I Sold Myself To The Devil

ISMSTTD (Chapter 1)

Emerald’s POV

“I am so sorry Ms. Penford but this property was no longer part of your family.”

Mr. Kidleton said and he walked away.

I-I really can’t believe this is happening to us. In just a snap, everything we have was gone. Our mansion, resorts, hotels, boutiques, hospitals, luxury cars, restaurants, and even our jewelries, they are all gone. We actually didn’t know  what the hell just happened!

“Fuuuuuuccck!!!!!!!

I cursed hard. Bakit? Paano? A-anong nangyare? We just found out that one day pag gising namin, wala na sa amin ang lahat. Nagpakita lang sila sa amin ng sulat na lahat ng pag mamay-ari namin ay tatanggalin sa pangalan namin, and geez! It was signed by my father! My dad didn’t even remembered he signed a fucking contract like that! Shit this life!

I run my fingers to my hair. Gusto kong iumpog ang ulo ko sa lamesa dahil sa narinig ko. Anong klase siyang abogado? He even cant defend us!

Now, we all have nothing! Literally, nothing! Not a single cent of our fucking money! Naka freeze lahat ng bank accounts nila mommy and daddy. What we have now? it’s our fucking dress!

I stood up and went out of this coffee shop. Mr. Kidleton called me a while ago. May sasabihin daw siyang importante at ito na nga. What a shitty news!

Inayos ko ang nagusot kong damit at binayaran ang inorder namin. Gagong abogado yun, wala na nga akong pera, ako pa ang pinagbayad dito. Abnormal.

Nakatungo ang aking ulo habang naglalakad. Right now, hindi ko na alam ang gagawin. Nablablanko ang utak ko sa mga nangyayari ngayon sa buhay ko. Hindi ko alam kung saan hihingi ng tulong.

Even our relatives? They don’t give a shit on us! They just ignored us and act as if we don’t really exist here in the world anymore! I gritted my teeth when I remember that. Damn them!

Walang gustong tumulong sa amin. Even my friends?  Yeah, even my fucking friends! They told me that they don’t have a  friend that is poorer to rats. Fuck them! All they wanted is money, nothing more.. Lahat ng mga tinuring kong kaibigan, parang mga bula na nawala noong malaman nila ang kondisyon ko. Mga gagu. Mga walang kwenta. Samantalang noong mayaman pa ako, halos hindi ko mabilang sa daliri ko ang mga nakikipagkaibigan sa akin.

Buti nalang at mayroon akong naitabing 10K na pera sa Gucci bag ko dahil kung wala, mukha kaming tanga na ipinagtabuyan na walang mapupuntahan!

I still remember noong araw na pinaalis kami sa sariling pamamahay namin. Sapilitan kaming pinaalis noon, they even call guards na hihila sa amin palabas ng bahay. Noong araw na yun, parang walang nakakakilala sa amin. Lahat ng taong tinatawagan ko, dini-decline ang tawag ko.

We rent a house, if this is what they called a house! Actually, c.r lang namin tong bahay na tinutuluyan namin sa mansiyon namin. Tatlo lang naman kami eh, it’s a good thing na wala akong kapatid. May edad nang parehas si mommy at si daddy. I am already managing all of our companies nung nangyare iyon.

Sa sobrang sama ng loob ko, I forgot to introduce myself. Im Precious Emerald Penford, 20 years old now. I finished BS-Management, as a Cum Laude. 1 week ko pa lang nahahawakan ang kumpanya namin nang magsimula ang trahedyang iyon sa buhay namin.

Magtatatlong araw na simula nung pinalayas kami, at magtatatlong araw na rin simula nung maghanap ako ng trabaho. At first, I am really expecting na makukuha agad ako because of my name and in my achievements, but unfortunately, everytime na malalaman nila na ako ay isang Penford, they will just throw my bio-data in the trash, right into my face! How rude of that, right?

Nandito na ako ngayon sa tapat ng bahay namin. Pinagmasdan ko ang "bahay" namin. Napakaliit. Wala sa kalahati ng mansyon namin noon. Walang-wala sa engrandeng bahay na nakalakihan ko noon.

Napapikit ako sa inis. Pilit kong pinakalma ang sarili ko. Hindi ako dapat panghinaan ng loob, kung panghihinaan ako, saan pa kukuha ng lakas sila daddy?

Pumasok na ako ng bahay. Nasa may pinto pa lang ako ng makaramdam ako ng kakaibang pakiramdam. Parang mabigat, mabigat sa loob.

“Mom, I am already home!” 

Sumigaw ako. Wala kasing tao sa kusina o sa sala. Oo kahit ganito kaliit ang inuupahan namin, may kusina at sala parin ito.

Nakarinig ako ng mga yabag na nagmamadali. Kinabahan ako.

“A-anak! Huhuhu! A-anak ! Ang daddy mo!”

Nabahala ako ng makita ko ang imahe ng mommy ko na humahagulgol na lumapit sa akin.

“Why? What happened to dad?” Nag-aalala kong tanong kay mommy. Hinahagod ko ang likod niya para kahit papano ay kumalma siya.

“Huhuhu, Emerald anak! Ang daddy mo, may cancer siya! Kelangan natin siyang ipagamot! Huhuhu!”

I froze. S-si daddy? m-may cancer??

*Hospital*

Humahagulgol na si Mommy and I really can’t stop her to cry. Nandito kami ngayon sa hospital. Pina check up si dad. San ako kumuha ng pera? Binenta ko na yung Gucci bag ko.

Maya-maya, lumabas na yung doctor and he confirmed to us na may cancer nga si daddy. Nang malaman namin yun, bigla nalang nahimatay si mommy.

Inasikaso nila agad si mommy. Nag-hihintay ako na magising si mommy ng lumapit sa akin ang doctor at sinabing…

“Miss Penford, may cancer rin ang mommy mo. Breast cancer, stage 1”

At tuluyan na akong nawalan ng lakas at  humagulgol ng iyak.

------------------

A/N:

Please support, thanks!

MissAnnlovable