Angels fall first

Leave me be

 Leave me be

‘Kom nu meteen terug!’ Schreeuwde de vrouw achter me.

Ik klemde de gestolen dvd in mijn hand, oppassend dat het niet brak, en sprong over een hek. Ik haastte me verder, sloeg een paar hoeken om, en nam wat zijstraatjes.

Toen ik omkeek, zag ik dat ik mijn achtervolgers had afgeschud. Ik stopte met rennen, en liet het de dvd in de zak van mijn jas glijden.

Ik keek om me heen, uitvindend waar mijn benen me naartoe hadden gebracht. De brandersteeg, las ik op een bordje. Gelukkig, dat was niet zo ver weg van het huis! Ik begon weer te lopen, en sloeg mijn lange jas dichter om me heen en zette de kraag op. Het begon koud te worden.

Ik keek naar de lucht. De zon leek opgeslokt te zijn door de grijze wolken. Ik huiverde. Het zou zo gaan regenen. Het was november, en de winter leek vroeg te komen.Toch grimaste ik om mijn kleine triompf. Ik had niet per se een speciale reden voor het stelen, ik deed het gewoon. ik zag iets wat ik wilde, en ik nam het mee. Punt. Klaar. Ik deed het voor de kik.

Ik was opgelucht toen ik het huis zag. Snel haastte ik me naar binnen, met de sleutel die ik onder de kapotte bloempot vandaan haalde. Ik woonde, samen met een groep anderen van mijn leeftijd, in een klein appartementje in een oude flat. Ik klom de oude ijzeren trap op naar de bovenste verdieping. Voorzichtig stapte ik over een kapotte tree heen. Ik schrok me een ongeluk toen boven aan de trap iemand een kreet slaakte. Het was Gin, de eigenaar van het appartement en onze “adoptie ouder”.

‘Stevie! Schiet verdomme ‘ns op met naar boven komen! Ik heb trek’ gromde hij. Ik zuchtte geërgerd.

‘Ook leuk om jou te zien’ Mompelde ik, maar hij was al verdwenen.

Ik rolde met mijn ogen en liep hem achterna, de deur van ons appartement door. Bij de kapstok trok ik mijn jas uit. In de eetkamer zaten 4 mensen.

Gin was de oudste. Hij was 23 jaar, en werkte als drugsdealer. Wees niet bang, niemand van ons groepje gebruikt het zelf. Met het geld dat hij verdiende, zorgde hij dat wij naar school konden en een plek hadden om te wonen. Iets waartoe hij vroeger de kans niet had.

Gin zou ons vermoorden als we wel aan drugs deden. In zekere zin was hij een soort grote broer. Hij zorgde al een hele tijd voor ons. Eigenlijk was hij wel een goede jongen. Hij was bijna 2 meter lang, en verschrikkelijk sterk. Hij heeft kort, donker haar en bruine ogen. Hij zou knap zijn als hij niet van die enorme flaporen had. Ik zei wel eens een keer dat als hij zijn haar liet groeien en zijn oren ermee verborg, dat hij veel leukere meisjes dan mij zou kunnen krijgen. Maar toen keek hij me aan met een vreemde blik in zijn ogen, en zei hij plots: ‘Voor mij ben jij de mooiste’. Ik had blozend weggekeken.

Toen ik naderbij kwam, stak hij zijn hand uit en kneep in mijn billen. Vergeet maar wat ik zei, hij was een perverse klootzak.

Maar ik liet hem begaan, omdat hij me alleen hier liet blijven als ik me door hem liet aanraken.

Waarom ik niet wegging?

Er waren genoeg redenen om niet weg te gaan hier.

Ten eerste had ik het goed hier, en ten tweede kon ik nergens anders heen. Ja, ik kon naar een pleeggezin, maar dat wilde ik niet. Het laatste gezin waar ik bijkwam – ik was 9 – kreeg een enorm auto ongeluk. Ik was de enige die het overleefde. Zo ging het telkens weer. Ieder gezin waar ik bijkwam kreeg een ongeluk, of stierf aan iets. Ik vond het verschrikkelijk eng, dus besloot ik op mijn 10e om weg te lopen. En nu zat ik hier. Eerst was ik bang dat zij ook zouden sterven, maar dat gebeurde niet. Ten derde hield ik van mijn vrienden. Zij waren de familie die ik had verloren toen ik 5 jaar was.

Ik nam plaats tussen Gin en Leila in.

Leila was het enige meisje buiten mij. Ze was 12, en had haar beiden ouders verloren. Ze rookte en dronk, en scheen er niet mee te kunnen stoppen. Gin zei dat het door de traumatische gebeurtenis was. Haar ouders waren namelijk vermoord voor haar ogen, nog geen jaar terug. Daarvoor ging ze nog netjes naar school, en was ze populair. Ze deed brutaal, maar ik wist dat ze eigenlijk een bang klein meisje was. Ze had oorspronkelijk blond haar, maar dat was nu zwartgeverfd. Haar bruine ogen stonden koud, zoals altijd.

Jamie zat tegenover me. Ik kende hem al een hele tijd. Toen mijn ouders net gestoven waren en ik in het weeshuis terecht kwam, was hij een van mijn weinige vrienden. Toen ik door mijn eerste pleeggezin opgenomen werd, had ik hem beloofd dat ik hem zou komen halen. Hij was deels albino, en geen enkel pleeggezin wilde hem en de moeilijkheden die hij met zich mee bracht, hebben. 3 jaar geleden, toen ik het hier een beetje gewend was, ben ik hem gaan halen. Ik vond het verschrikkelijk dat hij nauwelijks naar buiten kon – hij verbrandt erg snel -, maar ik hoorde hem nooit klagen.

Nick staarde me aan met zijn zwarte ogen, zijn armen over elkaar geslagen en zijn voeten op tafel. Zijn zwarte lokken vielen als een aureool om zijn gezicht. Hij glimlachte.

‘Hoi Stevie’.

Ik knikte alleen maar. Niemand wist precies wie hij was.

Plots voelde ik lippen in mijn hals.

‘En wat heb jij meegebracht, liefje?’ Vroeg Gin. Zijn hand gleed onder mijn trui, naar mijn borsten, en ik sloeg hem weg.

‘Waar was dat voor nodig?!’ Brieste hij.

Ik staarde hem alleen aan. Toen stond ik op, en liep ik weg. Toen ik de deur uit liep, nam ik niet eens de moeite om mijn jas aan te trekken.