The Black Dimension (Seventh Sense Fan Fiction)

TBD 1

A/N: Before anything else. Gusto ko lang sabihing Fanfiction lamang po ito sa story ni ate Purpleyhan na Tantei High at Seventh Sense. Ang ginamit ko pong time frame para sa kwentong ito ay 80 years matapos maitatag ang Erityain Race at 78 years matapos maitatag ang Tantei High.

Bago rin po ang lahat ay gusto ko lamang na humingi ng pasensya sa wrong grammar at typographical errors ko at lalo na kapag sobrang tagal ng paggawa ko ng updates. Medyo busy sa school at iilang gawain sa bahay at buhay. At saka maraming salamat po sa pagbabasa. Sana ay mag-enjoy kayo. At inuulit ko, Fanfiction lamang po ito, inspired by Ate Ann.

-----

I was walking all alone back then

Embraced by the darkness that covers every path that I've taken.

It was so silent that I could even hear my veins pulsating from time to time

As I catch my breath, it seems that I'm starting to lose my mind.

"Hello?" My voice echoing all throughout the place

In every move I make,  my heart beats like a race.

From that call I've got no response from anyone

For I'm alone waiting for all these be done.

When I was dumbfounded by the thoughts that keeps on lingering my mind

I actually freaked out as something reached my wrist from behind.

Looking back I saw green from my vision

"Greetings. I am Ryou..."

"...and I welcome you, to my dimension..."

"...The Black Dimension".

___

"Subaro, anak. Wake up."

"Mom," he replied.

"Pupunta tayo sa Sentro, kailangan nating ipagpatuloy ang misyong 'to."

Ilang segundong naging tahimik si Subaro, tila pinoproseso pa ang mga sinabi ko. Hinintay ko ang magiging tugon niya habang sinusuri ang bawat  bahagi ng kaniyang mukha.

Matapos ang pagkusot ng kanan niyang kamay sa kaniyang mga mata, dahan-dahan kong nakita ang pagbago ng reaksyon niya, bakas ng hindi pagsang-ayon.

"Bakit mom? Ayoko ro'n! Bakit kailangan pa nating bumalik do'n?"

Nilapit ko ang sarili ko sa kaniya at dahan-dahang hinaplos ang kaniyang mukha.

"Ang Sentro ay ang lugar kung saan tayo nababagay, tayong mga Shinigami!" Wika ko habang nakatingin sa kaniyang mga matang gumuguhit ng pangamba.

Sa aking pagtingin sa kawalan ay bumalik ang alaala ko sa araw na iyon. Sa aking ika-labing walong kaarawan, na siyang araw rin mismo kung kailan ko napanaginipan ang lugar na iyon, at si Ryou.

"Dito mismo sa kinatatayuan natin, dito itatayo ang magiging tahanan ng mga katulad natin - tayong mga Shinigami."

At alam kong ang Sentro ang tinutukoy niya.

"But why did they pushed us away before? Why are we chased by those Councils? Why did they hurt you? Why did they capture dad? If that place is home, then I hate being home!"

Doon ko napagtanto kung gaano kalaki ang naging epekto nitong lahat sa anak ko. Napakabigat sa damdamin ang marinig ang lahat ng ito galing sa kaniya. Napakasakit.

Niyakap ko siya ng mahigpit.

"I'm sorry, Subaro." Ang pagpigil ko sa aking mga luha. "I'm sorry because I couldn't do anything. I couldn't do anything about this difference that keeps us apart. I'm sorry, anak."

"What do you mean by that, mom?"

"We are born different, and they are threatened by our existence."

"Why? We're not bad, right?"

"No. Kaya tayo babalik. We need to prove them wrong. We need to be back home."

Mga dapit hapon na nang sinimulan namin ang aming paglalakbay patungo sa Sentro. Napuno ng mga katanungan ang aming paglalakbay mula kay Subaro. Sinubukan ko namang maipaliwanag sa kaniya ang lahat sa abot ng aking makakaya. 

We are returning, Kieth. Me and our son.

Gabi na nang marating namin ang kalagitnaan ng gubat nang maisipan naming huminto para makapagpahinga. Medyo nagugutom na rin si Subaro kaya kumain na lamang muna kami. Ilang segundo pa ang nakalilipas nang mapansin ko ang biglaang pag-iba ng daloy ng hangin. The Knights are coming.

Ang mga Knights ang mga mandirigimang mula sa Sentro. Sila ang itinalagang kawal na magpuprotekta sa kanila laban sa mga bantang galing sa labas. At sinong mga banta - kami.

"Do you think they are still looking for us?" Tanong ko kay Subaro using our inner thoughts.

"Maybe," he replied.

Noong isang linggo pa nila kami hinahanap. Their goal is to capture us in order to study and experiment our abilities and mere existence. Sa pagkakaalam ko ay marami na rin silang nahuling mga Shinigamis na nagtatangkang kalabanin sila ngunit dahil ay hindi pa sila gaanong kalakas at hindi pa nila kayang gamitin ang kanilang mga kakayahan, wala silang pag-asang daigin ang mga Knights na trained para talunin kaming mga Shinigami.

"N-Nandito siya."

Nabigla na lamang ako nang makarinig ako ng isang boses. Kunot-noo akong napasilip sa kanila at nakitang nakatingin sa direksyon namin ang isang babaeng tila ay kaedad ko lamang. Worse, isang Shinigami.

"Pano mo nasabi yan?" Tanong ng isang Knight, halata ang pagdududa sa boses nito.

"I-I managed t-to hear an inner voice, at isa pa, w-wala naman tayong kasama ngayong S-Shinigami," sabi nito, nauutal at garalgal ang boses.

Kaagad kong naikuyom ang mga kamao ko nang mapagtantong ginagamit nila ang kapwa ko Shinigami na parang isang laruan at bagay para mahanap at matunton kami. Curse them!

Agad kong hinila si Subaro palayo nang makarinig ako ng inner voice.

"I won't tell them kung nasaan kayo. But in exchange, please let me escape. Please help me," sabi niya.

I was about to turn around nang---

"MOM!"

_____