AVCI

48.BÖLÜM: "Silah"

•●•

Ruhunun yarım olduğunu kimse bilmezdi tamamlanana kadar. Biri eksik yanı olmadan anlamazdı, anladığındaysa aklına bile getirmezdi olacakları. Belki eskiyi özleyecekti, belki bugünü hep dileyecekti ancak ikisininde en az tattırdığı mutluluk kadar acı verdiğini de hesaba eklemeyecekti.

Ben, tamamlanmışlık hissini bilen biriydim. İlk aşık olduğumda, Cihan'a olan aşkımı ilk kabul edişimde ve bununla birlikte acı çektiğimi de bilirdim. Evet, çok acı çekmiştim. Eskisi kadar olmasa bile hala çekiyordum ama yanında olmak bile çoğu şeye ilaç olabilirken kollarında olmak unutmaya yetiyordu.

"Özlemişim." Boynuma dokunup geçen havayla bir kez daha ciğerlerini doldururken, göğsüne yaslı bedenim irkilmiş, nefesinde yayılan özlem beni titretmişti. Bunu hissetmiş gibi; birbirine kenetlendiğinden beri bir an olsun ayrılmayan ellerimizi karnıma bastırarak beni daha çok kendine çekerken, bacakları arasında uzanan bedenimi sarmaladığında iç çekerek gözlerimi kapattım. "Senden daha fazla..."

"Benden daha fazla özleyemezsin Kırıntı,"

diye sözümü kestiğinde benim özlemimi kendininkinden geride görmesi bile umrumda değildi. Sebepsizce titreyen alt dudağımı ısırırken, bu ismi duymanın bile diğer her şeyi geri planda bıraktığının farkındalığıyla sırtımı göğsüne iyice yaslayıp sessiz kaldım.

Başımın arkasından enseme oradanda boynuma saymaya gerek görmediğim öpücükleriyle inerken, kulağımın altına değen ıslak dudaklarından çıkan küçücük ses, evin karanlığında kaybolmuş geriye herbiri ayağa dikilmiş hücrelerimi bırakmıştı. Ciğerlerimdeki bütün havayı titrekçe verip yanağımı, yüzümü kaşındıran bir günlük sakallarının belirdiği yanağına sürterken hissettiğim sadece huzurdu.

"Işıkları yaktığımda yok olacakmışsın gibi geliyor..."diye içimdeki sıkıntıyı kendimden uzaklaştırmak isterken, birbirine tutunmuş ellerimizden birini karnıma diğerinine göğsümün üzerinden sarıp kolları arasına iyice sıkıştırdı beni. "Işıkları yaktığımda sen çoktan yok olmuştun." Söylediği cümle beklenmeyen bir darbe gibi kalbime saplandığında acıyla yumdum gözlerimi. "O gece..." Konuşmama izin vermeden ikinci kez kesti sözümü.

"O gece gidebileceğin aklıma bile gelmemişti..." İç dokduran derin bir nefes aldı. "Gitmen için bir neden yoktu, benden kaçman için bir neden yoktu ilk anda. Sabaha karşı uyandığımda seni bir tek odanda aramıştım. Belki yalnız kalıp düşünmek istersin diye..."

"O güne kadar gitme fikri aklımda yoktu ama..." Sesimdeki titremeyi farketmiş gibi beni suçlamak yerine, "İyi ki gitmişsin," dediğinde başımı çevirip ona bakmak istedim ancak karanlıkta hiçbir şey görünmüyordu. "Ne?"

"Gitmeseydin eğer, seni biraz daha sıkıştırmalarına izin verip her şeyi bana itiraf etseydin ne olursa olsun kendimi tutamazdım." Söyledikleriyle aklım karma karışık olurken kaşlarımı çattım. "Ama..."

"Özür dilerim, gerçekten elimde değildi. Kandırıldığım için falan sana nefret beslemezdim ama... Ben kendimi bildim bileli geçmişte ki herkesten intikam alacağıma söz vererek büyüdüm. Düşününce seni anlayabilirdim, anladımda zaten ama yılların sözünü durum ne olursa olsun bir anda atamazdım içimden. Ben kendime engel olsam bilinçaltıma yerleşmiş o sözler izin vermezdi... Eğer..."

"Lütfen!" Haklıydı. Cihan her yaptığında haklıydı. Dediği gibi kendine engel olabiliyordu ancak kontrolü içinde ki beyni yıkanmış küçük çocuk aldığında gözünü bürüyen hırs onu olduğundan bambaşka biri yapıyordu. Kendini bu yüzden kontrol edemediği için suçlamak haksızlık olacağı gibi şimdi yapmaya çalıştığı şey kendini suçlamaktan başka bir şey değildi. "Eğer öğrendiğimde gitmemiş olsaydın, sana yapabileceklerim..." Kendini daha fazla suçlmasına ne olmuşsa olsun katlanamıyordum. Kolları arasında dönüp parmaklarımı dudaklarına bastırırken, gözlerini kapayarak belimdeki elleriyle beni biraz daha yukarıya çekti. "Geçmiş bizi mahveden tek şeydi Cihan... Artık her şeyi biliyorsun, artık gizlimiz saklımız yok birbirimizden. Ne yaşadıklarımızın ne de yaşayacaklarımızın bizi yıpratmasına izin verme lütfen."