PARK HYE SU
Yaşadığım en büyük korkuydu, hayatımdaki. Unutmak, unutulmak. Birisinin arkasında hiçbir iz kalmaması demek, korkunçtu. Ne kadar yaşayacağımı bilmiyordum ama 25 yıl bile olsa bu dünyada bir yerim vardı ve ben öldükten sonra ardımda hiçbir iz kalmayacaktı, yok olacaktım, kayıp olacaktım. Korkuyordum.
Ama bir şey, tüm bunların önüne geçti.
Zhang Yixing.
Şimdi ise hayattaki tek korkum onun kokusunu bile duyamadan kaybolmaktı. Bir kere sarılmayı, o tapılası sesini yakından duymayı, gözlerinin içine bakmayı istiyordum. Bir fan olmaktan çok daha fazlasıydı bu benim için. Bu hayattaki dayanağımdı. Çevremdekiler 'geçici heves' dedikçe daha fazla bağlandım ona.
Ve şimdi karşımda sessizce iç çekerek ağlayan o dayanağımın kırılmasını izliyordum. Kendisini bile taşıyamazken ona yük olmaktan korktum bir anda. Hayatındaki en önemli şeyi kaybedebilirdi o, ve ben en değerlimi kaybetmeyi bilmiyordum. Çünkü ona hiç sahip olmadım.
Ve olamayacaktım.
Bu gerçeğin farkına vardım ve sessizce onu izlemeye devam ettim. Yanına gidip ona destek olamadığım için ağrılarım daha fazla katlanıyordu. Vücuduma bir anda giren sancılar hesabı yapılamayacak kadar fazlaydı. Ama sustum, sesimi çıkarmadım. Çünkü eğer o olamıyorsa, ben onun dayanağı olmak istedim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
lunatic // lay // ✓
Fanfiction@urnotzy: herkes bana hastasın diyor, bu odanın dışına çıkabilmek ve doya doya eğlenebilmek isterdim. @urnotzy: benim tek bir dayanağım var. Onun şarkılarını dinledikçe, resimlerine baktıkça rahatlıyorum ama @urnotzy: daha sonra onu asla canlı canlı...
