BEN SENİ YAZDIM SEN BENİ OKUDUN...

Adsız Bölüm 27

Neyse ki tüm işim bitmişi Mert'in gelmesini sabırsızlıkla bekliyordum. nerede kaldı bu çocuk.Öylece kapıya bakıyordum.Bir an karşım da Anıl'ı gördüm.Onu görünce şok oldum.Telefonunu açamadığım için mi geliyordu.Endişeli ve hızlı hızlı bana doğru geliyordu.Bir an endişelen dim.Ne olmuştu ki acaba.

Bana doğru geldi ve hızlıca sarıldı. Acilde herkes bize bakıyor du. Ne yapıyor du Anıl.

" ne oldu Anıl"

Hiç birşey demeden öylece sardı. Anlayamadım.

" Alaca kim Su"

"sen nereden biliyorsun"

"Alaca kim"

" Ya şey Turgay hoca galiba ama emin değilim hem sen nereden biliyorsun "

Daha lafımı bitirmeden koşar adımlarla ileride duran Turgay hocanın yanına koşar adımlar la gitti. Arkasından öylece kala kaldım.Kapıdan hızlıca gİren Mert te bana baktı ve hızlıca oda Anıl'ın arkasından gitti .Tüh ne yapmıştım bilip bilmeden adamı suçladım.Döver gibi gittiler.Ne kadar salağım neden böyle bir şey dedim. Bunlara ne olmuştu şimdi.Rezil olmuştum.Hemen gidip arkalarından onları ayırmam lazım.

Tam adımımı atacakken kulağımda bir nefes.

"Banan dön beni görsün gözlerin "

Dönemem.

Sırtımdan göğsüme yayılan o can yakıcı acı.Yayılıyor tüm bedenime .

" Dön bana ölürken beni görsün gözlerin"

Bakamam.içimden ılık ılık süzülen sessizlik.Nefesim kesiliyor.Bağıramıyorum.Nefesim kendi göğsüme batıyor.

Elimi göğsüme götürüyorum ılık ılık bir renk bedenimi hızlıca kaplıyor. Bütün renkler alaca oluyor.

Biri çığlık atıyor ,İnsanlar bana koşuşturuyor.Güvenlik koşuyor .Polis yaklaşıyor.Ama ben uzaklaşıyorum.Uzaklardan sese bakan Anıl la Mert bana doğru koşuyor.

Gidiyorum , biliyorum.

Yere yığılıyorum. Bedenim uzaklaşıyor ruhumdan.terk ediyor öylece .Susuyor. Bağırmak istiyor.

Çığlıklar valizimde , uzun bir yolun yolcusu oluyorum ,Gidiyorum savrularak.En çok ne yakıyor içimi bilemiyorum.

En son onu görsün gözlerim , onu görsün . Bana koşuyor. kucaklıyor. Duymuyorum ama dudaklarını okuyorum .Bir şey söylüyor.

Seni seviyorum diyor.Seviyor. Seviyor.

gözlerinden yaşlar süzülüyor, Ben de diyorum ama diyemiyorum.

Ne kadar zamansız ölüyorum.Öylece ölmüyorum.Hayallerim ölüyor. İdeallerim. Geleceğim , gelmişim. Biz ölüyoruz.Ruhum inceden haykırıyor terkedişini. Kimse dur diyemiyor.

Düşüncelerim siliniyor birer birer, sen siliniyorsun ey aşk, ,,

Sen siliniyorsun insanlık hafızamda,, sen,,

En çok ta sen siliniyorsun.......

Ben seni seviyorum ...

Ama ölüme dur diyemiyorum. Bir bedel ödüyorum ,insanlığın bedelini.Bu ruhu , bu bedeni vermeyenler alıyor seni ruhum , seni öylece alıyorlar benden .Kulağımda duyamadığım sevdiğim adamın çığlığı. Eklenecek biliyorum bu çığlığa , annemin , babamın sevdiklerimin çığlığı.

Bir karanlığa saplanıyorum.Işıkları açın.Açın ki aydınlığı karartanları görsün gözleriniz.

Açın ki ruhsuzların bir ruhu nasıl sildiğini görün...

" ONLAR Kİ ELLERİ İLE KIYARLAR CANLARA,

SİZ ÇABALARSINIZ BİR ŞANS DAHA ,

RUHUNA ULAŞIRSINIZ KARANLIKTA GİTME GEL DİYE,

OYSA BAZILARI VARDIR,

SONLANDIRIR ÇABALARINIZI,

ALIR SİZİN RUHUNUZU SİZDEN,

İZİNSİZ,

ALIN DEĞİŞELİM RUHLARIMIZI,

SİZ GİDİN BEN KALAYIM,

BEN HAZIR DEĞİLİM

YAŞAMAK İSTİYORUM

YARALARINI SARDIĞIM ELLERİ

RUHUMU ALIYOR."

" ÖLMEK NE İDİ;

YAŞAYAMADAN HER ŞEYİ,

BİR BEDENİ TERK ETMEK ,

BU GÜZEL RUHU , BU BEDENİ,

KAÇ RUHA CAN VERECEK Tİ BELKİ

ÖLMESEYDİ,

ÇOCUKLARI OLACAKTI,

ÖLMESEYDİ,HAYALLERİ DE ÖLMEYECEKTİ."

BİTTİ.