My Crying Soul

Chapter 21

I-I'm so broken...

Sabi nila love without pain didn't exist. tama. Kahit kailan kapag nag mahal ka required na din na masasaktan ka. Oo alam ko sa una palang alam kong masasaktan na ako. Oo alam kong kailangan kong magsakripisyo lalo na nang malaman kong mahal niya ang kapatid ko.

Sinubukan ko naman eh. Sinubukan ko na huwag na siyang mahalin kasi nga mahal niya ang kapatid ko. Kaso.. ang hirap pala. Ang hirap palang pigilan ang nararamdaman mo sa isang tao.

Ano ba dapat ang sundin? Ang utak na nagsasabing tama na o ang puso nagsasabing sige pa hanggang kaya pa?

Gusto ko siyang yakapin at sabihin na akin ka nalang. Ako nalang. Gusto kong sabihin sa buong mundo na mahal ko siya. Kaso.. Alam kong masasaktan lang ang kapatid ko. Selfish ba ako kung sasabihin ko na.. Sana ako nalang at wala nang Monique?

Na sana ako na lang ang mahal niya at hindi siya? Selfish ba ako kung ipagpapatuloy ko parin? Selfish ba ako kung sa puso ko gusto ko paring lumaban? Gusto ko siyang ipaglaban.. Ganon ko siya ka mahal eh. Mahal na mahal ko siya na kahit anong gawin niya.. na kahit anong sabihin niya sa akin. Ipaglalaban ko parin siya.

hahaha..

Selfish ba kung hindi ko pagbigyan ang hiling niya na 'Set me free, let me be'? Selfish ba yun? Selfish ba na ipaglaban mo ang taong nagiisang dahilan kung bakit ka gumigising araw-araw. Ang taong nagiisang dahilan kung bakit ka pa nakikipaglaban sa laro ng buhay?

Selfish ba yun? Oo.. Alam ko namang mali pero mahal ko talaga siya.. mahal na mahal. Sobrang sakit lang na sa lahat ng ginawa ko para sa kanya wala. Nag panggap lang pala siya... Sobrang sakit lang talaga ng mga sinabi niya...

*FLASHBACK*

Pinapunta ako ni Dylan dito sa park. Hindi ko alam kung bakit. Sabi niya may sasabihin lang daw siya na importante.

Kinakabahan ako. Baka kasi merong hindi maganda ang mangyare. Kanina pa ako dito sa park pero hindi siya nagpapakita. Sabi niya 6 P.M SHARP. Pero 6:50 ni anino niya walang dumating.

Nag hintay lang ako nang nag hintay. Biglang humampas ang malamig na hangin sa akin. Ang sarap sa feeling na malamig! Hahahaha. Naka shirt, jacket, maong pants at boots naman ako eh. Idagdag mo pa ang sumbrero ko at hindi ko tinali ang buhok ko kaya nakadagdag din iyon sa init kaya naman ang sarap sa feeling na ang lamig nang hangin.

" Raine." May isang mababang boses na nagmula sa likod ko. At kahit hindi ko pa nakikita kung sino alam ko nang si Dylan iyon.

"D-Dylan." Utal kong tawag sa pangalan niya.

" May sasabihin ako sayo kaya kita pinapunta dito. " sabi niya sa akin.

" A-Ano ba yun?"

" G-Give up on me. " sabi niya.

" H-Huh? Anong ibig mong sabihin?" Sabi ko.

" Give up on me. Stop fighting for me Raine. I -I just don't wanna see your face. I need space Loraine. And as long as your following me like a freaking lost puppy I can't have that space." Malamig na sabi niya.

" O-Okay.. Sige pagbibigyan kita. Hindi muna--" hindi ko natapos ang sasabihin ko dahil nag salita ulit siya.

" Muna? Anong muna? Anong akala mo? Na may tampo lang ako kaya ayaw kong makita ang mukha mo? Hindi ganon Loraine! Ang sinasabi ko lumayo ka sa akin! Set me free! Ayoko nang makita ang mukha mo Loraine. "

" D-Dylan"

" Hindi mo ba nakukuha Loraine? Mahal ko si Monique! Mahal na mahal Loraine.. Kaya pls lang.. Nagmamakaawa ako. Set me free! Alam mo bang lagi ka naming pinagaawayan ni Monique?! At nang dahil sayo muntik na din kaming mag hiwalay! Dahil sayo! Alam mo ba yon ha?! HA?!" Sigaw niya sa akin.