My Autumn in the rain

Two ♥

Gusto kong butasin ung bolang dapat ibibigay ko sa kanya. Kaya lang, naalala ko na hindi pala ito ung binili ko para sa kanya.

Hayyy~ Yung bolang yun na sobrang pinaghirapan kong ipunin. One week akong hindi nag-recess. At ung effort kong magpapirma sa basketball players.

 And I end up, crying. Wala akong ibang magawa kundi umiyak. I feel betrayed.

Then, I ran. I ran out of no where.

"Miss! Miss!" May narinig ako, a familiar voice. But wala akong pakialam kung sino yung tumatawag or kung ako ba yung tinatawag. I just continue running.

"Miss!" Someone hold my hand and I have no choice but to stop.

I turn around and see his face.

"Bakit ba? Sino ka ba?"

"Miss, basang basa ka na." Pinayungan niya ako. "Magkakasakit ka nyan."

"Sino ka ba? Ano bang kailangan mo sa'kin?" I asked him, sarcastically.

"Saglit lang Miss. Wag mo naman akong sungitan."

"Kung wala kang important business sa'kin, leave me alone."

"Umiiyak ka ba?" He asked.

"Ano bang pake mo? Tigilan mo na nga ako. Atsaka wag mo na akong payungan dahil kaya ko naman ang sarili ko at alam kong hindi ako magkakasakit."

Inangat niya ung kaliwang kamay niya, "Miss, nagkapalit tayo ng bola kanina."

Bakit?

Bakit?

Bakit ka pa bumalik, hayup na bola ka?

Ganun ba kasama sa'kin ang mundo na pinapapaalala sa akin kung gaano ako naging tanga?

"Ito na yung bola mo. Sa'yo na rin yang bola ko." Ayoko nang maalala pa ung mga kagagahan kong ginawa these past two months.

Tumakbo ulit ako.

"Miss! Teka lang." He hold my hand again.

"Ano ba? Hindi mo ba ako titigilan? Binalik ko na nga sa'yo ung bola mo diba? Pati nga bola ko, binigay ko na rin sa'yo! Pwede ba, bitiwan mo ung kamay ko. Hindi tayo close at hindi tayo magkakilala. Kaya, don't act like you're concern!"

"Miss, sorry. Gusto lang naman kitang tulunga~~~~~"

"Hindi ko nga kelangan ng tulong at awa mo!" And I cried.

Pinayungan niya ulit ako.

"Alam mo kung may problema ka, pwede mo akong sabihin. We could be friends. I know we're strangers, but trust me."

Trust you? How could I trust you? You're all the same.

"Kung patuloy mo akong susungitan, ikaw rin ang mahihirapan, sige ka." Wow! At ang lakas pa ng loob niyang mangbanta.

I looked at him angrily.

"Sige, ganito na lang. Ililibre kita sa Coffee Bean, bilang peace offering kasi nabunggo kita kanina. Then, you should tell me your problem." He smiled.

His face was so angelic that I couldn't refuse his offer. Gray eyes, pink lips, cute chin and his beautiful nose were so distracting.

"Miss, anong io-order mo?"

"Hindi ko alam. First time ko dito, bahala ka na."

"Osige. White chocolate dream na lang." He smiled again and I'm distracted. There's something in him that makes me trust him.

Is it his smile?

NO~

I should trust no one for now. I'm still broken.