KORUYUCU

15.Bölüm"Benimle Kalıyorsun."

ON BEŞİNCİ BÖLÜM●"Benimle Kalıyorsun."

Kafamı Robert'ın göğsüne yaslamam;huzur verici hissettirse de bu şekilde daha fazla duramazdım.Evet gururumdu belki bu konuşan,belki ego fakat ben otoparkı öyle kolay kolay sindiremeyecektim.

Duygularım denizin üzerinde uçan kuşlar kadar özgür olsa da,ava çıkan avcının nişan alanına girmiş gibi de çaresiz şeyler besliyordum ruhumda.

Yaşadıklarım bedenimi ordan oraya savururken, aksi bir şekilde zaman işlevini unutmuş durma raddesine gelerek,dönmeden bıkmayan dünyaya meydan okurcasına sûkuta varmış sessizlikte işliyordu;kanıma.

Onun yanında,kendimi güvende hissetmem gerekirken şuan da yalnızlığımla içimde savaşlar veriyordum.Beni saran kolları sûkuta eren zamana hoşnut gibiyken ben bu durumdan kendimi sıyırmakla cebelleşiyordum.

Evet,buna ne derseniz deyin lâkin;benim için aşk,güvenmekti.

Onun her sözüne itaat etmek istemiyordum.Çünki;fıtratım da bu yoktu.Ben emir veren herkese nefret beslerken,hayatımı teslim edeceğim adamın-koruyucumun-böyle bir sıfata sahip olması beni zorluyordu..Korkutuyordu.

Peki ya diğer yandan,Markus ve adamları?

Sarpa saran hayatım,benliğimi delip geçiyordu.Kontrol altına alamıyordum hiç bir şeyi.Yaşadıklarım ayağıma dolanırken,ne hissedeceğimi bilmiyordum.Bu kadar önem taşıyan Daisy,daha ne yapacağını bile bilmiyordu açıkçası.

-"Ne yapacağını bilmene gerek yok.Ben yaparken yanımda ol yeter."

Ne dedi o az önce?Nasıl ya kafamda ki b*ka sarmış düşüncelerimi de okuyabiliyor muydu?Kafamı göğsünden kaldırıp,gözlerimi gözlerine diktim.O simsiyah gözleri,üzerime düştüğünde afalladım.Ama toparlanmam gecikmedi de!

-"Sen-sen,benim kafamın içi.."

-"Sadece tahmim ettim.Sakin ol.Şuan da ne yapacağını düşünmekten başka ne yapabilirsin ki?"

Fazlasıyla zekiydi,onun karşısında kendimi her ne kadar aptal hissedirse de bu onu gözümde yüceltecek özelliklerdendi.

Ona karşı gözlerimde ki hayran bakışları gizlemem, benim için zordu.

-"Tahmin etme,sana soran olmadı."

Ona neden çıkıştığımı,kendime soramıyordum ki;ona hayranlık besleyici bakışların, kendimden aldığım intikamı da denebilirdi.

-"Hadi gidiyoruz,kalk."diyerek çimlerden kalktı ve elini kalkmam için bana uzattı.

-"Nereye?"

-"İlk önce evine götüreceğim seni bavulunu toplaman için sonrasını da yolda anlatırım."

-"Şimdi anlatsan olmuyor değil mi?"

-"Olmuyor."

-"Büyüsü kaçar,a lütfen.O gizemli tavrından sakın vaz geçme,By.Robert."

-"Dalga geçmeyi bırak."

Elini tutmadan yerden kalktım ve elini, gözlerini sinirle devirerek indirdi.

Arabaya bindikten sonra hiç konuşmamıştık.

Evimin kapısının önüne geldiğimiz de;
-"Ben hazırlanıp geliyorum."diyerek arabanın kapısını kapattım.

Evin kapısını açıp içeriye girerken,Robert'ın arkamdan girmesini algılayamadım ilk önce.

Kapıyı kapatıp arkasından salona girdim ve o çoktan koltuğa yerleşmişti.