LOVE WITH BLOODSTAINS

Hoofdstuk 19 | Everything is gonna be okay

Derek Hale

"Fuck Peter, ik ben dood," zeg ik.

"Ten eerste, taalgebruik en ten tweede, stop met zo dramatisch rondjes te lopen door je appartement. De laatste tijd doe je dat vaak en het irriteert me."

"Urgh!" roep ik, "ik heb helemaal niks aan jou, Peter. Waarom ga je niet gewoon weg?"
Ik loop naar de deur die ik open en vervolgens sein dat Peter eruit moet. Wat is hij nu weer voor oom?

"Hey, ben jij niet Jaylinn," zegt Peter opeens. Met gefronste wenkbrauwen draai ik mijn hoofd om het hoekje en zie inderdaad Jaylinn staan. Haar ogen zijn helemaal rood van het huilen, net zoals haar neus. Het ziet er echt schattig uit.

"Ik ga dood," zegt ze waarna ze een stap naar binnen zet en opnieuw begint te huilen. Ik sluit de deur en kijk naar haar. Wat moet ik nu doen? Ik ben niet goed in... Hoe noem je dat? Ohja, troosten. Peter beeldt uit dat ik haar moet omhelzen. Goed idee. Ik sla mijn armen om haar heen en trek haar dicht tegen me aan.

"Derek, ik ga dood," huilt ze.

"Hoezo?" fluister ik tegen haar oor aan. Ze wringt zichzelf uit mijn omhelzing en draait zich om. Er zitten twee roze gekleurde handdrukken in haar nek gegraveerd. Daaromheen is het opgezwollen. Net wanneer ik druk bezig ben met het onderzoeken van de handdrukken duwt Peter me hardhandig aan de kant.

"Laat eens zien," zegt hij.

"Wie bent u?" vraagt Jaylinn zacht.

"Peter, schatje, ik ben Peter."

Diep zuchtend ga ik langs hem staan.
"Het is van Braeden," zeg ik.

"We moeten eerst uitzoeken wat Braeden precies is voordat we kunnen zeggen wat dit is," zegt Peter. Daar heeft hij gelijk in. Ik heb namelijk nog nooit gehoord van zoiets als wat Braeden is. Hoe moeten we haar eigenlijk noemen, zombie?

"G-ga ik hieraan dood?" stottert Jaylinn. Ik ga voor haar staan en veeg de tranen weg met mijn duim.

"N-"

"Als je even wacht dan zullen we het zien," onderbreekt Peter me.

"Luister niet naar hem," zeg ik, "die man is gek in zijn hoofd."

Peter grinnikt. "Zeg jij."

"Peter, hou. Je. Mond."

"Rustig hoor, wolfje."

Jaylinn ademt bibberend in en weer uit. Ik neem haar mee naar de bank en laat haar daarop zitten. Ze verbergt haar gezicht in haar handen. "Ik wil mijn vrienden en familie nog niet kwijtraken. Eerst wil ik school afmaken en mijn droomjob gaan doen. Ik wil kinderen en gewoon een gelukkig gezin hebben. Ik wil nog niet dood..."
Alles wat ze zegt klinkt zo menselijk. Aan dat soort dingen heb ik nooit gedacht. Nog nooit gedacht aan een gelukkig gezin net zoals ieder normaal persoon of gelukkig zijn. Nooit geen zorgen hebben.

"Derek gaat het?" vraagt Jaylinn.

"Hij is zo diep in gedachten, over jou," zegt Peter.

"Ga toch weg met je stomme grappen," zucht ik en sla een arm om Jaylinn heen.

"Wat is Braeden eigenlijk, precies?" vraagt ze.

"Dood," antwoordt ik kort. Opeens vliegt de deur open.

"Het is hier werkelijk waar niet veranderd, hoe fascinerend?" Braeden loopt naar binnen. Ze heeft haar jagers dit keer meegenomen. Het valt me ook op dat ze er een stuk beter uitziet dan daarnet in het bos. Haar huidskleur zit weer tegen het normale aan. Ik sta op en kijk naar Peter, hij probeert weg te glippen maar een jager houdt hem tegen.

"Als we hier Peter niet hebben." Braeden neemt Peter van de jager over en pakt hem vast aan zijn trui.

"Wat leuk om je weer te zien, miss. Het zou een stuk comfortabeler zijn als je me losliet."

Hoofdschuddend laat ze hem los en kijkt naar mij en Jaylinn.

"Jij weer," sist ze naar Jaylinn die bang in haar jas kruipt.

"Braeden, laat haar," zeg ik.

"Derek, ik ben teruggekeerd voor jou. Om jou weer te zien, om weer zoals vroeger te zijn. En dat met mijn eigen pack, mijn menselijke pack."

"Jouw 'pack' heeft mij dus wel bijna vermoord."

"Natuurlijk niet. Ze wilden je alleen vasthouden zodat ik naar je toe kon komen. Maar het punt is, zij hoort niet thuis in ons normale leven dus zal ze geschrapt moeten worden."

"Je was dood," ga ik in discussie met haar. "Ik had niet verwacht dat je terug zou komen."

"Had je dan niet aan me gedacht, Derek?!"

"Dat heb ik niet gezegd," ik laat een korte stilte vallen waarin ik snel omkijk naar Jaylinn. Ze zit aandachtig mee te luisteren.

"Zijn jullie samen?" vraagt Braeden. Ik slik. Zijn we samen?

"Ik weet al genoeg. Jagers, neem haar mee."

"Nee!" roep ik, "laat haar met rust. Ze heeft hier niks mee te maken, ze kan er niks aandoen."

"Begrijp je het dan niet? Ze hoort niet thuis in ons leventje, Derek. Ik wil alles zoals vroeger, zoals eerst. Wij, gelukkig samen. That's all I want. Please Derek, ga akkoord. Jij wil dit ook."

Nogmaals slik ik. Wil ik dit?

"Denk maar na, morgen wil ik het antwoord weten." Met die woorden verlaat Braeden mijn appartement.

"Gaat ze me morgen vermoorden?" vraagt Jaylinn als de deur dicht is en Braeden en haar 'pack' weg zijn. Hierop durf ik geen antwoord te geven. Ligt waarschijnlijk aan mijn antwoord. Ik zucht en ga met een hand door mijn haar.

"Blijf hier slapen," zeg ik.

Jaylinn schudt haar hoofd waarna ze een pijnlijk gezicht trekt. "Ik moet om tien uur thuis zijn."

"Het is half twaalf."

"Fuck."

"Taalgebruik!" roept Peter erdoorheen.

Ik sluit mijn ogen en tel langzaam tot tien. Soms heb ik echt de neiging om Peter zo'n harde klappen te geven dat hij niet normaal meer kan nadenken. Het is dat hij mijn oom is, anders was hij hier nu niet. Die stomme opmerkingen zou ik van een vreemde nooit kunnen pikken. Mijn telefoon trilt op de tafel. Scott heeft me een berichtje gestuurd.

23:33 - Morgen hebben we om zes uur een meeting bij mij thuis over Braeden. Lydia heeft iets ontdekt alleen is het moeilijk uit te leggen hierop. Zie je dan.

23:34 - Je mag zelf weten of je Jaylinn meeneemt.

Voor wie moet Derek kiezen, Braeden of Jaylinn?

-xoxo