'Het is nog maar een kind, S' zei Abigor tegen de duivel, ietwat afgeleid door een jonge vampier vrouw die weinig om het lijf had terwijl ze hun voorzag van een aantal delicatessen, die zij als demonen eigenlijk niet nodig hadden, maar desondanks versmaden. Zijn toon gaf aan dat hij dacht dat het een voordeel voor hun zou zijn dat de vijand nog zo jong was.
Satan knipte met zijn vingers voor Abigors gezicht, geërgerd door de weinige aandacht die hij kreeg van zijn linkerhand. Abigors blik schoot terug naar het gezicht van zijn meester.
'En waarom heb je hem dan nog niet uitgeschakeld, stommeling?' brieste hij. Abigor zag het stoom haast uit zijn oren komen.
'Maar die bitch van een zoeker staat in de weg. Ik heb zo het idee dat we niet gemakkelijk langs haar zullen komen, en we zullen langs haar moeten om de jongen te krijgen. Wist je dat ze Lea heeft vermoord met haar blote handen?' zei Abigor, zijn schouders ophalend. Hij was gelijk weg geglipt toen Michaël hem tegen de grond haast knock-out had geslagen met een flinke rechtse. Hij wreef bedachtzaam over zijn kaak. Hij had zich omgedraaid en was er vandoor gegaan. Staart tussen de poten, moest hij beschaamd toegeven.
Het was inmiddels een dag geleden sinds het gevecht tussen hem, Lea, de Aartsengel en Stevie.
'Ik vroeg me al af waar die nietsnut van een schaduwdanser uithing' natuurlijk interesseerde het Satan voor geen barst. In feite interesseerde niemand hem meer sinds het verlies van zijn geliefde Becky, wist Abigor.
'Ter zake. Ik wil dat je alles doet om die jongen te pakken te krijgen, voor mijn part maak je het meisje helemaal kapot. Ik wil die jongen dood hebben. Niets mag in mijn weg staan naar de totale overwinning!'
De stem van de morgenster was al pratend harder geworden, tot hij uiteindelijk stond te schreeuwen, zijn stem galmde door de onderwereld. Alle demonen in een straal van 2 kilometer waren verdoofd van angst. Maar Abigor bleef rustig zitten, zijn in leer gehulde benen over elkaar geslagen, een blonde krul rond zijn lange sierlijke vingers draaiend. Hij was wel wat gewend in de 5800 jaar dat ze elkaar kenden.
'Stil toch S, geef me een momentje om een plan te bedenken, en je hebt binnen de kortste keren dat kind' zei Abigor geërgerd. De duivel pikte die woorden van niemand behalve hem, wist Abigor. En niet te vergeten de duivels rechterhand. Maar Abigor verwachtte niet dat de rechterhand ooit zoiets zou zeggen.
Als het aan de rechterhand lag, zei hij helemaal niets.
Het meisje dat hun had bediend, liep de kamer uit.
Abigor wierp even een blik op de constante aanwezigheid die tegen de muur leunde, en in de donkere ogen die naar hem terug staarden, brandde een koud vuur. Een tel staarde Abigor terug, toen keek hij weg. Als hij eerlijk was, echt eerlijk, moest hij toegeven dat de man hem intimideerde.
De man had iets duisters over zich, iets wat Abigor koude rillingen bezorgde.
Hij heette Balam. Het feit dat hij nauwelijks opviel daar in de schaduwen, was niet omdat hij niet imponerend was, integendeel. Het was omdat Balam als een van de weinige demonen zichzelf en anderen onzichtbaar kan maken. Het was niet dat hij echt “verdwenen” was, het leek eerder alsof hij ervoor zorgde dat je zijn aanwezigheid niet meer opmerkte. Want een onzichtbaar iemand kon je nog doden, maar iemand die er niet eens wás...
Abigor schudde zijn hoofd om de gedachtes uit te bannen, hij moest een plan bedenken om de Messias te pakken te krijgen. En hij werd een beetje claustrofobisch hier beneden, in die hete ketel genaamd “hel”, hij hing liever boven de grond rond, bij de dames. Hij grijnsde in zichzelf.
'Wat valt er te lachen, Abigor' Balam's stem was aan de ene kant duidelijk te horen, aan de andere kant niet. Abigor strekte zijn lange benen en legde zijn handen achter zijn hoofd terwijl hij zich uitrekte. Toen begon het hem opeens te dagen.
'Het feit dat ik een plan heb, en een geniaal plan, al zeg ik het zelf'.
Om zijn lippen speelde een sinistere glimlach.
__________________________________________________________________________________________
Let op, bij het hoofdstuk "A Room, A Story, A beautiful memorie" vind je een gedeelte tussen sterretjes dat ik eerder ben vergeten te uploaden. :) En voor het geval je het niet doorhad, dit hoofdstuk is vanuit Abigor :P
JE LEEST
Angels fall first
Romansa"Een bos. Een betoverende jongen. Met de vleugels van een engel. Mijn leven zal nooit meer normaal zijn". Niet dat Stevie (15) überhaupt een normaal leven leidt. Maar het wordt wel heel vreemd als ze een enorme rol blijkt te spelen in de Apocalyps. ...
