Μόνο φίλοι.

Part 16

Το βραδάκι έφτασε και εμείς ήμασταν ακόμα στο Μοναστηράκι. Είχαμε φάει και κάναμε ξανά βόλτες. Είχα μια έντονη επιθυμία να φάω παγωτό, οπότε τον πείθω να πάμε να πάρουμε. Βλέπω μπροστά μου τόσες γεύσεις και τις κοιτάζω μια προς μια σαν μικρό κοριτσάκι που τα θέλει όλα. Από σοκολάτα σε μπανάνα και ύστερα σε μπισκότο και φράουλα και μάνγκο. Όλα ήταν τόσο λαχταριστά με τις διάφορες γαρνιτούρες από πάνω τους που νόμιζα πως μου έτρεχαν τα σάλια..

"Εσύ τι θα πάρεις??" του λέω του Άρη με ενθουσιασμό περιμένοντας την απάντηση του για να μην πάρω τις ίδιες. Να είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω κι από εκείνον φυσικά!

"Σοκολάτα και φράουλα." λέει στον καταστηματάρχη.

"Χμμ.. Εγώ λέω να πάρω γιαούρτι με μύρτιλλα και μπανάνα. Εσύ τι λες??"

"Εγώ προτείνω να μην πάρεις μπανάνα. Θα φας μετά..." μου λέει στο αυτί μου και εγώ γουρλώνω τα μάτια μου με το υπονοούμενο που μου πέταξε.

"Εγώ θέλω τώρα μπανάνα.." του λέω με πείσμα κοιτώντας τον προκλητικά. "Μια μπάλα γιαούρτι με μύρτιλλα και μια μπάλα μπανάνα." λέω στον υπάλληλο και μετά από λίγα λεπτά τα παίρνουμε στο χέρι μας και αρχίζω να γλύφω το παγωτό μου.

"Θα δοκιμάσεις?" μου λέει καθώς έρχεται μπροστά μου και μου φέρνει πιο κοντά το χωνάκι του με το παγωτό.

"Αμέ!" του λέω και το παίρνω στο χέρι μου και με αργές κινήσεις, γλύφω το παγωτό κοιτώντας τον στα μάτια με πονηρό βλέμμα.

"Γαμώτο σου, Νικολέτα!" τον ακούω να λέει τρίζοντας τα δόντια του. Με αρπάζει απότομα και με φιλάει μες την μέση του δρόμου αγκαλιάζοντας με σφιχτά απ τη μέση μου με αποτέλεσμα να κολλήσω πάνω του περισσότερο. Εγώ, ενώ κρατούσα τα παγωτά, τύλιξα όσο μπορούσα τα χέρια μου πίσω απ το σβέρκο του και άφησα έναν βαθύ αναστεναγμό. Μου ρουφούσε το κάτω χείλος μου αχόρταγα και βρίσκει την ευκαιρία να βάλει την γλώσσα του και να συναντήσει την δική μου. Όταν πια δεν είχαμε άλλο οξυγόνο, σταματήσαμε το φιλί χωρίς ν'απομακρυνθούν τα σώματα μας.

"Σε θέλω τόσο γαμημένα πολύ, εδώ και τώρα!" μου ψιθυρίζει στο αυτί μου κι εγώ ανατριχιάζω με αυτό που είπε και με κάνει να τον θέλω κι εγώ.

"Εδώ??"

"Στο αυτοκίνητο. Προχώρα, τώρα!" μου λέει αυταρχικά και χωρίς να καρφωθούμε στο γύρο κόσμο, χωρίζουμε τα σώματα μας και προχωράμε χαλαροί μέχρι το αυτοκίνητο τρώγοντας το παγωτό που έχει μείνει.