Μόνο φίλοι.

Part 10

Όταν έφτασα σπίτι, ένοιωθα διαλυμένη. Δεν είχα διάθεση για τίποτα. Το μόνο που ήθελα ήταν να ξαπλώσω στο κρεβάτι και να μην σηκωθώ ποτέ ξανά. Ευτυχώς, αύριο έχω ρεπό και δεν χρειάζεται να πάω και να δω τα μούτρα της Λήδας.. Με έκανε να νοιώθω ένα σκουπίδι!

Ξύπνησα το επόμενο πρωί με πρησμένα μάτια και κατακόκκινη μύτη. Όλο το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ με τίποτα... Σκεφτόμουν όλες τις ωραίες στιγμές μαζί του. Πόσο ωραία είχα περάσει τότε στη μαγαζί που έπαιζε μουσική.. Γιατί να μην γίνουν τα πράγματα όπως ήταν πριν? Να μην είχε γνωρίσει ποτέ την Λήδα. Ή ακόμα καλύτερα, να μην τον είχα γνωρίσει εγώ ποτέ! Πως έφτασα ξανά εγώ στο σημείο να ξανά ερωτευτώ κάποιον και να πέσω πάλι στα πατώματα? Ο προηγούμενος που τα είχα μαζί του 1 χρόνο, με απάτησε με μια πουτάνα και τους βρήκα μαζί στο κρεβάτι μου. Γιατί να μου το κάνουν όλοι αυτό? Γιατί να με κάνουν να τους ερωτεύομαι και μετά να με πληγώνουν με τον χειρότερο τρόπο??

Το κουδούνι του σπιτιού μου χτυπάει κι εγώ το αγνοώ. Δεν θέλω να δω κανέναν.. Όμως επιμένει! Με νεύρα, σηκώνομαι απ το κρεβάτι και προχωράω προς την πόρτα ενώ σκουπίζω την μύτη μου.

"Καλημέρα!" μου λέει ο Δημήτρης που είναι απ έξω κρατώντας ένα κουτί με ένα αψεγάδιαστο χαμόγελο.

"Τι είναι αυτό..??" τον ρωτάω βαριεστημένη αγνοώντας την καλημέρα του. Που την είδε εκείνος την καλημέρα?? Αα ναι! Ξέχασα. Εκείνος πέρασε μια χαρά χθες...

"Να μπω μέσα ή να σου κάνω την παρουσίαση εδώ έξω??"

"Πέρνα.." και του κάνω χώρο να περάσει. Εκείνος προχωράει μπροστά, αφήνει το κουτί πάνω στον πάγκο της κουζίνας και με κοιτάζει την ώρα που βάζω καφέ.

"Λοιπόν..." αρχίζει να λέει και ανοίγει το κουτί. "Σου έφερα χάπια για τον πονοκέφαλο." και τα αφήνει μπροστά μου. "Μια κοτόσουπα που σου αρέσει.. Πρόσεξε, είναι ακόμα καυτή! Χαρτομάντιλα για τη μύτη σου.. Και τέλος, μια κουβερτούλα, γιατί απ όσο θυμάμαι δεν είχες την προηγούμενη φορά που ήρθα και σίγουρα θα κρυώνεις.."

"Πας καλά παιδάκι μου?? Ένα απλό κρύωμα είναι!" του λέω στα ψέμματα για να μην με καταλάβει.

"Όχι και ένα απλό κρύωμα.. Κατακόκκινα είναι και η μύτη σου και τα μάτια σου. Με δουλεύεις?? Μήπως έχεις πυρετό??" μου λέει και έρχεται προς το μέρος μου για να με ακουμπήσει στο μέτωπο.

"Άσε με. Καλά είμαι." του λέω αποφεύγοντας το άγγιγμα του και φεύγω απ την κουζίνα πηγαίνοντας προς το δωμάτιο μου. Ξαπλώνω και κουκουλώνομαι με το πάπλωμα μου και κλείνω ύστερα τα μάτια μου.