LOVE WITH BLOODSTAINS

Hoofdstuk 18 | A fight with his ex

Jaylinn Seldon

You better watch out
You better not cry
You better not pout
I'm telling you why

Santa Claus is comin' to town
Santa Claus is comin' to town
Santa Claus is comin' to town

"Santa Claus is comin' to town!" zing ik in mijn borstel, dansend door mijn kamer. Het is gewoon niet te geloven hoeveel ik van Kerstmis houd. Opeens bedenk ik me wat. Ik moet kerstavond organiseren met mijn vrienden en daarna cadeautjes kopen! Ik pak mijn mobiel en bel als eerst Scott maar hij neemt niet op. Ik bel de rest van mijn vrienden maar die nemen ook niet op. Vreemd... Dan zit er maar één ding op: Derek bellen. Ik druk mijn mobiel stevig tegen mijn oor en luister naar het gepiep.

Piep... Piep... Pi-

"Gast... We moeten hier niet zijn. Fuck. Ze zien ons. Fuck, fuck, fuck."
"Ze komt op ons af!"
"Kira, rennen! Hey, Kira, kom!"
"Wat is ze aan het doen?"
"Kira!"
"Derek, ze komt op jou afgelopen."
"Rennen!"

Op dat moment wordt er opgehangen. Wat is er allemaal aan de hand en waar zijn ze. Ik ga eens na wat ik net allemaal hoorde . Geritsel van bladeren, verschillende stemmen van mijn vrienden en krakende takken. Ze moeten in het bos zijn. Ik zet mijn muziek af en ren naar beneden.
"Schat, waar ga je heen?" vraagt mam.
"Ik moet gaan, naar vrienden."
"Waarom doe je altijd zo geheimzinnig?"
"Mam, alsjeblieft. Ik ben om tien uur thuis."
"Tien uur?!"
Ik luister niet verder naar mam en trek mijn jas aan. Vervolgens ren ik naar buiten en stap op mijn fiets. Zo fiets ik op mijn allerhardst naar het bos.

Net wanneer ik aangekomen ben vergeet ik helemaal dat ik wapens ben vergeten. Terwijl ik door het bos ren voel ik in mijn zakken. Aansteker, yes.
Als mijn vrienden in gevaar zitten zouden ze sowieso naar het begin van het bos gaan, lijkt me logisch toch? Ik hou de aansteker stevig vast en ren naar het begin. Vanaf een afstandje hoor ik allemaal geschreeuw. Duidelijk Stiles' en Scott's stem. 
Uiteindelijk zie ik mijn vrienden. Lydia komt mijn kant inrennen alsof haar leven er vanaf hangt. Waarschijnlijk is dat ook zo. 
"Weg hier, rennen Jaylinn!" gilt ze en rent me zo voorbij. Stiles en Malia komen erachteraan. 
"Kom!" roept Malia maar ik loop verder. Stiles trekt me mee aan mijn arm. 
"Het is te gevaarlijk Jaylinn!" 
"Nee, ik moet kijken waar Scott en Derek zijn!" roep ik terug en ruk me los. Vervolgens begin ik de kant in te rennen waar zij vanaf kwamen. Ik kom tot stilstand wanneer ik Derek zie praten met een vrouw. Achter hem staan Kira en Scott klaar. Ze zien eruit alsof ze de vrouw elk moment gaan aanvallen. Derek daarentegen ziet er kalm uit en heeft alleen een boze gezichtsuitdrukking. 
"Wat is er aan de hand?" vraag ik. Derek kijkt naar me en begint haastig te seinen dat ik weg moet. Ik frons mijn wenkbrauwen en zie hoe de vrouw haar hoofd heel erg langzaam naar mij draait. Jesus fucking Christ, ze ziet eruit alsof ze net uit de dood is opgestaan. 
"Wie is dat?" vraagt ze. 
"Jaylinn," zeg ik, "wie ben jij?" 
"Braeden," antwoordt ze. Vervolgens kijkt ze van Derek naar mij. "Kennen jullie elkaar?" 
"Je laat haar met rust," gromt Derek. Opeens grijpt Braeden Derek's keel vast en duwt hem tegen een boom aan. Kira trekt haar samurai zwaard uit haar riem terwijl Scott een grom laat ontsnappen. 
"Wie is dat?" sist Braeden dit keer door haar tanden. 
"Jaylinn Seldon!" roep ik en zet een stap naar voren, aansteker achter mijn rug houdend, "laat Derek met rust en vraag het aan mij." 
Ze laat Derek los en draait zich met een ruk om naar mij. Ik word best wel bang van de stappen die ze zet, richting mij. Maar ik moet me sterk houden, 'nooit je zwakke kant laten zien' heeft mijn moeder me ooit geleerd. Ze stopt met lopen wanneer er ongeveer vijf centimeter tussen ons zit. Haar lippen raken mijn neus bijna, omdat ze een stuk groter is dan ik. 
"Praat," beveelt ze me. 
Achter Braeden staan Scott en Derek flink uit te beelden dat ik niks moet zeggen en moet gaan. Alsof ik bang ben voor dat wijf. Ze kan er wel uitzien als een zombie maar als ze me met één vinger aanraakt steek ik haar in de fik. Okay, dat is misschien iets te gewelddadig voor mij maar Derek zou het wel voor me doen. 
"We uh... Zijn vrienden," zeg ik. Braeden grinnikt maar dat verandert snel wanneer ze me bij mijn keel vastpakt en me zo optilt. Ik probeer haar handen van me af te duwen maar de is veel te sterk. Happen naar adem lukt ook niet meer. Langzaam voelt het alsof mijn hoofd elk moment kan ontploffen. 
"Je liegt. Derek heeft niet echt iets zoals vrienden," fluistert Braeden. Opeens valt iemand haar vanachter aan en belanden we allebei op de grond. Gelukkig heeft ze me losgelaten waardoor ik eindelijk kan ademen. Heftig adem ik in en uit terwijl ik zie hoe Kira haar zwaard door Braeden wil doorboren maar Derek haar tegenhoudt. Hij gebaart voor de zoveelste keer dat ik weg moet. Ik krabbel haastig overeind en begin te rennen. 

Als ik aankom bij het einde van het bos zet ik mijn handen uitgeput op mijn knieën en buig me voorover. Het gevoel van misselijkheid golft door mijn hele lichaam. 
"Fuck, fuck, fuck," hijg ik. Er komt een auto tot stilstand recht voor mij. Het raampje gaat open en ik zie Stiles tevoorschijn komen. 
"Stap in!" roept hij. Ik doe wat hij me vraagt waarna hij uitstapt in mijn fiets in de kofferbak gooit. Vloekend stapt hij terug in. 
"Wat is er gebeurd?" vraagt hij. 
"Ik werd net bijna vermoord door Braeden." 
"Verdomme, je hebt geluk gehad. Ze is uit de dood opgestaan en is hier voor Derek." 
"Voor Derek?" 
"Ja, hij is haar ex. Of ja, ze hebben eigenlijk nog steeds maar ze is overleden. Was overleden."