LOVE WITH BLOODSTAINS

Hoofdstuk 15 | In the hospital

Scott McCall

"Fuck!" roep ik. Ik transformeer in een weerwolf en ga klaar staan om aan te vallen. Op dat moment komen Kira, Lydia en Jaylinn bij ons staan. Nu staan we ongeveer met evenveel personen tegenover elkaar. We vallen de jagers aan. Als eerst ga ik voor de leider, die een stuk sterker is dan ik dacht. Vanuit mijn ooghoeken zie ik Jaylinn staan, helemaal verstijfd. Van achter loopt er een jager op haar af en ze heeft het niet door. Doordat ik afgeleid word door Jaylinn slaat de jager waarmee ik aan het vechten ben zijn kruisboog tegen mijn hoofd. Ik beland op de grond, dat deed echt pijn.
"Je gaat eraan, jochie," zegt de jager waarna hij zijn kruisboog op mij richt. Stiles springt vanuit het niets op hem waardoor ze samen op de grond vallen.
"Thanks, buddy!" roep ik naar Stiles. "Ik handel deze wel af."
Net wanneer ik verder wil vaan met het afmaken van de jager klinkt er een kreet achter me. Alsof er iemand... Dood gaat. Ik draai me met een ruk om en zie Jaylinn bewegingloos op de grond liggen. Achter haar staat een jager, nog steeds zijn wapen gericht op haar. Ik val hem aan en steek mijn nagels diep door zijn hart. Vervolgens laat ik me naast Jaylinn zakken.
"Jaylinn," zeg ik. "Jaylinn, zeg iets."
Ik kijk op en zie Derek aankomen rennen, half mank.
"Shit..." mompelt hij. "We moeten haar naar het ziekenhuis brengen."

Stiles en ik brengen Jaylinn naar het ziekenhuis. De anderen zouden de jagers afmaken en daarna Jaylinn komen bezoeken. Ik til haar op en breng haar naar binnen.
"Scott?" vraagt mam als ze me binnen ziet komen.
"Mam, ze heeft een ernstige wond. Behandel haar snel anders overleeft ze het niet," zeg ik. Ze haalt er meteen dokters bij die haar wegbrengen.

Jaylinn Seldon

"Volgens mij komt ze bij." 

"Eindelijk." 
"Inderdaad, ik dacht dat ze nooit meer wakker zou worden." 
"Doe normaal, natuurlijk zou ze wel wakker worden." 
Alle stemmen om me heen klinken zo vaag en ver weg. Met alle kracht probeer ik mijn ogen te openen maar het lukt gewoon niet. Het is net alsof alles in mijn lichaam verlamd is. Ik probeer te zuchten maar zelfs dat lukt niet. 
"Duurt wel lang..." Ik kan eruit halen wie het zegt: Stiles. Er vliegen vaag beelden door mijn hoofd. Ik weet niet wanneer maar ik was in het bos... Samen met Scott, Kira, Lydia en Stiles en er waren jagers. 
"Het kan even duren maar ze hoort alles wat we zeggen nu," zegt een onbekende vrouwenstem. Het klopt wel. 
"Jaylinn," zegt Lydia. Zo te horen aarzelt ze even om haar zin verder af te maken maar doet het toch wel. "Alles komt goed, maak je geen zorgen."
Langzamerhand voel ik dat iemand mijn hand vast heeft. Ik beweeg mijn vingers en kan vervolgens mijn ogen openen. Blije gezichten vullen mijn zicht. 
"Hey," zeg ik maar het komt er wat heser uit dan verwacht. Al mijn vrienden zitten om me heen. Een vrouw in verpleegkleren staat er ook bij. 
"Hoe gaat het?" vraagt de vrouw. 
"Euh... Goed, denk ik. Wat is er allemaal gebeurd?" 
"Gisterenavond toen kwam je samen met Lydia en Kira naar Stiles en mij toe, weet je nog?" zegt Scott. Ik knik. 
"Toen we de strijd aangingen om Derek te redden tegen de jagers heeft er eentje je neergeschoten. Maar je hebt echt magische krachten want je bent heel snel genezen. En dat zonder een weerwolf te zijn."  
De verpleegster grinnikt. "Je bent echt een hele sterke meid." 
"Waar is Derek dan?" vraag ik snel.
"Hij wilde niet komen," zegt Stiles. Dat stelt me een beetje teleur, ik had verwacht dat Derek toch zou komen. Of ja, dat hoopte ik. 
"Maak je geen zorgen, alleen omdat hij zich heel schuldig voelt," voegt Kira er snel aan toe. Ik frons mijn wenkbrauwen en kom overeind waardoor ik nu zit. 
"Hoezo?" vraag ik. 
"Hij denkt dat als hij nooit om hulp geroepen had, jullie ook niet zouden zijn gekomen en jij dus ook niet werd neergeschoten," legt Scott uit. 
"Oh," weet ik alleen maar uit te brengen. Dat is echt super lief, hij voelt zich gewoon schuldig voor iets wat niet eens zijn schuld is. Ik had vast gewoon beter moeten opletten tijdens het gevecht. 
"Jongens," zegt de verpleegster. "Jullie moeten naar school." 
Het is dus maandag. 
"Oké, mam," zegt Scott. En de verpleegster is dus Scott's moeder. Iedereen staat op en loopt de deur uit behalve Lydia, ze fluistert nog wat in de verpleegster haar oor. 
"Daar zal ik voor zorgen," zegt de verpleegster. Waarvoor? Als iedereen weg is komt de verpleegster naast me zitten. 
"Ik ben de moeder van Scott, trouwens." 
"Ik hoorde het, ja. Hoe laat is het eigenlijk?"
"Half twaalf. Wil je wat eten?" 
Eigenlijk heb ik wel honger. "Ja, graag." 
"Ik zal het voor je gaan halen." 

Na zo'n tien minuten komt mevrouw McCall terug met een dienblad met eten en iemand achter haar aan. 

"Kijk, hier ligt ze," zegt ze. Ze heeft Derek meegenomen. Mevrouw McCall legt het dienblad op het kastje naast me, zegt vervolgens wat tegen Derek en verlaat vervolgens de kamer. 
"Hey," zeg ik. "Ga zitten." 
Derek neemt plaats op het bed en kijkt me aan. "Sorry." 
"Het is niet jouw schuld. Jij kon er vast niets aan doen." 
"Jawel. Als ik jullie nooit had geroepen lag jij hier nu ook niet en dat is nog niet het ergste. Ik zag de jager al achter je staan maar ik zat nog vast aan de boom. Ik was veel te laat, als ik eerder was geweest had ik je kunnen redden e-" 
"Derek, stop." Ik leg mijn hand op zijn arm. "Het is oké. Blijkbaar ben ik toch genezen. En het is vooral niet jouw schuld." 
Hij kijkt me aan, en ik hem. We brengen onze hoofden dichterbij elkaar totdat onze lippen elkaar aanraken...