Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Mijn eerste weekend in Beacon Hills is verspild aan het schoonmaken en decoreren van mijn nieuwe kamer.
Oftewel, ik heb niet eens tijd gehad om dit dorpje te verkennen. Het is echt een heerlijk gevoel als je naar school rijdt en je niet eens de weg weet. Not.
Door het feit dat ik geen idee heb waar ik heen moet, raak ik verdwaald in een straat met enkel bossen eromheen. Met een diepe zucht parkeer ik mijn auto langs de weg en pak mijn telefoon erbij. Eens kijken of ik bij Beacon Hills High School kan komen met een navigatie.
Terwijl ik het adres intyp, zie ik vanuit mijn ooghoeken een schim in het bos. Met gefronste wenkbrauwen kijk ik naar de plek waar ik dacht dat ik net iemand zag staan. Tot mijn grote verbazing staat er niks of niemand.
Okay, ik ben net drie dagen hier en ik word nu al paranoïde. Had ik mijn medicatie toch maar geslikt. Wacht, ik heb niet eens medicatie.
Wanneer mijn navigatie de weg naar school aangeeft, vertrek ik zo snel mogelijk van deze vreemde straat. Ik wist vrijwel zeker dat ik daar écht iets of iemand zag staan...
Ik stap de school binnen, rugzak over mijn schouder heen geworpen. Dit is wat al een tijd heb gemist; de standaard high school sfeer. De gangen met honderden kluisjes, groepen leerlingen die door de gangen heen stormen en niet te vergeten de zeer aantrekkelijke jongens. Zoals ik me kan herinneren spelen ze op Beacon Hills High School lacrosse, dus kan ik genieten van sportende jongens tijdens trainingen of wedstrijden.
Sinds ik niet zo houd van socialiseren met mensen, heb ik van tevoren alles over de telefoon met school geregeld. Slim toch? Ze hebben me mijn rooster en klas gestuurd per post. Nu hoef ik me tenminste tegen een paar mensen minder leuk en aardig te gedragen.
Relaxt loop ik door de gangen, terwijl ik kijk op mijn rooster. Ik heb het eerste uur biologie in lokaal tachtig, great. Wacht... Waar is lokaal tachtig? Met een diepe zucht stop ik mijn rooster in mijn tas en kijk om me heen, opzoek naar iemand die me kan helpen. Moet ik alsnog socialiseren met mensen, lekker dit.
Hebben ze geen route naar lokaal tachtig, of zo? Okay, welke school heeft dat nu weer. Nee precies, geen enkele. In plaats van te stressen, pak ik een flesje water uit mijn tas en begin te drinken. Gouden tip; drink water als je strest.
"Nieuw hier?"
Ik draai me om en kijk regelrecht in twee bruine ogen van een jongen, die me zuur aankijken. Pas na vijf seconden realiseer ik me dat ik per ongeluk water over hem heb geknoeid. Wanneer ik zie op welke plek is gekomen, bijt ik schuldig op mijn lip.
"Oops," zeg ik.
Nice, Jaylinn, je hebt je eerste indruk al verpest door water over zijn geslachtsdeel te gooien.
"Geen zorgen," lacht de jongen vriendelijk, "ik heb nog wel een andere broek in mijn kluisje liggen."
Hij ontbloot zijn tanden, terwijl hij met een hand door zijn perfect in model zittend, bruin haar gaat. Ik glimlach. Hij heeft een vriendelijke uitstraling, gewoon iets waar zelfs een harteloze bitch zoals ik blij van word.
"Ah ja, je bent zo te zien altijd voorbereid op meisjes die random hun water op je broek gooien," zeg ik.
"Ja, precies, dit maak ik dagelijks mee," grinnikt hij.
Er valt even een ongemakkelijke stilte, maar die wordt al snel verbroken doordat de jongen zijn hand uitsteekt.
"Ik ben Scott trouwens, aangenaam kennis te maken."
Ik schud zijn hand.
"Jaylinn," zeggen we tegelijkertijd.
Ik trek een wenkbrauw op en kijk hem verbaasd aan. Hoe weet hij mijn naam?
"Facebook. Ik zag een nieuwe leerling in mijn klas, we zitten bij elkaar in de klas," legt Scott uit.
Opgelucht laat ik zijn hand los. De herinnering van de schim die ik zag blijft me achtervolgen, waardoor ik sneller schrik van dingen zoals deze. Ik zag het al helemaal gebeuren dat Scott gewoon die schim was en me al achtervolgt sinds ik hier ben komen wonen.
🐺
De dag verliep verder best normaal. Scott blijkt een harstikke aardig jongen te zijn en ik heb een beetje kennis gemaakt met zijn vrienden. Verder ben ik de hele dag met hem geweest en hebben we nummers uitgewisseld.
Nee, stop die gedachten van je maar. We zijn gewoon vrienden. Volgens mij heeft hij zelfs een vriendin, zij keek me namelijk zeer bitchy aan toen ik met Scott aan kwam lopen. Plus één hater op de eerste dag van school. Heerlijk.
Terwijl ik rustig door mijn tijdlijn scroll op Instagram, voel ik opeens gehijg in mijn nek, vervolgd door gelik. Ik kom overeind van de bank en zucht.
"Je wil naar buiten, hè?" vraag ik aan mijn hond – niet dat ik verwacht dat hij terug gaat praten, maar ja.
Apollo begint blij te kwispelen als bevestiging op mijn vraag.
Ik moet toegeven dat dit best een fijn bos is om te wandelen met Apollo. Hier kan ik mijn husky rustig loslaten. Relaxt hoor, zo'n boswandeling.
Totdat mijn hond ineens gas geeft en ervandoor gaat.
"Apollo!" roep ik, maar natuurlijk rent hij gewoon door.
Ik zet de achtervolging in en ren op mijn hardst. Ondertussen moet ik allerlei bomen ontwijken, om te voorkomen dat ik een hersenschudding oploop. Zo onhandig ben ik namelijk wel. Apollo komt tot stilstand voor een groot huis, dat er oud en half afgebrand uitziet. Als ik dichterbij kom zie ik dat dat ook zo is.
Wat doet een half afgebrand huis nu weer midden in het bos en wat zorgde ervoor dat mijn hond hierheen rende? Ik kan mijn nieuwsgierigheid niet in bedwang houden en loop naar de voordeur.
"Apollo, blijf," waarschuw ik mijn hond.
Voorzichtig probeer ik de deur te openen. Ha, er zit niet eens een slot op. Welke loser beveiligt zijn deur niet eens? Ja, niet dat dat trouwens nut heeft hier, maar dan nog. Achter me sluit ik de deur zachtjes en draai me dan om.
Opeens klemt iemand zijn hand om mijn keel en kijk ik in twee groene ogen. Door de angst, adrenaline en het feit dat ik geen zuurstof binnenkrijg wordt mijn zicht wazig...
