Verweven - ON HOLD

Hoofdstuk 4-Hayden.

Die avond kon ik de slaap niet vatten. Ik lag te draaien en te keren en uiteindelijk gaf ik toe dat het een hopeloze zaak was. Ik had mijn nachtrust toch niet perse nodig. Maar om de onrust uit mijn lichaam te bannen leek het me een goed idee om wat warme melk te drinken.

Als mijn oogleden vroeger weigerden om zwaar te worden nam mijn moeder me altijd stiekem mee de keuken in. Ze vertelde me dan dat ik mijn ogen moest sluiten terwijl zij aan het werk ging met gerei waarvan ik het bestaan niet eens kende. De melk die ze me gaf was altijd de lekkerste die ik ooit had geproefd en geen enkele dienaar was het tot nog toe gelukt in mijn moeders drankje te evenaren.

Ik verdacht haar ervan dat ze er een speciaal ingrediënt aan toevoegde, maar ze had me nooit willen vertellen wat dat precies was. En nu was het te laat om het haar te vragen. Ik slikte de brok in mijn keel weg en probeerde de pijn in mijn hart te vergeten.

Beide lukte nauwelijks.

Gefrustreerd schopte ik de dekens van me af en liet ze als een rommelig hoopje aan het voeteneind liggen. Mijn hoofd tolde even door het snelle opstaan maar daar merkte ik nauwelijks wat van.

Met ferme pas liep ik door de doodstille gangen, de schaduwen slokten me op en ik voelde me haast veilig.

Zoals altijd hield ik even in bij het schilderij van mijn ouders. Hun rode ogen waren zo fel dat ik me even afvroeg of ze niet echt voor me stonden maar zodra ik mijn hand op die van mijn moeder legde, voelde ik de kille, harde lijst en niet hsar zachte, warme huid.

Wanhopig probeerde ik de tranen in mijn ogen terug te dringen. Ik was een kil en hard persoon, ondoorgrondelijk voor de mensen die mijn karakter niet kenden, maar ook ik had mijn zwakke plekken.

In mijn geval waren dat mijn ouders die zo bruut en wreed aan hun eind waren gekomen. Een eind die ze niet hadden verdiend.

Ik miste ze nog elke dag en voelde een steek in mijn hart wanneer ik dingen had bereikt maar ze nu niet meer met hen kon bespreken.

Ik leek op mijn ouders en koesterde een enorme bewondering voor de hechte band die ze hadden gehad. Zou ik ook iemand kunnen vinden die mij zou accepteren zoals ik was en deze verradelijke wereld tot haar thuis zou willen maken omdat ze van me hield?

Ik had het zo vaak geprobeerd, maar altijd stelde de meisjes mij teleur. En meestal stelde ik mezelf teleur. Ik verloor ze omdat ik ze niet had kunnen beschermen of omdat ik hun karakter niet goed had ingeschat. Ik was geen type die het 'houden van' waard was, waarom hoopte ik er dan op?

Na een poosje werd mijn aandacht getrokken door een vaag gegiechel in de verte en ik spitste mijn oren. De vrouwen hadden in de nacht geen dienst en het geluid was te hoog om van een jongen afkomstig te kunnen zijn. Het was Nova, en de adrenalinestoot die door mijn lichaam trok liet daar geen twijfel over bestaan.

Mijn benen begonnen naar de bron van dat kristslheldere geluid te rennen en tot mijn verbazing kwam het uit de keuken. Door de deur die op een kiertje stond kon ik zien dat ze op een kruk zat en een rijkgevulde boerenomelet naar binnen schrokte. Geloof me, ik zou er ook een andere benaming aan willen geven, maar wat ze deed kon geen eten meer worden genoemd.

Ze schoof de omelet in haar mond alsof haar leven ervan afhing.

Onwillekeurig moest ik lachen om haar verhitte gezicht, haar afwijkende ogen die gefixeerd op het eten waren gericht. Een enorme glimlach sierde haar gezicht en haar krullende haren deden haar bleke huid mooi uitkomen. Ze zat er ontspannen bij en haar nonchalante houding maakte haar nog mooier. Ik had haar alleen maar alert en angstig meegemaakt.

Mijn glimlach verdween echter toen ik zag dat ze in het bijzijn van een jongeman verkeerde. Zijn spieren waren strak aangespannen en hij keek naar Nova op een manier die me niet aanstond. Ze was van mij en van niemand anders. Misschien moest ik hem dat even duidelijk gaan maken.