Aklımda sürekli onca yıldır kurduğum hayalleri bir bir düşünüyordum bunlardan öylece vazgeçmeli miydim? Düşündükçe gözlerim doluyor kendimi durduramıyordum. O anda annem kapıyı çaldı ağlamaklı bir sesle " gir " dedim. Korktuğum soruyu sormaya hazırlanıyor gibiydi. " koreye gitmeyi ne kadar istediğini biliyorum ama hayatın söz konusu" diyordu ama ben bunlara inanmak istemiyordum. Kendi kendime " ben hasta değilim. Hem hasta olsam neden bu kadar iyi hissediyorum?" Diyerek kendimi avutmaya çalışsamda doktorun dedikleri kulağımda çınlıyordu "bir dahaki atakta kurtulamayabilirsin..." Unutmaya çalışsamda bir türlü aklımdan atamıyordum. Ne yapmam lazımdı şimdi? Koreye gideyim derken hayatımdan vazgeçmeli miydim? Kafamda onlarca soru dönüp duruyordu. Aklım benden bağımsız düşünüyordu sanki. Bir yanda hayatım diğer yanda hayatımı güzelleştiren hayallerim. Ben bu düşüncelere daha fazla dayanamayıp ertesi gün doktoruma danışmaya karar verdim. Şuan benim için en doğru kararı verebilecek kişi olduğunu düşündüm. Çünkü eğer tek başıma düşünmeye devam edersem bu işin içinden çıkmayacağımı biliyordum. Hastanede kalmanın verdiği yorgunluktan mı bilmiyorum ama sürekli uykum geliyor ve uyuduğumda da kabuslarla uyanıyordum. Rüyamda uçağa biniyorum ve uçak kalkışa geçtiği an orada ölüyordum. Gerçekten psikolojim alt üst olmuştu. Internete girip bu hastalığı geçiren insanları araştırmaya başladım. Bazıları bu hastalık nedeniyle kendini eve kapatmış bazıları ise hastalığı önemseyip her gününü dolu dolu geçirdiğini yazmıştı. Ya ben hangisini yapmalıydım? Kendimi eve mi kapatmalıydım yoksa hastalığı boşver deyip normal hayatıma devam mı etmeliydim? Sorular beynimi esir almıştı. Düşündükçe dahada dibe batıyordum. Önümdeki seçenekler git gide çoğalıyor aklımda daha çok karışmaya devam ediyordu. Sonra dünyadaki diğer hastaları düşündüm ve "benden daha kötü durumda olanlar var eğer onlar bunla savaşıyorsa bende savaşmalıyım!" Dedim. Ve daha fazla düşünmemeye karar verdim.
