Geçmiş ve geleceğin karanlığı arasında, kibrit çöpüyle aydınlanmış bir hikaye Avcı.
Sırların, alınacak intikamların ve her şeye rağmen hayat bulmuş bir aşkın yaşandığı, imkansızlıklarla dolu bir hikaye.
Haberdar olmadığı kirli geçmişinin bedellerini...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
• Jarryd James - Do You Remember •
•●•
"Asmin?"
Kafama kadar çektiğim yorganın altından uyuşuk iki gözüm ağır ağır bir kez daha kapanıp açıldı. Dışarıda müthiş bir fırtına küçük yağmur damlalarının bile şiddetle camıma vurmasına neden oluyordu. Saat sabahın dokuzu olmak üzereydi. Hiç uyumamıştım, kendimden geçip yarım saat gözümü kapatmam ve gördüğüm kabus yüzünden kendi bağırışıma uyanmamı saymazsam, evet hiç uyumamıştım. Gözlerim yanıyordu, kirpiklerimi her kırptığımda yaş gelecek kadar sızlıyordu uykusuzluktan. Ağrısı alnımdan şakaklarıma vuruyordu her nabız atışımda.
Beynim hala nasıl patlamamıştı bilmiyordum. Bir yandan uyuyamadığım kabuslar bir yandan Burcu ablanın alt üst eden açıklaması.
İmkansızdı. Bir insanı merak etmek ona aşık olmak olamazdı. Onu sevmiyordum, onu gördüğüm ilk an boğmak istiyordum, bana iyi davranıp hayranlık duymam için bile en ufak bir davranışı yoktu. İmkansızdı.
Burcu emindi. Sesi teşhisini rahatlıkla koyan bir doktorun kendin emin ukala tavrına eş değerdi.
O beni nereden bilecekti ki. O amcama aşıktı. O amcamdan nefret etmiyordu. Burcu'nun bir halt bildiği falan yoktu!
Kapımı aşındıran Burcu ablanın odama dördüncü gelişiydi ama bu defa sessizliğim onu durdurmadı. Kapım yavaşça açıldı ve sırtım dönük yan yatıyor olsam bile bana doğru gelişini hissedebileceğim hoş bir koku etrafımı sardı.
"Tatlım okula geç kalıyorsun."
Tepki vermeden gözlerimi kapalı tutmaya devam ettim. Okula gitmek istemiyordum. Odamdan hatta yatağımdan çıkmak istemiyordum. Alışkındım. Yapacak hiçbir şeyim olmadığı, kendi kendime yalnızlığımda boğuştuğum zamanlarda yatağımdan çıkmadan vücudumdaki bütün biyolojik sistemlerimi felç edecek kadar yapmıştım bunu; böyle ölü gibi yatmayı.
"Asmin?"
"Okula gitmeyeceğim," diye mırıldandım çenemin altındaki yorganı gözlerimin altına kadar çekerken ama bunun Burcu ablaya yetmeyeceğini biliyordum.
"İyi misin?"
"İyiyim." Değildim. Bunu Burcu ablada biliyordu. Ama ilk zamanlar kabuğumu kırmak için üzerime gelse bile nerede duracağını ve ne yapması gerektiğini biliyordu.
Burcu bir halttan anlamıyor muydu?
Kendimle çelişen zihnimi kaldırıp duvara vurabilirdim eğer o hali kendimde bulabilseydim. Düşünme. Allah rızası için düşünme ya.
"Bugün dersim yok, bir şeye ihtiyacın olursa evdeyim, biliyorsun?" Tepki vermedim eminim o da beklemiyordu.
Kendimi boğmak üzere olduğum yorganı tekrar çenemin altına çekiştirirken, şakağıma bir öpücük kondurup geldiği gibi sessizce odamdan çıktı.
