να καταλάβω τι στο διάολο σου συμβαίνει! Ψυχαναγκαστικό πλάσμα..>>
Για ποιό λόγο φωνάζει ας πούμε, το ότι σέρνεται στο πάτωμα του αεροδρομίου είναι αστείο σαν εικόνα. Αλλά μάλλον πρέπει να σταματήσει να κάνει σαν στραπατσαρισμένη γκόμενα πια, γιατί μας κοιτάει ο κόσμος. Λες να φωνάξουν την ασφάλεια? Καλά, και να έρθουν ποιον θα πιστέψουν, μια γλυκιά κοπέλα σαν εμένα(^^) ή τον <<γκρινιάρη>> με τους μπράβους του?!
<<Ώχου, δεν αντέχεσαι. Δεν έπρεπε να προσπαθήσεις να με ακουμπήσεις με το ζόρι, δεν φταίω εγώ που έχω καλά αντανακλαστικά.>>
Αποκρίθηκα περήφανη για την αποτελεσματικότητα των χρόνων που προπονιόμουν στις πολεμικές τέχνες. Νομίζω πως θα κάνει να πηδήξει τουλάχιστον κάνα μήνα μετά τη γονατιά μου στην οικογένειά του.
<<Εμ δεσποινίς, συγγνώμη για την ενόχληση. Καταλαβαίνω πως είστε απασχολημένη, όμως σας θέλει ο Ryan στο τηλέφωνο>> , νομίζω πως μαζί με εμένα κοκάλωσε και ο Derek, φοβούμενος την αντίδραση μου.
<<Τον πήρατε εσείς τηλέφωνο καλέ μου?>>
Απευθύνομαι στον Derek όσο ποιο γλυκά μπορώ. Νομίζω πως ηρέμισε κάπως, μην ηρεμείς αγάπη, ξεκινάει η καταιγίδα σε λίγο.
<<Θεώρησα πως θα θέλει να σας μιλήσει ξέρετε, και αυτό, ορίστε.>>
Αποκρίθηκε γρήγορα νιώθοντας αμήχανα και μου έδωσε το κινητό στο χέρι.
Δεν ξέρω τι θέλω να του πω. Αυτή τη στιγμή είμαι τόσο απογοητευμενη με τον μεγάλο μου αδελφό που δεν έχω λόγια για να του το εκφράσω.
<< -Γεια σου Ryan,
-Δεν νομίζω να έχουμε κάτι να πούμε, με παράτησες στο αεροδρόμιο,
-Ryan δεν με αγαπάς έτσι? το καταλαβαίνω, δεν με αγαπάς αρκετά.
-Έστειλες τους μπράβους σου να με πάρουν. Δεν ήρθες να με πάρεις εσύ, ενώ εγω ανυπομονούσα να σε δω. Δεν νομίζω να έχουμε κάτι άλλο να πούμε.>>
Του έκλεισα το τηλέφωνο στη μούρη. Και τώρα κλαίω γοερά, ούτε όταν ήμουν μωρό δεν έκανα έτσι.
<<Γιατί στο καλό με κοιτάτε?>>
Κραυγάζω στους τρεις άνδρες που έστειλε ο αδελφός μου να με παραλάβουν. Δεν πρέπει να έχουν ξαναδεί ποτέ κοπέλα να κλαίει σαν μωρό. Έχουν σκαλώσει τη ζωή τους απ' ότι φαίνεται. Πέφτω με πίεση επάνω στην υφασμάτινη παραφουσκωμενη βαλίτσα μου και αφοσιώνομαι στο κλάμα μου.
