Verweven - ON HOLD

Hoofdstuk 10 - Nicholas

In gedachten verzonken stofte ik de kastjes op de gang af.
Ik probeerde een gaap te onderdrukken en bij sommige bewegingen voelde ik een stekende pijn door mijn lichaam gaan. Hayden had meer schade aangericht tijdens zijn verwoede poging om me bang te maken dan ik aanvankelijk had gedacht.
De pijn zelf was fysiek, maar mijn gekrenkte ego was toch het enige dat me dwarszat.

Ik had Nova zoveel mogelijk gemeden, had geprobeerd om geen contact met haar te leggen, ook al werd ik als een magneet naar haar toe gezogen. Ik had haar van een afstandje geobserveerd, kon elk detail van haar gezicht zo voor de geest halen. En Hayden had me verboden om bij haar te komen, om überhaupt één woord met haar te spreken.

Ik gromde zachtjes. Waarom liet ik me commanderen door die klootzak?

Nova was geen eigendom. Hij had geen enkel recht om beslag op haar te leggen, en toch kwam ik de laatste tijd niet meer in haar buurt.

Ik wist waarom ik het deed en dat was niet omdat ik de rillingen kreeg van Hayden. Nee, hij zou wel wat meer uit de kast moeten halen om mij te intimideren.
Ik bewaarde afstand om niet als een blok voor haar te vallen, al had ik het idee dat het daar al lang te laat voor was.

Ik wilde niet dat zij mijn plan in de war schopte, dat ik het doel door haar aanwezigheid uit het oog verloor.

Ik trok me terug en stortte me volop op het werk in huis.
Nergens was meer een stofje te bekennen en elk oneffenheidje werd voordat iemand er achter kon komen weggepoetst. Ik probeerde mijn collega's zoveel mogelijk op te zoeken en hier en daar een band te laten ontwikkelen.

Het ging in onze vertrekken vaak over Hayden, en wat voor een hekel we wel niet aan hem hadden. Hoewel ze niet van mij wisten wat daar de reden van was en ze nooit de moeite hadden genomen er naar te vragen, werd ik al snel opgenomen in hun sociale kring.

Als je je minachting over de Huisheer durfde te uiten, werd je al gauw bestempeld als een betrouwbaar en goed persoon.
Misschien kon ik wel aanmoediging verwachten van het personeel als ze wisten wat ik van plan was.

Een harde klap, waarschijnlijk een dichtslaande deur, maakte op een brute wijze een eind aan mijn gedachtenstroom. Licht geïrriteerd keek ik op, maar op het meisje die nu mijn kant op kwam rennen kon niemand lang boos zijn.

Automatisch rende ik achter haar aan, de waarschuwingen die loeiend in mijn hoofd afgingen, negerend.

Twijfelend bleef ik voor haar deur staan, een houten obstakel dat haar van mij scheidde. Als ik naar binnen ging en we werden betrapt door Hayden, zou maanden van gecontroleerd, uitgedacht werk naar de knoppen kunnen gaan. Maar als ik niet ging, zou ik het mezelf nooit vergeven.

Ik wist nog steeds niet wat het beste was tot een verschuivend geluid, gevolgd door het rinkelen van glas, mij over de streep trok.

Zonder enige waarschuwing beukte ik de deur in, en tot mijn grote geluk was ze vergeten om haar kamer te vergrendelen.

Nova zat nog steeds snikkend op de grond en probeerde de scherven van een omgevallen vaas bij elkaar te vegen. Er was maar één seconde voor nodig, één moment van onoplettendheid en een scherp stuk glas baande zich ongenadig een weg door de huid van haar arm.

Ze schreeuwde het uit van de pijn, waardoor haar uithalen alleen nog maar hulpelozer klonken.

Haastig rende ik op haar af en hurkte door mijn knieeën. 'Laat maar Nova. Wij ruimen het later wel op.' Met grote ogen keek ze me aan, legde haar hand op haar rechterarm om het bloeden te stelpen.
Ik bracht mijn hand naar haar wang en veegde een aantal tranen weg.