Angels fall first

Bound to you

Bound to You

Ik stond achterin de grote zaal die bij het gebouw hoorde dat dienst deed als vluchtelingenkamp. Het was een mager excuus voor een feestje, maar het was een feestje. Er was muziek, drinken, eten en gedans. Er was vrolijkheid, en in ieders bewegingen scheen een glimp van hoop door. Zowel engelen als mensen waren aanwezig en ze gingen met elkaar om alsof ze gelijken waren. Velen spraken mij ook aan, en de menselijken wensten mij geluk toe in de komende strijd. De engelen daarentegen smeekten mij of zij mijn lijfwacht konden zijn.

“Ik zal U beschermen met mijn sterfelijke lichaam”, zoals een vurig aan mij vertelde, een hand tegen zijn hart leggend. Ik geloof dat zijn naam Daniël was. Hij scheen erg gepassioneerd te zijn, vooral als het over oorlog ging. Zijn huid was een lichte tint bruin, en hij had – zoals alle engelen, viel mij op – blauwe ogen. Zijn haar was donker, en lang. Ondanks dat ik het niet zo had op zijn enthousiasme, mocht ik hem wel. Hij bood me zelfs aan om me een paar handige trucjes te leren om demonen te vermoorden.

Altijd handig, niet?

Ik was trouwens niet de enige die bedolven werd onder de aandacht. Andrew stond aan de andere kant van de zaal, en hij werd geen minuut met rust gelaten. Mens na engel kwam naar hem toe om hem precies hetzelfde te wensen en aan te bieden als ze mij hadden aangeboden. Hij leek de aandacht leuk te vinden.

Een meisje van ongeveer mijn leeftijd had een jurk aan me geleend. Het gebaar raakte me diep, want het bleek haar lievelingsjurk te zijn. Hij was getailleerd en had doorzichtige vleermuis mouwen. De jurk reikte tot halverwege mijn onderbenen. Het meisje had witte bloemen in mijn haar gevlochten, die erg pasten bij de kleur van de jurk, gebroken wit.

'Mag ik u ten dans vragen, schone dame?' klonk plots een stem naast me. Ik keek op en het bleek Michaël te zijn. Hij stak een hand naar me uit. Ik giechelde.

'Maar natuurlijk, mijn heer', ik maakte een klein buiginkje en nam zijn hand aan. Hij trok me de geïmproviseerde dansvloer op en legde een hand om mijn middel.

Hij draaide me rond en rond, en al snel lachte ik, puur omdat ik me zo licht in mijn hoofd voelde. We waren waarschijnlijk de hele avond doorgegaan met rondjes draaien, als Andrew ons niet had onderbroken.

'Kunnen ze me niet met rust laten?' vroeg hij aan me, wrijvend in zijn ogen. Hij was moe.

'Ik zal het ze vragen. Kom nu maar, dan breng ik je naar je kamer', ik pakte zijn hand en trok hem met me mee. Michaël liet ik achter op de dansvloer, en ik hoopte dat hij het niet erg vond.

Ik sloot zachtjes de deur van Andrews kamer. Eindelijk sliep hij.

Maar toen ik een stap naar achter zette, was Michaël plotseling daar.

Hij sloeg zijn armen vanachter om me heen, en ik voelde zijn warme adem in mijn nek. Kippenvel stond op mijn armen. Zijn mond bevond zich bij mijn oor, en ik voelde zijn lippen bewegen terwijl hij fluisterde.

'Herinner jij je nog de eerste keer dat we elkaar zagen?' fluisterde hij.

'Jij pannenkoek' antwoordde ik, glimlachend. Ik herinnerde me nog precies al die stomme vragen die we aan elkaar stelden. Wie ben je, wat ben je... Ik sloot mijn ogen, terwijl zijn lippen zachtjes de huid kusten van mijn nek en schouder. Mijn bloed kookte onder mijn huid, zijn handen kropen langs mijn heupen omhoog.

'Ik heb me bedacht'.

Zijn stem was niet meer dan een ademtocht tegen mijn nek. Hij trok me dichter in de beschermende cirkel die zijn armen en lijf om mij heen vormden.