Έρωτας στη Πόλη

Το ατύχημα

     -ΜΕΤΑ ΑΠΟ 7 ΜΗΝΕΣ-

Ο ήλιος καίει το κεφάλι μου! Νιώθω μία σύγχυση! Είναι 28 Ιουλίου, έχουν περάσει δηλαδή ακριβώς επτά μήνες από τότε που έφυγε ο Ανίλ. 

''Ανίλ θα έρθω μαζί σου!''

''Όχι Ρία. Θα γυρίσω γρήγορα, μόλις κάνει ο πατέρας μου την εγχείρηση!''

Αυτά τα λόγια τρέχουν συνεχώς το μυαλό μου. Όχι μόνο έφυγε αλλά πήγε και στη Νορβηγία και δουλεύει εκεί. Η σχέση μας τελείωσε λόγο απόστασης. 

Σταματάω και βάζω τα χέρια στα γόνατα μου. Το τζόκινγκ με εκτονώνει! Κουνάω το κεφάλι μου για να φύγουν οι σκέψεις μου. Παίρνω βαθιά ανάσα και σκέφτομαι τη δουλειά μου. Έχω συνάντηση σήμερα με έναν καλλιτέχνη που του ανακαίνισα  και διακόσμησα το σπίτι. Πολύ ανώνυμος τύπος. Ποτέ δεν το συνάντησα. Ούτε καν το όνομα του ξέρω. Απλά κάνω τη δουλειά μου.

Καθώς τρέχω για να γυρίσω σπίτι και χαζεύω τη θάλασσα, ακούω μία ειδοποίηση στο κινητό μου. Μήνυμα από τον Ανίλ.  Πατάω πάνω στο μήνυμα αλλά...πέφτει το κινητό μου και μαζί και εγώ μετά από την σύγκρουση μου με κάτι. 

'' Αχχχ χίλια συγνώμη!'' ακούω μια αντρική φωνή και σκύβει για να με βοηθήσει.

'' Εγώ συγνώμη που ήμουν απρόσεχτη!'' λέω και σηκώνομαι σιγά σιγά.

'' Μα τι λέτε εγώ ήμουν αφοσιωμένος στο ΜΡ3 μου''

'' Όχι θέε μου το κινητό μου.'' έχει σπάσει όλη η οθόνη. Φφφφ τι γκαντεμιά πάει το iphone μου και τι θα κάνω χωρίς αυτό;

''Θα σας αγοράσω καινούριο, μην ανυσηχείτε. Πάμε για έναν καφέ μέχρι να πω κάποιον δικό μου να πάει να αγοράσει ένα κινητό;''

'' Μα δεν είναι ανάγκη.''

Τελικά για ένα καφεδάκι πήγα. Πώς μπορούσα να αρνηθώ σε έναν ευγενικό κύριο γύρω στα 27; Ο κύριος Μπουράκ λογικά έχει αρκετά χρήματα για να μου αγόρασε καινούριο iphone το 6 κιόλας και να είναι vip μέλος σε ένα πανάκριβο γυμναστήριο. - είχε κάρτα μέλους στο πορτοφόλι του- αλλά σιγά το πράγμα. 

Το πιο τέλειο πάνω του είναι το χαμόγελο του και τα μάτια του. Μπλε σαν τη θάλασσα.