Έρωτας στη Πόλη

Το χρώμα της αγάπης...

'' Τι είναι αυτός ο θόρυβος πρωί πρωί;'' ακούγετε στα αυτιά μου η φωνή της μαμάς μου σαν να έρχεται από λαβύρινθο.

Ανοίγω σιγά σιγά τα μάτια μου και από το παράθυρο βλέπω ακόμα σκοτάδι. Στα αυτιά μου έρχεται πλέον το κάλεσμα για προσευχή από τον μιναρέ. Πρέπει να είναι 5 το πρωί. Κοιτώ την ώρα του κινητού μου, 5:04 π.μ. Προσπαθώ να σηκωθώ σιγά σιγά και να βγω από την μέσα πλευρά του καναπέ χωρίς να ξυπνήσω τον Ανίλ, αλλά μάταιος κόπος.

'' Πού πας ψυχή μου;''

'' Σσσσ κοιμήσου Ανίλ''

Γυρίζει από την άλλη και σκεπάζει με το μαξιλάρι το κεφάλι του.

Πάω προς την κρεβατοκάμαρα και βλέπω την μαμά μου και την θεία μου σε πλήρη σύγχυση.

'' Καλά παιδί μου τι είναι αυτό πρωί πρωί;''

'' Χότζας λέγεται. Το πάθαινα και εγώ.''

'' Πέντε το πρωί;!'' λέει η θεία μου και κουνάω καταφατικά το κεφάλι.

'' Θα κοιμηθείτε πάλι ή να κάνω καφέ;''

'' Κάνε καφέ'' λέει η θεία μου.

'' Εγώ θα ξανακοιμηθώ'' λέει η μαμά μου.

Πάμε με την θεία μου στην κουζίνα και κάνω ελληνικό καφέ.

''Θέλω πολύ να δω το ξημέρωμα.''

'' Ναι είναι όντως πολύ ωραίο θεία.''

'' Εσύ δεν θες να κοιμηθείς;''

'' Όχι δεν νυστάζω.''

Καθόμαστε στο μπαλκόνι. Η ώρα είναι 5:30 π.μ.

'' Καλημέρα'' λέει ο Ανίλ με την πρωινή μπάσα του φωνή.

'' Καλημέρα''

''Πάω να σου κάνω καφέ ψυχή μου.''

'' Κι εγώ πάω να ετοιμαστώ για να πάω το αμάξι.''

Η ώρα είναι 6:00π.μ. και ο Ανίλ αφού ήπιε τον καφέ του στα γρήγορα πήρε το αμάξι μου και πήγε να τακτοποιήσει τα χαρτιά.

Ξυπνάω την μαμά μου για να ετοιμαστούμε. Θα πάμε για πρωινό στο Galata Konak Cafe που έχει θέα στην περιοχή Εμινόνου και βλέπεις την Αγία Σοφία και το Μπλε Τζαμί.

Βάζω ένα μπλε σκούρο κολλητό τζιν και από πάνω μία V ασπρόμαυρη μπλούζα. Επειδή θα φυσάει στο καφέ βάζω και μια γκρι πλεκτή ζακέτα. Τέλος δένω τα άσπρα σταράκια μου.

Βάφομαι λίγο και πάω στο σαλόνι να το συμμαζέψω λίγο μέχρι να ετοιμαστούν.

Το κινητό μου χτυπάει.

'' Έλα, Ανίλ!''

'' Είμαι από κάτω. Κατεβείτε!''

Παίρνω την τσάντα μου και κατεβαίνουμε.

Βλέπω τον Ανίλ να στέκεται έξω από το αμάξι.

'' Ορίστε τα κλειδιά σας ωραία μου κυρία. Το αμάξι είναι έτοιμο. Προγραμμάτισα το GPS, έκανα τα χαρτιά κυκλοφορίας και πλέον έχεις και τούρκικες πινακίδες. Η εμπειρία οδήγησης μου δυστυχώς τέλειωσε εδώ.''

Τρέχω στην αγκαλιά του και τον σφίγγω.

'' Αχχ είσαι μοναδικός. Σε ευχαριστώ.''

Αρπάζω τα κλειδιά από το αμάξι και τους κάνω νόημα να μπουν. Συνοδηγός φυσικά κάθετε ο Ανίλ.

Πατάω το φωνητικό στο GPS.

''Bereketzade Mah. Ali Sk. No.2''

Ανεβαίνουμε στην ταράτσα που είναι το μαγαζί και καθόμαστε για να παραγγείλουμε.

''Τι έγινε θεία σε βλέπω ανήσυχη;''

'' Ένας φίλος μου είναι στο νοσοκομείο και χρειάζεται αίμα αλλά πρέπει να βρω κάποιον να του δώσει από το δικό του απόθεμα.''

'' Εεεμμ έχω εγώ επτά μπουκάλες,κανόνισε το και πάρε από τις δικές μου.''

''Πάντως είναι καλό να δίνεις αίμα.Εσύ Ανίλ έχεις δώσει αίμα ποτέ;'' τον ρωτάει η θεία μου.

'' Όχι δεν το είχα σκεφτεί ποτέ!''

''Τι λες Ανίλ,πάμε να γίνουμε εθελοντές;''

'' Και δεν πάμε; Γιατί όχι;''

Νιώθω ότι έσκασα...Φωνάζω τον σερβιτόρο για να πληρώσω αλλά ο Ανίλ δεν με άφησε και πλήρωσε αυτός.

.

.

.

.

Η μέρες πέρασαν και οι δικοί μου έφυγαν. Φφφ θα μου λείψουν πολύ. Εγώ και ο Ανίλ δώσαμε αίμα και εντάξει τώρα δεν έχω αμφιβολίες. Είναι υγιέστατος! Τα λόγια του είναι ακόμα μέσα στα αυτιά μου..

'' Το βλέπεις το αίμα;''

''Ναι.''

'' Έχει το χρώμα της αγάπης μας''

Τελικά ο καιρός περνάει πολύ γρήγορα, ούτε που το καταλαβαίνεις! Νιώθω υπέροχα. Μέχρι τώρα δεν μου έχει πάει τίποτε στραβά αλλά φοβάμαι γιατί σίγουρα κάτι θα γίνει...πότε δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα ρόδινα.