Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Zodra ik thuiskom, vlieg ik in mijn boeken en pak mijn schrift. Alles wat ik zojuist heb meegekregen, ga ik opschrijven. Niet per se om mijn weerwolfvrienden te verraden, meer om me er altijd aan te kunnen herinneren. Het is namelijk niet een alledaags ding, om te leven met gedaanteverwisselaars in je leven.
Scott McCall De eerste waarvan ik wist dat hij een weerwolf was. Erg aardige jongen, soms wat verwarrend, maar verder niets aan op te merken. Gooide mijn water over zijn broek de eerste keer dat we elkaar ontmoetten.
Stiles Stilinksi Volgens mij gewoon een mens, nog nooit echt met hem gepraat, maar hij weet meer dan ik van dit alles en is erg grappig tot in hoe ver ik hem nu ken.
Derek Hale Aantrekkelijk.
Ik ga met een hand door mijn haar en laat mijn pen op het papier vallen. Derek Hale. Ik weet niet zo goed wat ik van hem moet vinden op dit moment. Aan de ene kant voel ik me zo veilig bij hem tegenover andere mensen of in gevaarlijke situaties. Hij geeft soms seintjes – waarschijnlijk per ongeluk – van dat hij behoorlijk zorgzaam is, maar laat dit heel indirect blijken. Toch ben ik wel bang van hem; ik weet niet tot wat hij in staat is en wat hij een onschuldig mens aan zou doen.
Daarnaast heeft hij blauwe ogen wanneer hij van gedaante verwisselt. Wat dat precies inhoudt weet ik nog niet, maar dat is precies de reden waarom ik nu naar de bibliotheek ga om daar wat boeken over te zoeken. Ik moet meer weten van Derek Hale.
🐺
Langzaam laat ik mijn ogen vallen over de titels van de boeken, terwijl mijn vingertoppen erlangs schuiven. Alle boeken zijn stoffig en oud, niks wat ik vrijwillig in mijn vrije tijd zal lezen, maar toch ga ik het nu doen.
Meerderendeel van alle boeken die ik bekijk, hebben een Latijnse titel. Ik zucht en wrijf over mijn voorhoofd. Het is best lastig om gewone, Engelse boeken te zoeken onder de categorie weerwolven.
"Lukt het, inbreker?"
Schichtig draai ik me om, terwijl ik mijn hart bij elke seconde harder voel kloppen. Gloeiende gloeilampen, ik schrok me rot.
"Derek," ik zucht en leg mijn hart op mijn borst, "ja, het lukt wel."
"Je zag er nogal," Derek houdt zijn hoofd ietwat schuin en fronst zijn wenkbrauwen, "hulpeloos uit."
"Het lukt me best. Ik weet heus wel hoe een bibliotheek werkt."
Ik trek een random boek uit de kast en doe alsof dat het boek is waar ik naar opzoek was. Vervolgens houd ik het in de lucht en pronk ermee, alsof ik weet waarover dit nutteloze, Latijnse boek gaat.
"Ik wist niet dat je geïnteresseerd was in geboorteregeling van wolven," een grijns vormt zich rondom Derek's mond.
"Euh-" ik bekijk de kaft nog eens verbaasd, maar kijk dan zelfverzekerd en zet een hand in mijn zij, "projectje voor biologie, snap je."
"Ah," Derek gelooft me duidelijk niet, maar knikt alsof ik de waarheid spreek.
"En wat heeft meneer Hale hier in een bibliotheek te zoeken?" vraag ik.
"Ik lees graag. Hoe is het met je?" antwoordt hij, "Laten we even gaan zitten."
Na een tafel gevonden te hebben, zitten we tegenover elkaar in het hoekje van de bibliotheek.
"Het gaat wel," ik haal mijn schouders op.
Zie je, het lijkt erop dat Derek weer zorgzaam is, maar toch voel ik angst als hij me zo recht in mijn ogen staart en tegenover me zit.
