Angels fall first

Dark Chest of Wonders (Part 1)

Dark chest of wonders (Part 1)

 

Mijn keel werd langzaam dichtgeknepen. Ik kreeg geen adem meer.

Ik werd de lucht in getild; mijn voeten raakten de grond weldra niet meer.

Ik graaide in het wilde weg met mijn handen naar mijn keel, maar voelde niets.

Mijn keel werd door niets omklemd! Hoe kon dit?

Ik hoorde het ruisen van mijn bloed in mijn oren; het geluid overstemde haast het geschreeuw van Michaël bekende stem. Ik trappelde met mijn benen in de lucht, probeerde me los te wringen. Het lukt niet, het lukt niet! Ik kon niet loskomen!

Het werd zwart voor mijn ogen.

De druk verdween, en ik viel op de grond.

Hijgend wreef ik in mijn ogen, en fronste toen het nog steeds zwart was voor mijn ogen. Wat was er in godsnaam aan de hand?

Ik besefte dat de lamp kapot geslagen moest zijn toen ik, terwijl ik tastend over de vloer kroop, mijn hand sneed aan een stuk kapot glas.

Ik hoorde gestommel en zette me schrap.

Er klonk een gil, en iemand struikelde over me heen. Leer schraapte over mijn rug. Dat was die vrouw!

Ik lanceerde me achter haar aan, en landde bovenop haar.

‘Hoe deed je dat?!’ Ik zag alleen een vaag silhouet, maar dat was genoeg om Lea te herkennen.

‘Dat vertel ik jou niet’ zei ze op een kinderachtige toon terug. Ik had al een vaag vermoeden hoe ze dat deed, gezien alles leek te kunnen de laatste weken.

‘Dat vertel ik jou niet’, aapte ik haar op hetzelfde kinderlijke toontje na, ‘dat vertel jij me wel, en wel nu!’

Ik greep haar keel beet met beide handen en begon te knijpen. Ik voelde totaal geen medelijden met haar. Mijn lichaam was een vat vol koude wraak en boosaardige verlangens.

Ze bracht een gesmoord geluid uit, en begon me te slaan. Ik voelde niets, alleen een woede van onbekende bron.

‘Zeg op, verdomme!’ Krijste ik. Ik wilde stoppen, mijn handen tegenhouden, maar het lukte niet. Ik kneep harder en harder. Tot ze niet meer bewoog. Mijn handen trilden toen ik haar keel losliet.

Was ze dood? Mijn hart bonsde in mijn keel.

Ik kroop achteruit, van Lea af.

Mijn geest was donkerder dan de kamer waarin ik zat.

Ik voelde me helemaal alleen.

Er werd een kaars aangestoken, het licht streelde mijn gezicht. Ik staarde overal naar, behalve naar dat kleine vlammetje.

Er lagen 4 lijken in de kamer.

Lea’s lijk, het lijk van de demon die door Lea was vermoord, en –besefte ik geschokt- de lichamen van de vader en moeder. Hun beide ledenmaten lagen in rare hoeken. Hun nekken waren gebroken. De jongen zat naast hun, zijn wangen nat van de tranen terwijl hij aan zijn moeder’s schouder schudde.

Mijn adem stokte in mijn keel.

‘Stevie?’

Michael. Ik ben zo bang dat ik een koelbloedige moordenaar wordt.

Ik verloor het bewustzijn.