Angels fall first

A room, a story, a beautiful memory

A room, a story, a beautiful memory

'Wapens op de vloer!' De stem klonk jeugdig en jongensachtig, haast kinderlijk.

En ik ging er mooi niet naar luisteren.

Ik stapte achteruit, terug de trap op en van het wapen dat tot voor kort op mijn keel lag, en trok mijn wapens.

'En wie ben jij dan at ik naar je zou moeten luisteren?' fluisterde ik. Ik sloot mijn ogen. Het was te donker om iets te zien.

Ik zou moeten luisteren.

En indertijd, toen ik me concentreerde op geluiden voor me, hoorde ik geschuifel, en een zachte “Woesj” van de wind toen het wapen mijn kant op kwam.

In een reflex bracht ik mijn arm omhoog, en de klap van metaal tegen metaal galmde na in mijn hoofd toen onze wapens tegen elkaar sloegen.

'Verdomme, hoe kon ze zo snel zijn!' fluisterde de jonge stem opnieuw. Opnieuw weerde ik een slag af die op mijn gezicht gericht was.

'Gabriël?' klonk Michaël's stem aarzelend achter me.

'Michaël?!' de persoon voor me ademde scherp in.

En toen ging plots het licht aan.

Ik opende mijn ogen, en knipperde snel met mijn ogen tegen het felle licht.

Een knappe jongen, welke een jaar of 13/14 leek, stond voor mijn neus, met glanzend bruin haar en blauwe ogen, en er stond een man die ik een jaar of 70 schatte in de muffige ruimte onder aan de trap, met de vreemd felle lichtbron boven zijn opgestoken hand zwevend.

Leuke manier om te beseffen dat ik hier niet met normale mensen te maken heb.

Maar hè, niets nieuws achter de horizon in dat geval.

Ik donderde haast van de trap af toen Michaël zich langs mij heen wurmde en zijn armen om een broederlijke knuffel om de jongen een paar treden lager voor me sloeg.

Gabriël. Let me think. Zeker nog een aartsengel?

En die ander... Zal best ook wel een engel zijn. Ik kon hem niet goed zien, het licht werkte niet mee.

Achter mij slaakte Andrew een bibberende zucht, en ik voelde zijn hand op mijn schouder toen hij naast me kwam staan. Ik stak mijn wapens weer tussen mijn riem.

Het viel me op dat hij lang niet zo klein was als ik had gedacht.

Of ik ben kleiner dan ik had gedacht.

Hij kwam tot aan mijn oor.

'Wie zijn dat?' Hij boog zich naar me toe. Andrew volgde Michaël met zijn ogen toen die naar de andere man toe stapte.

'Ik heb werkelijk geen idee'. Ik haalde mijn schouders op.

Pas toen draaide Michaël zich naar ons om. Hij grijnsde schaapachtig toen hij leek te beseffen dat hij ons totaal vergeten was. Ik trok een wenkbrauw op toen hij ons naar beneden toe wenkte.

'Stevie, Andrew, dit zijn Gabriël,' hij wees naar de jongen die mij een paar minuten geleden nog had bedreigt, 'en dit is Rafaël'.

Hij wees de man aan die ik niet kon zien door het licht dat me verblindde.

Ik zwaaide toch maar, en Andrew zei verlegen: 'Hallo'.

Ik daalde de keldertrap af, en stapte in de kring van licht die Rafaël omringde.

Ik had een vreemd gevoel van déjà vu toen ik de man wel kon zien. Hij leek niet zo oud als ik in eerste instantie had gedacht, hoewel hij al wel grijs haar kreeg bij zijn slapen. Hij zag eruit alsof hij vroeger heel knap moest zijn geweest, en zijn bewegingen en blauwe ogen straalden jeugd uit.