Έρωτας στη Πόλη

Φίλοι Παντού!

Πέρασε μια εβδομάδα και δεν μου ήρθε καμία ειδοποίηση ούτε από Τουρκία ούτε από Αμερική ούτε από πουθενά. Τι θα κάνω...; Αρχίζω να πιστεύω ότι η μητέρα μου είχε δίκαιο όταν μου έλεγε ότι δεν έχει μέλλον η αρχιτεκτονική.

Σήμερα υποσχέθηκα τα κορίτσια ότι θα πάμε θάλασσα αλλά δεν έχω κέφια επειδή δεν με ειδοποίησαν. Τα κορίτσια από ώρα σε ώρα θα είναι εδώ. Βάζω το μαγιό μου και ετοιμάζω την τσάντα θαλάσσης μου. 

Το κουδούνι χτυπάει. Ανοίγω και όλα τα κορίτσια μαζί με χαιρετούν. 

Όταν φτάσαμε στην παραλία και πιάσαμε ξαπλώστρες με πλησιάζει η Δήμητρα.

''Τι έχεις εσύ σήμερα;''

'' Τίποτε το σπουδαίο. Δεν με ειδοποίησαν από πουθενά.''

''Έλα μην χαλάς την διάθεση σου. Είμαι σίγουρη ότι θα σε ειδοποιήσουν.''

''Το ελπίζω''

Κατά τις επτά γύρισα σπίτι. Η μαμά μαγείρευε. 

'' Κορίτσι μου πώς πέρασες;''

''Καλά μαμά''

'' Ααα από τον υπολογιστή ακούστηκε μια ειδοποίηση πριν.''

Πετάω τα πάντα στο πάτωμα και τρέχω στον υπολογιστή. Ανοίγω την οθόνη και έχω μια ειδοποίηση στο e-mail μου. Πρέπει να είναι για το βιογραφικό μου. Είναι στα αγγλικά. Το ανοίγω και το διαβάζω. Εδώ και δέκα λεπτά το διαβάζω συνέχεια, ξανά και ξανά...

''ΜΑΜΑΑΑΑΑΑ''

''Τι έγινε παιδί μου και τσιρίζεις''

'' Μαμά μου έστειλαν απάντηση για το βιογραφικό μου''

'' Από πού; Και..;''

''Από Κωνσταντινούπολη. Και με θέλουν για δουλειά''

Χοροπηδάω πάνω κάτω και το χαμόγελο μου φτάνει πιο πάνω και από τα αυτιά μου. Δάκρυα χαράς κυλούν στα μάγουλα μου.

''Αυτό είναι υπέροχο παιδί μου, αλλά είσαι σίγουρη ότι θες να πας εκεί;''

''Ναι μαμά θέλω. Πάντα σου έλεγα ότι λατρεύω το μέρος αυτό''

''Ότι θες εσύ παιδί μου''

Αργά το βράδυ κατά τις έντεκα, αφού επικοινώνησα με την εταιρία στην Κωνσταντινούπολη, πήρα τηλέφωνο τον φίλο μου τον Ανίλ. Τον είχα γνωρίσει όταν ήμουν δέκα οχτώ και πήγα με τα κορίτσια διακοπές στην Κωνσταντινούπολη. Έκανε πρακτική τον τελευταίο χρόνο που ήταν στο Πανεπιστήμιο. Τουρισμό σπούδασε και δουλεύει στην ρεσεψιόν και με περνάει τρία χρόνια. Εγώ είμαι είκοσι τρία και ο Ανίλ είκοσι έξι. Είναι υπέροχος άνθρωπος πραγματικά, δεν βρίσκω λέξεις να τον περιγράψω πραγματικά.

''Ρίααα!!!''

Ρία με φωνάζει μόνο ο Ανίλ γιατί δεν μπορεί να πει το Ελευθερία. Είναι πολύ φυσιολογικό.

'' Ανίλλλλ!!! Τί κάνεις; Μου έλειψες!''

'' Καλά είμαι βρε μικρή, να εδώ στα βάσανα και στη δουλειά για να τα βγάλω πέρα.Εσύ; Τα νέα σου; Και εμένα μου έλειψες!!''

''Ουυυ πού να στα λέω... Πετάω από την χαρά μου.''

'' Για την αποφοίτηση; Γιατί την προηγούμενη βδομάδα μου είπες ότι είσαι λίγο απογοητευμένη.''

'' Όχι για αυτό. Βρήκα δουλεία στο εξωτερικό!''

'' Αλήθεια; Δηλαδή θα μας φύγεις βρε Ρία;''

''Εεε όχι ακριβώς. ''

''Δηλαδή;''

'' Δηλαδή σου έρχομαι γιατί βρήκα δουλειά στην Κωνσταντινούπολη''

''Ουυυααααουυυ δηλαδή θα σε έχω κοντά μου; Αυτό είναι υπέροχο!! Καλά εεεε σε μένα θα μείνεις!!''

'' Τι λες βρε Ανίλ, δεν θέλω να είμαι φόρτωμα στο κεφάλι σου. Εσύ θα έχεις καμιά κοπέλα εγώ τι δουλειά έχω στα πόδια σας..''

''Μην ακούω βλακείες. Καμία δεν έχω. Τέρμα δεν ακούω κουβέντα σε μένα θα έρθεις. Πότε θα έρθεις όμως;''

''Κοίτα ήταν να δουλέψω σε ένα ξενοδοχείο εδώ αλλά τώρα θα κανονίσω τις υποχρεώσεις μου και θα έρθω το συντομότερο για να τακτοποιηθώ και να πιάσω δουλειά. Μίλησα με τον διευθυντή και μου είπε ότι πρέπει μέχρι τον Αύγουστο να πιάσω δουλειά.''

'' Ωραία. Τώρα έχουμε τέλη Ιουνίου οπότε θα σε περιμένω για Ιούλιο. Καλά όταν έρθεις θα πάμε σε ένα κλαμπ που είναι το πιο δημοφιλή της Πόλης.''

'' Τέλεια!! Ανυπομονώ!! Πολλά φιλιά μεγάλε. Πάω για ύπνο.Καληνύχτα!!''

'' Καληνύχτα μικρούλα!''