Verweven - ON HOLD

Hoofdstuk 12 - Hayden

Een verschrikkelijk gemis maakte zich van mij meester toen ik werd gedwongen om Nova los te laten. Haar verwijtende, harde woorden suisden nog na in mijn oren en lieten mijn pas gelijmde hart, stukje bij beetje uit elkaar springen.

Met mijn hand beroerde ik zachtjes mijn opgezette wang. Het tintelde nog na van de harde klap, en verbijsterd staarde ik naar haar steeds kleiner wordende gestalte in de hal.

Ik had nooit gedacht dat ze de moed en de kracht zou hebben om mij ooit aan te raken, laat staan me een klap te verkopen. Natuurlijk had ik altijd geweten dat ze bijzonder was, wist ik al vanaf het eerste moment dat ze een bepaalde kracht in zich had die ik niet kon plaatsen.

Ik wist dat ze een hekel aan me had, dat ze mijn naam enkel kon associëren met een verwoestend monster, maar elke keer dat ze het hardop uitsprak verging er een stukje van mijn toch al verloren ziel.
Ik wilde haar niet kwetsen, al leek ik met mijn daden nooit iets anders dan walging aan haar te kunnen ontlokken.

Natuurlijk was mijn actie van vanmiddag niet heel menselijk geweest, en nogal emotieloos, maar ik hoopte dat zij daar doorheen had kunnen prikken. Dat zij zou weten hoe mijn karakter diep vanbinnen in elkaar zat en dat ze een manier zou vinden om mijn opgesloten emoties te bevrijden.

Kennelijk had ik haar veel te hoog ingeschat, of hield ik me al die tijd vast aan een ideaalbeeld, en bleek Nova helemaal niet te lijken op het meisje uit mijn fantasieën.

Ik hoopte dat ik ongelijk had, dat ze vroeg of laat zou ontdekken hoeveel ik voor haar betekende en dat ze me daarna nooit mee zou laten gaan. Ik hoopte dat zij onvoorwaardelijk van mij zou kunnen houden, van een man die zoveel ellende op zijn geweten had, een man die het eigenlijk niet waard was om liefde te ontvangen.

De waarheid was hard, maar ik wist dondersgoed dat dit een droom was die nooit zou uitkomen, een sprookje zonder goede afloop. Vroeg of laat zou ik haar moeten laten gaan, zij verdiende het om gelukkig te zijn, maar ik voelde nu niet de behoefte om haar te laten ontsnappen.

Ik had haar nu nog even nodig zodat ik mij kon optrekken aan haar energie. Nova had me, zonder dat ze het zelf wist, helemaal in haar macht en ik had er een hekel aan om niet de bovenliggende partij te zijn.
Alle andere meisjes die hier ooit waren gekomen waren allemaal zo makkelijk te beïnvloeden geweest, hadden zich nooit durven te verzetten tegen mijn heerschappij. Ze waren allemaal mooi geweest, maar hun karakter had me nooit lang kunnen boeien.

Nova was sterk, zo sterk dat ze met een beetje oefening zou kunnen overleven in deze wereld, zo sterk dat ze mij totaal onder controle had.
Ik probeerde de macht wanhopig te behouden, maar voelde het tergend langzaam uit mijn vingers glippen.

Ik keek toe hoe Nova's doorzichtige, zijdezachte haren om de hoek verdwenen en ik moest mijn benen dwingen om niet achter haar aan te gaan. Ik moest haar de privacy gunnen, haar alleen laten met de gevoelens die haar leken op te slokken.

Ik moest eerst maar eens mijn eigen gevoelens onder controle zien te krijgen, voordat ik me met de hare ging bemoeien.
Zuchtend draaide ik me om, met de bedoeling om naar mijn kamer te gaan en deze middag te overdenken. Natuurlijk was dat me niet gegund en ik keek vragend naar de bediende die voor me stond.

Ze had een angstige uitdrukking op haar gezicht, duidelijk onder de indruk van mij, van de macht die ik uitstraalde.

'Wat is er?'vroeg ik nors. Dat Nova mijn koude hart iewat had weten te ontdooien betekende niet dat ik de meelevende jongen uit zou hangen.

Mijn onderdanen hadden me nooit zonder een kil masker meegemaakt, waren ervan overtuigd dat 'liefde' niet in mijn woordenboek voorkwam. En ik probeerde die reputatie zolang mogelijk vast te houden. Deze heerschappij kon ik alleen in stand houden door de angst van mijn slachtoffers zoveel mogelijk te benutten. Als die belangrijke factor weg zou vallen, had ik niets meer, zou ik voor het eerst in al die jaren mijn ware gezicht tonen.