LOVE WITH BLOODSTAINS

Hoofdstuk 14 | Having problems

Jaylinn Seldon

Inmiddels is Apollo alweer thuis en gaat alles goed. Mijn huiswerk heb ik afgemaakt aangezien het vandaag zondag is en ik morgen weer naar school moet. Net wanneer ik mijn boeken dichtklap hoor ik beneden de deurbel gaan. Er klinkt onduidelijk gepraat waarna er voetstappen op de trap klinken. Stiekem hoop ik dat Derek er is, maar dat is haast onmogelijk. Alsof mijn ouders zo'n man zouden binnenlaten. No way. De deur gaat open en Lydia en Kira lopen binnen. Ze nemen allebei plek op het bed. 
"Hey," zeg ik verrast. "Wat komen jullie doen?" 
"Gewoon, even bijpraten," zegt Lydia met een grijns op haar gezicht. 
"Hoe gaat het?" vraagt Kira er snel achteraan. 
"Goed, met jullie?" 
"Ook goed," zeggen ze allebei tegelijk. Ze giechelen even waarna Lydia op een andere positie gaat zitten. Ik frons mijn wenkbrauwen. Wat zijn ze nou weer van plan?
"Is er nog iets gebeurd dat wij moeten weten?" vraagt Lydia. 
"Euh..." Ik denk even na. "Ja, Apollo is weer helemaal beter nadat hij een ongelukje heeft gehad." 
"Gelukkig. Nog iets anders?" Kira blijft maar als een enge seriemoordenaar naar me lachen. En het begint best wel awkward te worden. Dan bedenk ik me iets, ik weet precies waarom ze zo doen. 
"Laat ik er maar niet omheen draaien, ja ladies, ik heb met Derek gezoend," zeg ik dan. Ze gillen en klappen in hun handen. 
"Dus, mag ik je nu Jaylinn Hale noemen?" vraagt Lydia wanneer ze een beetje zijn gekalmeerd. 
"Oh my god, wat een leuk stel!" roept Kira. Ik gebaar snel dat ze zachter moeten doen. Als mijn ouders dit horen mag ik de komende weken Derek niet meer aankijken. Laten we van die weken maar jaren maken. 
"Okay," zegt Lydia. "Zoent hij lekker?"
Ik moet erom lachen en weet eigenlijk niet hoe ik moet antwoorden. Hij zoent echt lekker maar dat komt er waarschijnlijk zo verliefd uit als ik het zou zeggen. Net wanneer Lydia wil reageren wordt ze gebeld. Ze neemt op en haar gezicht is opeens erg serieus en tegelijkertijd geschokt. Kira en ik kijken elkaar vragend aan. 
"Het was Stiles," zegt Lydia wanneer ze heeft opgehangen. "Er is iets aan de hand met Derek. Hij is met Scott maar ze hebben meer mensen nodig, we moeten er nu heen." 
"Waar zijn ze?" vraag ik. 
"In het bos." 

Stiles Stilinski

"Wat moeten we doen?" vraag ik heel zacht aan Scott wanneer ik heb opgehangen. 
"Als we hen nu aanvallen zijn we er allebei geweest. We moeten op de anderen wachten." 
Ik zucht ook heel zacht. Als ik nu te veel geluid ga maken ben ik er twee keer geweest, de ene keer door Scott en de andere keer door de jagers. Toen ik ongeveer een half uur geleden met Scott huiswerk aan het maken was hoorde Scott opeens iets van Derek of zo. In ieder geval iets wat betekend dat Derek in de problemen zat en iets wat alleen weerwolven kunnen. We zijn erheen gegaan en nu blijkt het dat Derek in de val is gelopen en de jagers hem te pakken hebben gekregen. Hij zit vast aan de boom op een afgelegen plek in het bos. Er staan jagers dreigend om hem heen terwijl wij een einde verderop in de bosjes zitten. Wel een mooi plekje want we kunnen alles wat er gebeurd zien. Of ja, wat je mooi noemt... 
"Derek Hale," zegt een van de jagers. Het lijkt erop dat hij de leider is. "Nooit verwacht dat jij de eerste was die we zouden hebben..." 
Derek gromt en probeert zichzelf los te rukken maar het lukt overduidelijk niet. 
"Wat is dat nou," de jagers hand gaat naar Derek's wang. "Is dat een traan? Heb je gehuild?" 
Derek houdt zich deze keer stil. Wacht wat, heeft hij gehuild? Nee, dit is een grap. 
"Hoorde je dat?" vraag ik aan Scott. 
"Sshh." 
"Derek heeft gewoon gehuild!" 
Shit... Veel te hard. 
De jagers richten hun wapens en kijken om zich heen. 
"Daar zitten ze!" roept er eentje, wijzend naar ons.