"Ook na wat je gisteren allemaal hebt gezien? Het is namelijk niet de bedoeling dat je er traumatische ervaringen aan overhoudt."
Hij vouwt zijn handen in elkaar en praat zachter dan normaal. Misschien komt het doordat we in een bibliotheek zitten, maar waarschijnlijk is het doordat hij niet wil dat iemand het hoort. Niet dat er iemand in de buurt zit.
"Nee hoor, ik heb mijn broer ooit naakt gezien, dus erger kan het niet," grinnik ik schaapachtig.
Fronsend, tegelijkertijd walgend kijkt hij me aan.
"Oké, duidelijk."
Ik tik met mijn nagel op de tafel en vloek in gedachten door wat ik net zei. Derek kan mijn grappen én vorm van sarcasme overduidelijk niet waarderen, trouwens, hoogstwaarschijnlijk kan hij geen enkele manier van humor waarderen. Stel je voor, Stiles en hij in één kamer zonder uitweg, dat zou Derek's dood worden. Ik grinnik zachtjes door de gedachten, waardoor ik Derek's ogen direct in me voel branden. Wat ongemakkelijk krab ik in mijn nek en kijk hem vervolgens aan. Mijn mond valt een beetje open wanneer zijn ijzige, groene ogen geen spiertje bewegen en maar in de mijne blijven staren. Er gaan zoveel gedachten door me heen dat ik me niet meer kan focussen op één. Uiteindelijk wend ik snel mijn blik af en bijt op mijn lip. Hij doet iets met me en ik kan mijn vinger er niet op leggen wat het nu precies op. Fuck.
"Dus..." mompel ik zachtjes, "wat is er nu gister precies gebeurd met Scott?"
Er valt even een stilte.
"Zet het uit je hoofd," zegt hij dan laag, waardoor ik mijn wenkbrauwen frons.
"Wat?"
"Zet. Het. Uit. Je. Hoofd. Zal ik het anders voor je spellen?"
Dat hij plotseling zo bits reageert verbaasd me. Drie seconden geleden vroeg hij namelijk nog of alles goed met me ging en nu doet hij alsof hij het liefst mijn slokdarm met zijn tanden uit mijn keel trekt.
"Luister," zucht hij, "je probeert in te breken in mijn huis en ziet toevallig dat Scott gewond is, maar dat betekent niet dat je nu het recht hebt om alles te weten en je overal mee te bemoeien, Jaylinn."
"Ik ben één van de weinigen die jullie geheim veilig houd, dat jullie weerwolven, banshees, werecoyote's zijn, noem maar op, dus ik heb zéker het recht om te weten wat er aan de hand is."
Derek buigt zich voorover zodat onze neuzen op maximaal vijf centimeter van elkaar verwijderd zijn. Zijn zware adem uit irritatie botst tegen mijn lippen en de geur van zijn aftershave dringt mijn neus binnen. Het maakt me zwak, zorgt ervoor dat mijn handen beginnen te trillen.
"Dat Scott je vertrouwt, betekent niet dat ik dat doe."
Hij staart me even intimiderend aan, waarna hij helemaal van zijn stoel opstaat en wat vuil van zijn zwarte jack afveegt.
"Ga maar gewoon lekker je hond uitlaten en naar school en je make-up doen en zo, maar zorg ervoor dat je niet meer met je neus in onze zaken terecht komt," zijn zijn laatste woorden voordat hij de bibliotheek uitloopt.
Ik wrijf even over mijn gezicht en laat mijn hoofd dan op tafel vallen. Misschien heeft hij wel gelijk, misschien moet ik me niet bezighouden met dat soort dingen. Als ik zo'n wond zou oplopen zoals Scott had, zou ik dood zijn. Ik ben geen weerwolf, of welke gedaanteverwisselaar dan ook, en ben daarom natuurlijk een makkelijke prooi.
