Benimsin - ŞebSel -

31.Bölüm -Özledim-

İYİ OKUMALAR... 

"S-Selim öldü." 

Herkese bakıyordum ancak herkes perişan olmuştu.Gözyaşlarımı tutamayıp gözlerimden yaşlar aktı ve;

"Ö-ölemez.." 

Diyebilmiştim.Bir kere daha; 

"Ö-ölemez." 

****

"Ö-ölemez." 

Diye bağırarak aniden kendimi bir hastane odasında gördüm.Ve kolum acıyordu.Koluma serum takmıştılar.Aslı ise karşımda ki koltukta oturup aniden ayağa kalktı; 

"Ş-Şebnem iyi misin?" 

Ne diyeceğimi bilemez halde Aslı'ya bakıyorum. 

"Ş-Şebnem rüya mı gördün?"

"S-Selim ö-ölemez." 

"Rüya görmüşsün.Selim iyi.Şuan yoğun bakımda.Korkma sadece rüya görmüşsün." 

O iyiydi.Sevdiğim adam iyiydi.Rüya görmüştüm sadece bir rüya görmüştüm.Kendime gelerek Aslı'ya; 

"Yoğun bakımdan neden çıkarmadılar?" 

"Bilmiyorum ama durumu iyi.Birazdan belkide odaya alırlar.Korkma kuzum.O iyi olacak." 

Diyerek bana sarılmıştı.Ve gözlerimden yaşlar akmaya başladı;

"Korkuyorum." 

"Korkacak bir şey yok.O iyi olacak.Tekrar eskisi gibi olacaksınız.Korkma." 

"Aslı onu görmek istiyorum." 

Aslı geri çekilip bana; 

"Serumun beş dakikaya biter az kalmış.Ondan sonra görürsün." 

Kafamı olumlu anlamda sallayarak sadece tekrar uzadım.Onu kaybetmekten delice korkuyordum.Ben onu çok seviyordum.Ben onsuz yaşayamam ki.Hayallerimi süsleyen o.Onsuz yapamam.Yapamazdım.Çünkü ben ona delice alışmıştım.Ve bizim sonumuz böyle bitemezdi.Bizimkisi masal gibiydi ama ben masallara inanmayalı artık çok olmuştu.Hayatın masal olmamasını bilmek üzüyor.Herkesin sonu var.Ölüm gibi... Selim'İn ölümü benim ölümüm... 

Bunları düşünürken içeri Burak güler yüzle geldi; 

"Ş-Şebnem iyi misin?"

"İ-iyiyim.S-Selim o n-nasıl?" 

"O süper ya odaya aldılar ama daha uyanmadı." 

"Cidden mi odaya mı aldılar?" 

Dedi Aslı sevinçle ve Burak'ta gülerek;

"Evet odaya aldılar." 

"Bak Şebnem odaya almışlar.Korkulacak bir şey yok." 

Mutlulukla ikisine bakıyordum.Ve serumum bitmişti.Hemşire gelip serumu kolumdan çıkarmış.Ve bende hemen ayaklanarak Selim'in odasına gitmiştim.Uyuyordu.Yavaş yavaş kapıyı kapatıp hemen yanına gittim ve elimi saçlarında yavaşça gezdirdim.Ve şakağından öptüm. Hemen tekli koltuğa oturup onu izlemeye başlamıştım.

Her şey benim yüzümden olmuştu.Beni yıllar sonra gelip arayan babamı savundum.Babam... Baba olabildi mi ki? Baba diyordum ben ona? Hayatımı tutunduğum erkeğe babamı savundum.Nasıl yapabildim ben bunu? O gece Cenk'i aramasaydım bunlar olmayacaktı.Olan olmuştu.Ama benim şuan sadece düşündüğüm şey Selim'in iyi olması.Sevdiğim adam iyiydi.Ve benim en mutlu olduğum şey onun iyi olmasıydı.O iyi olsun yeterdi bana.

Yavaş yavaş gözlerini açmıştı.Ve aniden kalkıp; 

"S-Selim."

Yüzünü bana dönmüş ve; 

"Ş-Şebnem."

"İ-İyi misin?"

"İ-iyiyim." 

Güldüm.Ve elimi saçlarında gezdirdim.

"Çok korktum sana bir şey oldu diye." 

"İ-iyiyim ben korkma." 

Deyip gülmüştü.

Sesini... Bakışını... Gülüşünü... O kadar çok özlemiştim ki... Bir daha ona asla kızmayacaktım. 

"Ö-Özür dilerim." 

"Ne hakkında?"

"Baban..."

Cümlesini devam ettirmeden elimi dudaklarına götürdüm; 

"Bu konu bitti! Ve bir daha açılmayacak.Benim için sadece sen önemlisin.Ben sen yoğun bakımdayken parçalandım.Paramparça olan kalbim daha da paramparça oldu.Ama yavaş yavaş birleşiyor hatta birleşti bile.Çünkü sen yanımdasın.Sen iyisin.Ve başka hiç bir şey umrumda değil." 

Diyerek koltuğa tekrar oturdum.Ve o sırada içeri bizimkiler geldi.Can hemen Selim'in yanına gidip; 

"Geçmiş olsun dostum korkuttun bizi." 

Selim gülümsemekle yetinmişti.Ve Burak Selim'e;

"Yarın taburcu olabilirsin doktora sorduk." 

Kızlar ise geçmiş olsun dileklerini unutmamışlardı.Ve ben bizimkilere; 

"Arkadaşlar hepiniz çok yorgunsunuz.Bence gidin dinlenin.Ben bu gece Selim'in yanında kalırım.Herkes yatsın dinlensin." 

"Seni yalnız bırakmayalım." 

Demişti Aslı; 

"Yalnız değilim Selim var.Hadi gidin." 

"Bir şeyen ihtiyacınız varsa hemen yanınıza koşarım." 

Demişti Burak. Ve bende gülerek; 

"Tamam." 

Demiştim.Herkes tekrar geçmiş olsun dileklerini ihmal etmedi ve gitmiştiler.Bende Selim'in yanına gidip; 

"İyi misin?" 

"İyiyim güzelim." 

Demişti gülmüştüm... 

1 HAFTA SONRA

Selim yavaş yavaş toparlanıyordu.Hatta toparlanmıştı bile.Bir hafta boyunca yalnız bırakmamıştım onu.Oturma odasında televizyon izlerken yanına gittim.

"İyisin demi?"

Oflamıştı ve bana;

"Şebnem artık şu "İyisin demi?" demekten vazgeç.Ben iyiyim.Sen yanımdasın." 

Olumlu anlamda kafamı salladım.Ve televizyonu kapatıp bana baktı; 

"Şebnem."

"Efendim?" 

"Soru soracağım ve doğru cevap vereceksin"

"Tamam." 

"Babanı......."

Sözünü kesip; 

"Selim!..."

"Sadece sana bunu söyleyeceğim ve bu olayla ilgili artık bir şey demeyeceğim." 

"Peki." 

"Babanın ölmesine şahit olduğumu kim söyledi?" 

Aha! Şimdi hapı yutmuştum! 

BÖLÜM SONU! 

Çok fazla içime sinmedi bu bölüm -_- Ama cuma günü size güzel bir bölüm okutturacağım.Görüşmek üzere :)