Benimsin - ŞebSel -

24.Bölüm - Yeni Kişi -

Arkadaşlar neden ithaf etmiyorsun diye yorumlar alıyorum.Bende ithaf etmek isterim ama haksızlık olmasın diye ithaf etmiyorum.Çünkü bir kişiye ithaf etsem diğer arkadaşımız kırılacak o yüzden.Saygılar... :)(:

Hepinize ithaf ediyorum. :D

İyi Okumalar... <3

SELİM

"B-bunu yapmış olamazsınız!"

Kimseden ses seda çıkmıyordu! Sinirle bağırdım;

"Kim yaptı?"

"B-Ben."

"Ha-hayır! S-Sen yapmış olamazsın baba!"

"S-Selim! Adamın bana borcu vardı!"

"Bu adamın kim olduğunu biliyor musun?"

"Ş-şimdi öğrendim.Can söyledi."

"B-ben bu durumu Şebnem'e nasıl açıklayacağım?"

"Şebnem bilmeyecek!"

Demişti Can.Ve ben sinirle;

"A-adam öldü mü?"

"E-evet."

Diye yanıtlamıştı babam.

"Adamın borcu var diye mi öldürdün?! B-bunu nasıl yaparsın?"

"Ben kimseye acımam."

"Ş-Şebnem'in babasını öldürmüşsün baba! Şebnem öğrense........"

Can tekrar lafa girip;

"Ş-Şebnem öğrenmeyecek diyoruz!"

"Ya öğrenirse! Be-benden vazgeçer."

Kimse bir şey demiyor ve hemen sinirle fabrikadan çıkıyorum.Arabaya biniyorum ve sürmeye başlamıştım.Bu durumu Şebnem'e açıklayamazdım.Benden vazgeçerdi.Resmen Şebnem'in babasını öldürmüştü benim babam.Rahat bir nefes almak istiyordum.Daha onu yeni bulmuşken kaybedemezdim.Buna kendimde izin vermezdim...

Eve gelmiştim.Ve arabayı park edip eve giriş yaptım.Hızla hemen yatak odasına geçtiğim de Şebnem uyuyordu.Yanına uzanıp kendime çektim ve saçlarını okşamaya başladım.Babasını benim babamın öldürdüğünü öğrense benden vazgeçerdi.Biliyordum! Vazgeçerdi benden.

Hemen yataktan kalktım ve banyoya gidip soğuk soyun altında duş almıştım.Belimde havlu ile banyodan çıkıp üzerimi giyinmiştim.Ve tekrar Şebnem'in yanına uzandım.Şu dünyada ne zaman mutlu olsam mutluluğumu elimden alıyorlardı.Belki de mutluluk bana haramdı.Sadece yapacağım şey onun bu olayı öğrenmemesini sağlayacaktım.Zaten sadece babam,Can ve Burak biliyordu.Onlarda söylemezdi.Ama elbet bir gün öğrenecekti.Ama şimdi zamanı değildi.

Alnına öpücük kondurdum.Ve kıpırdamaya başlamıştı.Yavaş yavaş gözlerini açmıştı.Ve bana baktığında gülümsemişti.Bende gülümsemiştim.

"Günaydın."

"Gün daha doğmadı.Saat dört buçuk."

"Sen neden uyandın?"

"U-uyku tutmadı beni."

"Bir şey mi oldu?"

"H-hayır.Bir şey olmadı.Hemen üzerini giyin."

"N-nereye?"

"Hadi."

"Önce bir duş almam lazım."

"Tamam.Aşağıda bekliyorum."

Hemen yatak odasından çıkmıştım.Şimdiden anlamıştı bir şeyler olduğunu.Bu yükün altından nasıl kalkacağım?!