Angels fall first

Dark Times

Dark times

Mijn handen schoten automatisch uit naar het eerste de beste steunpunt dat ik kon vinden, niemand meer dan Michaël. Ik kon nog net voorkomen dat ik viel, en hij hield me stevig vast. Mijn ogen scanden de ruimte af, op zoek naar Andrew, de beschermingsdrang die plots in mij op kwam kneep haast mijn keel dicht. Waar was hij?

Mijn ogen vielen op zijn kinderlijke gezicht, half verscholen achter Gabriëls rug.

Het beven hield net zo plots op als het begonnen was, en het werd ijzingwekkend stil. Niemand zei iets, en niemand hoorde iets.

'Wat was dat?' vroeg ik uiteindelijk.

'Er zijn betere vragen die je kunt stellen, mijn lieve Stevie' antwoordde een bekende stem van buiten. Mijn ogen schoten naar de voorkant van de winkel, en daar stond Dominique met een maffe grijns op zijn knappe gezicht. Ik maakte me los van Michaëls grip, en stampte op Dominique af.

'Balletje trappen, Dominique?' zei ik met eenzelfde maffe grijns om mijn lippen.

Hij leek niet in het minst onder de indruk.

'Stevie...' zei Michaël plots waarschuwend. Hij was schuin achter me komen staan, en keek langs Dominique zijn schouder met een bezorgde blik naar buiten. Ik volgde zijn blik, en mijn hart ging plotseling als een razende te keer.

De hele straat stroomde vol met wolven. Grote wolven.

Mijn lichaam werkte sneller dan mijn brein. Ik draaide me om, mijn perplexe uitdrukking nog steeds op mijn gezicht, en scande de ruimte op zoek naar een achterdeur. Mijn blik viel op een metalen deurknop, die glinsterde in het licht. Een uitweg.

We waren in de val gelopen. Hoe kon ik zo stom zijn?

'Sinds wanneer werken weerwolven en vampiers samen?' vroeg Rafaël plots. Ik was iedereen vergeten, terwijl ik omwentelde in het zelfverwijt. Ik draaide me weer naar Dominique om. Hij rolde met zijn ogen.

'Sinds...' begon hij.

'Sinds hij geen keus heeft, chica' antwoordde een stem voor hem, zwaar, mannelijk en met een zwaar Spaans accent. Het was me niet opgevallen dat een select groepje mensen tussen de wolven stond. Ik telde 5 hoofden, waarvan 3 gehuld in mantel met de kap op.

De man die had gesproken was groot, ruig, en had het uiterlijk van een bendelid. Donkere ogen onder dikke wenkbrauwen, spieren die als knopen over zijn lichaam liepen.

Als ik echt eerlijk was, werd ik doodsbang van hem.

'Geen keus...' ik proefde de woorden in mijn mond. Ik had ook geen enkele keus in heel dit gebeuren gehad. Ik schudde mijn hoofd, langzaam.

'Wat wil je van ons?' Gabriël stond plots naast me, Andrew stond achter hem, ineengekrompen van angst. Ik voelde alleen irritatie.

'El niño, ángel' zei hij, de jongen, engel.

'Geen haar op mijn hoofd dat daaraan denkt' antwoordde ik, ziedend van woede. De beschermingsdrang borrelde weer op in mijn keel als een hete pan met olie. Dreigde iedereen te verbranden die te dicht in de buurt kwam.

Ik wierp een blik op Andrew; hij had een hand tegen zijn mond gedrukt, om geen enkel geluid van angst door te laten. Moest hij nou de wereld redden? Ik greep zijn arm beet, trok hem ruw achter me, en boog me naar hem toe.

'Op 3 ren je naar de achterdeur. Kijk NIET achterom' siste ik zachtjes. Ik draaide me weer om, richtte me op, en wierp een blik op Michaël. Hij knikte, hij wist wat ik wilde doen. Ik keek naar Gabriël, ook hij knikte; hij wierp de zakken die bij zijn voeten stonden, over zijn schouder. Rafaël en Uriël knikten ook bij mijn zwijgende blik.