Μόνο φίλοι.

Part 24

  Αφού φάγαμε πρωινό μαζί, ντυθήκαμε άνετα και ξεκινήσαμε για την περιήγηση μας στην πόλη της Ιταλίας. Πήραμε ταξί και με λίγη καλή συνεννόηση, φτάσαμε απ έξω απ το Κολοσσαίο της Ρώμης. Ήταν τόσο εντυπωσιακό και πανέμορφο. Περιμέναμε αρκετή ώρα στην ουρά αλλά τελικά καταφέραμε να βγάλουμε εισιτήριο και να μπούμε μέσα για να το δούμε. Πραγματικά ήταν τόσο ωραία εμπειρία και δεν ήθελα να φύγω με τίποτα!

  Όταν μεσημέριασε, πήγαμε σε ένα εστιατόριο εκεί κοντά και παραγγείλαμε δύο μακαρονάδες. Δεν γίνεται να έρθεις στην Ιταλία και να μην φας έστω μια φορά μακαρονάδα! Είχαμε καθίσει απέναντι ο ένας απ τον άλλον και δεν μπορούσα να σταματήσω να τον βλέπω. Τι στο διάολο έχω πάθει? Πως γίνεται να με έκανε να τον ξανά θέλω μετά από τόσο καιρό?? Μήπως όμως δεν μπόρεσα να τον ξεπεράσω ποτέ και απλά νόμιζα πως μου είχε πάρει το μυαλό ο Άρης.. Δεν λέω με τίποτα πως δεν τον ερωτεύτηκα τον Άρη, απλά δεν ήταν τόσο δυνατό. Οκ, έκλαψα όταν με άφησε, στεναχωρήθηκα αρκετά αλλά έχουν περάσει μόνο λίγες μέρες και νιώθω τέλεια και χωρίς αυτόν..

"Εε, Νικολέτα! Μ'ακούς??" μου λέει και ταρακουνάω για λίγο το κεφάλι μου και συνειδητοποιώ πως τόση ώρα που σκεφτόμουν τα δικά μου τον κοιτούσα σαν χαζή.

"Έλα? Σόρρυ, αφαιρέθηκα.." του λέω και ξανά κοιτάω το πιάτο μου με τα λαχταριστά μακαρόνια μου και τους μεγάλους κεφτέδες.

"Τι σκεφτόσουν??" με ρωτάει με περιέργεια και ακουμπάει το χέρι του στο μάγουλο μου και με χαϊδεύει απαλά με τον αντίχειρα του.

"Τίποτα συγκεκριμένο.. " του λέω αόριστα και κοιτάζω γύρο μου. Εκατοντάδες κόσμος περιφέρεται έξω απ την τζαμαρία και βγάζουν φωτογραφίες ή μπαίνουν και βγαίνουν απ τα μαγαζιά και κρατάνε πολλές σακούλες. Σηκώνω πονηρά τα φρύδια μου και γυρνάω προς τον Δημήτρη και του χαμογελάω. Εκείνος με κοιτάει με μπερδεμένο ύφος και μισό κλείνει τα μάτια του.

"Γιατί φοβάμαι πως δεν θα μου αρέσει αυτό που σκέφτεσαι αυτή τη στιγμή...??" μου λέει με ανήσυχο τόνο και εγώ του βγάζω λίγο την γλώσσα μου και βάζω μια μπουκιά στο στόμα μου πριν του πω τι σκέφτηκα.

  Όταν κατάπια, εκείνος κρεμόταν απ τα χείλη μου για να του πω επιτέλους γιατί έχω αυτό το σατανικό ύφος.

"Λοιπόν.." του λέω και σκουπίζομαι λίγο και συνεχίζω. "Ξέρω τι θα κάνουμε μετά το φαγητό.."

"Ωχ! Με φοβίζεις.." λέει με τρομοκρατημένο και καλά ύφος και τον κοιτάζω παρεξηγημένη.